Merkezi ve yerel yönetimler birlikte çalışması gereken iki idari unsur olup üstlendikleri görevler açısından birbirini beslemek ve desteklemekle yükümlüdürler. ‘Sosyal devlet’ anlayışının toplumun refahı için önem kazanmasıyla birlikte merkezi ve yerel idareler arasında görev paylaşımları yeniden düzenlenmiştir. Toplumların sosyal, ekonomik ve kültürel anlamda birtakım insani ihtiyaçlarının karşılanması merkezi ve yerel yönetimlerin başlıca amaçları arasında yer almaktadır. Yönetimlerin, toplumsal ihtiyaçları karşılamak amacıyla ortaya koyduğu politikalar dezavantajlılar da dahil olmak üzere toplumun her kesimini kapsayacak nitelikte olmalıdır. Bu doğrultuda yapılan çalışmanın amacı; merkezi ve yerel yönetimlerin dezavantajlı kabul edilen yaşlılar, çocuklar, kadınlar ve engelliler için geliştirmiş olduğu sosyal hizmet politikalarının belirlenmesi ve bu politikaların fiziksel mekâna yansımalarının Trabzon ili özelinde tespit edilmesidir. Bu amaçla yapılan çalışmada kurumsal internet sayfaları, yazılı ve görsel dokümanların incelenmesi, yerinde gözlem, fotoğraflama ve yetkili kişilerle gerçekleştirilen görüşmeler ile veriler elde edilmiştir. Çalışmanın sonucunda dezavantajlı gruplar için merkezi yönetimin daha fazla kurumsal hizmet verdiği, ancak hizmet veren kurum/ kuruluş binalarının sayı, kapasite, fiziksel ve mekânsal nitelikleri açısından kalitelerinin arttırılması gerektiği sonucuna varılmıştır.