Amaç: Çalışmamızın amacı aşikar diyabeti olmayan hastalarda insülin direncinin (IR) atriyal fibrilasyon (AF) ile ilişkisini araştırmaktır. Gereç ve Yöntem: Çalışmamıza 18 yaş ve üzeri hipertansiyon dışında kronik hastalığı olmayan hastalar dahil edildi. Hastaların tıbbi öyküleri alındı, fizik muayeneleri ve kan tahlilleri yapıldı ve elektrokardiyografileri çekildi. Tetkiklerinde aşikar diyabet saptanan hastalar çalışma dışı bırakıldı. Hastalar normal sinüs ritminde (NSR) olan grup ve AF’si olan grup olmak üzere ikiye ayrıldı ve IR analiz edildi. Bulgular: Çalışmaya 132’si (%66) NSR’de ve 68’i (%34) AF ritminde olan toplam 200 hasta (108 kadın, yaş ortalaması 67,33±8,37 yıl) dahil edildi. NSR’de ve AF ritminde olan hastalar arasında açlık plazma glikoz seviyeleri açısından fark bulunmazken (sırası ile 102,65±7,49 mg/dL ve 99,68±9,46 mg/dL; p=0,09), açlık insülin düzeyi açısından anlamlı bir fark tespit edildi (sırasıyla 11,06±2,71 mg/dL ve 8,48±2,64 mg/dL; p<0,0001). İnsülin direnci [homeostatik model değerlendirmesi (homeostatic model assessment HOMA-IR)] ortalaması AF grubunda NSR grubuna göre anlamlı düzeyde yüksek tespit edildi (sırası ile 2,90±0,79 ve 2,10±0,46; p<0,0001). İnsülin direnci olan (HOMA-IR >2,4) hastaların oranı AF grubunda NSR grubuna göre anlamlı olarak daha yüksek bulundu (sırasıyla %76,47 ve %28,78; p<0,0001). Regresyon analizleri yapıldı. Çok değişkenli regresyon analizi HOMA IR’deki her bir birimlik artışın AF riskini 2,56 kat artırdığını gösterdi. Sonuç: Diyabet ve AF birlikteliğinin sık görülmesinde ana faktörün hiperglisemiden çok, öncesinde gelişen IR olduğu düşünülmüştür. IR’nin erken tespiti ve tedavisi, AF gelişimini ve ilişkili morbidite ve mortaliteyi azaltabilir.