Şâtıbî’nin (öl. 590/1194) Ḥırzü’l-emânî’de (eş-Şâṭıbiyye) Tażʻîf Ettiği Vecihler ve Bu Vecihlerin Günümüz Kıraat Tedrisatı Pratiğine Yansıması

Yıl: 2022 Cilt: 26 Sayı: 2 Sayfa Aralığı: 699 - 716 Metin Dili: Türkçe DOI: 10.18505/cuid.1147097 İndeks Tarihi: 11-05-2023

Şâtıbî’nin (öl. 590/1194) Ḥırzü’l-emânî’de (eş-Şâṭıbiyye) Tażʻîf Ettiği Vecihler ve Bu Vecihlerin Günümüz Kıraat Tedrisatı Pratiğine Yansıması

Öz:
Ebû Muhammed el-Kâsım b. Fîrruh eş-Şâtıbî (öl. 590/1194), Endülüs İslam medeniyetinden neşet eden en seçkin kıraat âlimlerinden biri olarak tarihteki yerini almıştır. Hayatının sonraki dönemlerinde karşılaştığı birtakım siyasî baskılar sebebiyle Endülüs’ten ayrılarak Kahire’ye yerleşen Şâtıbî, yetiştirdiği onlarca öğrencinin yanı sıra kıraat sahasına yönelik pek çok eseri vücuda getirmiş ve bu eserleriyle kıraat ilminin otorite şahsiyetlerinden biri haline gelmiştir. Onun, özellikle Endülüslü bir başka kıraat âlimi olan Ebû Amr ed-Dânî’nin (öl. 444/1053) eserlerinden hareketle oluşturduğu manzumeleri, gerek nazma döküldüğü dönemlerde gerekse sonraki zamanlarda kıraat ilmi açısından referans çalışmalar addedilmiştir. Şâtıbî’nin bu meyanda oluşturduğu ve belki de en çok iltifat gören çalışması ise Dânî’nin et-Teysîr fi’l-ḳırâ’âti’s-seb‘ ismini taşıyan ve yedi kıraate ait farklılıkları ihtiva eden eserini, birkaç değişiklik ve eklemeyle nazma döktüğü Ḥırzü’l-emânî ve vechü’t-tehânî adlı manzumesidir. Bu manzume, yedi kıraate (kırâ’ât-i sebaʻ) ait farklılıkların kolay bir şekilde ezberlenmesi amacıyla kaleme alınmış ve tarihten günümüze kıraat öğretiminin temel kaynaklarından biri olmuştur. Bu makale, Şâtıbî’nin, Ḥırzü’l-emânî adlı manzum eserinde zayıf addettiği bazı vecihlerin tespitini ve kıraat tedrisatı pratiğindeki durumlarını konu edinmektedir. Şâtıbî’nin, bu vecihleri, kimi zaman muteber değildir ve sahih olmadığından rivâyet edilmemiştir gibi ifadelerle açık bir şekilde, kimi zaman da istikrarsızdır ve sağlam değildir gibi ifadelerle dolaylı bir şekilde tażʻîf ettiği anlaşılmaktadır. Söz konusu bu vecihlerin toplamda sekiz tane olduğu; bunlardan iki tanesinin usul farklılıklarını, altı tanesinin de ferşî farklılıkları içerdiği görülmektedir. Bu bağlamda makalede, öncelikle ilgili vecihler, kıraat farklılıklarına yönelik olarak kaleme alınmış klasik eserlerde çoğunlukla müşahede edildiği üzere, usul farklılıkları ve ferşî farklılıklar olarak ikili bir tasnife tabi tutulmuştur. Ardından bu vecihlerin, bir yandan İbn Mücâhid (öl. 324/936), Mekkî b. Ebî Tâlib (öl. 437/1045), Ebû Amr ed-Dânî ve İbnü’l-Cezerî (öl. 833/1429) gibi kıraat alanın mühim âlimlerince nasıl işlendiği diğer yandan da Ḥırzü’l-emânî’nin şârihleri tarafından yorumlanma biçimi aktarılmıştır. Bu manzumeye yönelik sayısız şerh çalışmasının varlığı ve makalenin hacmi göz önünde bulundurularak bu noktada zikri geçen bütün şerhlere müracaat edilmemiş, bunlar arasından en muteber sayılan şerhler temel alınmıştır. Söz konusu vecihlerin hem geçmişteki hem de modern dönemdeki durumlarının net bir şekilde yansıtılabilmesi adına da bunlardan bazılarının klasik şerhlerden oluşmasına, bazılarının da modern döneme ait olmasına dikkat edilmiştir. Buna göre; Alemüddîn es-Sehâvî’nin (öl. 643/1245) Fetḥu’l-vaṣîd’i, Ebû Şâme el-Makdisî’nin (öl. 665/1267) İbrâzü’l-me‘ânî’si ve Ebû İshâk el-Caʻberî’nin (öl. 732/1332) Kenzü’l-meʻânî’si, makalenin klasik şerhlerini; Ali Muhammed ed-Dabbâʻın (öl. 1380/1961) İrşâdü’l-mürîd’i ile Abdülfettâh el-Kâdî’nin (öl. 1403/1982) el-Vâfî’si, modern dönem şerhlerini oluşturmuştur. Çalışmada son olarak bu vecihlerin, ülkemizde ve Arap dünyasında yürütülen kıraat öğretimi faaliyetleri pratiğindeki durumları ortaya konmaya çalışılmıştır. Bütün bu tetkikler çerçevesinde Şâtıbî’nin, anılan eserinde yalnızca kendisine ulaşan rivâyetlerle yetinmeyip bu rivâyetleri sıhhat süzgecinden geçirdiği ve bunlarla alakalı değerlendirmelerde bulunduğu görülmüştür. Bu itibarla onun, ilgili vecihler noktasındaki analizlerinde isabet ettiği sonucuna varılmıştır. Zira Şâtıbî’nin zayıflığına işaret ettiği bu vecihlerin, ekseriyetle hem klasik hem de modern kıraat öğretimi faaliyetlerinde okutulmadıkları, kıraat tedrisatında bu vecihlere yer verilmediği müşahede edilmiştir. Bununla birlikte Şâtıbî tarafından tażʻîf edilmesine rağmen kıraat sahasının yetkin şahsiyetlerince sahih bulunan vecihlerle karşılaşılması ise kıraat tedrisatı geleneğinde şifâhî/edâî usulün ehemmiyetini göstermesi şeklinde yorumlanmıştır. Diğer yandan Şâtıbî’nin zayıf şeklinde nitelendirdiği vecihlerin büyük bir bölümünün İbn Zekvân kanalıyla gelen okuyuşlardan oluştuğu ancak bu durumu izah sadedinde belirli bir sebepten bahsedilemeyeceği ve bunun bir tesadüften ibaret olduğu kanaatine varılmıştır. Şâtıbî tarafından zayıf şeklinde nitelendirilen bu vecihlerin kahir ekseriyetinin günümüzde yürütülen kıraat öğretimi faaliyetlerinde okutulmadığı açıkça görülmekle birlikte yine de kıraat farklılıkları öğretimine yönelik tedrisatta bunlara yer verilebileceğini söylemek mümkündür. Zira ilgili vecihlerin, kıraat farklılıklarını içeren diğer birtakım eserlerde rivâyet edildiğine rastlanmıştır. Buradan hareketle kıraatler arası farklı okuma öğretimiyle iştigal eden hocaların, bu vecihleri, öğrencilerine okutabilecekleri yönünde bir kanaatten bahsedilebilir. Ancak bu vecihlerin, Ḥırzü’l-emânî’ye nispet edilmeksizin, yalnızca kişisel ihtiyârlara dayandırılarak yapılmasının daha isabetli bir eylem olacağı anlaşılmıştır.
Anahtar Kelime:

The Wujooh Lightened by S̲h̲āṭibī (d.590/1194) in Ḥirz al-amānī (al-Shāṭibiyya) and Reflection of These Wujooh on Today’s Recitation Practice

Öz:
Abū Muḥammad al-Qāsim b. Farruḥ al-S̲h̲āṭibī (d.590/1194) took his place in history as one of the most distinguished recitation scholars who emerged from the al-Andalus Islamic civilization. S̲h̲āṭibī left al-Andalus and settled in Cairo due to some political pressure he faced in the later phases of his life. In addition to the dozens of students he trained, he authored many works in the field of recitation and has become one of the authority figures in the science of recitation with his works. His poems, especially those he composed based on the works of Abū ʿAmr al-Dānī, another recitation scholar who is from al-Andalus, were considered reference works in terms of recitation science both in the periods when they were written and in later times. S̲h̲āṭibī’s work in this respect, and perhaps the most complimented one is Ḥirz al-amānī wa wajh al-tahānī in which he poetizes Dānī’s work called al-Taysīr fi ’l-qirāʾāt al-sabʿ which contains the differences among seven recitations. It was written to memorize the differences among the seven qirāʾāt (al-qirāʾāt al-sabʿa) easily and has been one of the primary sources of recitation teaching from history to the present. This article deals with the determination of some aspects that S̲h̲āṭibī considers weak in his poetic work Ḥirz al-amānī and their situation in the practice of recitation education. It is understood that S̲h̲āṭibī defined these aspects openly, occasionally with expressions such as not being credible and not being reliable, and occasionally indirectly with expressions such as inconsistent and unstable. It is seen that there are eight of these wujooh in total, two of which are about pronunciation differences and six of which are about farshī differences. In this respect, the article primarily deals with the wujooh with a dual classification as pronunciation differences and farshī differences, as is often observed in classical works written for the variances in recitation. Then, on the one hand, how these aspects were processed by the important scholars of the field of recitation, such as Ibn Mujāhid (d. 324/936), Makkī b. Abū Ṭālib (d.437/1045), Abū ʿAmr al-Dānī and Ibn al-Jazarī (d.833/1429) and on the other hand, the interpretation of Ḥirz al-amānī by its commentators has been conveyed. Considering numerous commentaries on this poem and the volume of the article, not all the commentaries mentioned at this point were consulted, and the most reliable commentaries among them were taken as the basis. To clearly reflect the situations of these aspects both in the past and in the modern period, attention has been paid to the fact that some consist of classical commentaries, and some belong to the modern period. According to this, ʿAlam al-Dīn al-Sakhāwī’s (d.643/1245) Fatḥ al-wasīṭ, Abū S̲h̲āma al-Maqdisī’s (d.665/1267) Ibrāz al-maʿānī and Abū Isḥāq al-Jaʿbarī’s (d.732/1332) Kanz al-maʿānī are the classical commentaries of the article; ʿAlī Muḥammad al-Ḍabbāʿs (d. 1380/1961) Irshād al-murīd, and ʿAbd al-Fattāḥ al-Qāḍī’s (d.1403/1982) al-Wāfī are the commentaries of the modern period. Lastly, the article tries to reveal the situation of these aspects in the practice of recitation teaching activities carried out in Turkiye and the Arab world. Within the framework of all these examinations, it has been seen that S̲h̲āṭibī did not only content himself with the narrations that reached him in his work, but also passed these narrations through a sound filter and made evaluations about them. In this respect, it has been concluded that he hit the mark in his analysis of the relevant aspects. Because, it has been observed that these aspects, which S̲h̲āṭibī points out to be light, are not taught in both classical and modern recitation teaching activities, and these aspects are not included in the teaching of recitation. Besides the encountering of the competent personalities of the recitation field with the authentic aspects despite being described by S̲h̲āṭibī has been interpreted as showing the importance of the oral transfer method in the tradition of recitation teaching. On the other hand, it has been concluded that most of the aspects that S̲h̲āṭibī defines as weak are composed of recitations through Ibn al-Zakwān, but that there is no specific reason to explain this situation and that it is accepted as just a coincidence. Though it is evidently understood that the vast majority of these aspects, which are defined as light by S̲h̲āṭibī, are not taught in the recitation teaching activities carried out currently, it is possible to say that they can still be included in the teaching of the teaching of recitation variances. Because it has been found that the related aspects are described in some other works that contain the differences in recitation. From this point of view, it can be said that there is a belief that teachers who are engaged in different reading teaching between recitations can have their students read these aspects. However, it has been understood that it would be a more appropriate action to make these aspects based only on personal preferences, not attributing them to Ḥirz al-amānī.
Anahtar Kelime:

Belge Türü: Makale Makale Türü: Araştırma Makalesi Erişim Türü: Erişime Açık
  • Akaslan, Yaşar. “Kırâat-i Aşere’de Ferş Yönünden Farklılıklar”, İslam Bilimleri Araştırmaları Dergisi 2 / 4 (Samsun 2017), 6-31.
  • Ca‘berî, Ebû İshâk Burhânüddîn İbrâhîm b. Ömer b. İbrâhîm b. Halîl. Şerḥu’l-Caʻberî ʻalâ metni’ş-Şâṭıbiyye: Kenzü’l-meʿânî fî şerḥi Ḥırzi’l- emânî. thk. Ferġalî Seyyid ʻArbâvî. 5 Cilt. Gize: Mektebetü Evlâdi’ş-Şeyh li’t-Türâs, 2011.
  • Çetin, Abdurrahman. Kur’ân Okuma Esasları. Bursa: Emin Yayınları, 2015. Çollak, Fatih. Kıraat İlminde İmam Şâtıbi ve eş-Şâtıbiyye. İstanbul: Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doktora Tezi, 1991.
  • Dabbâʻ, Ali Muhammed. İrşâdü’l-mürîd ilâ maḳṣûdi’l-Ḳaṣîd. thk. Cemâl es-Seyyid Rıfâʻî eş-Şâyib. Kahire: Mektebetü’l-Ezheriyye li’t- Türâs, 2011.
  • Dağ, Mehmet. Geleneksel Kıraat Algısına Eleştirel Bir Yaklaşım. İstanbul: İSAM Yayınları, 2011.
  • Dânî, Ebû Amr Osmân b. Saîʻd b. Osmân. Câmi‘u’l-beyân fi’l-ḳırâ’âti’s-seb‘i’l-meşhûra. thk. Muhammed Saddûk el-Cezâirî. 2 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2005.
  • Dânî, Ebû Amr Osmân b. Saîʻd b. Osmân. et-Teysîr fi’l-ḳırâ’âti’s-seb‘. nşr. Otto Pretzl. Beyrut: Dâru’l-Kitâbi’l-‘Arabiyye, 1984.
  • Emîn Efendi, Molla Mehmed. ʻUmdetü’l-ḫullân fî îżāḥi Ẕübdeti’l-ʿirfân. İstanbul: el-Mektebetü’l-Hanefiyye, ts.
  • Emîn Efendî, Molla Mehmed. Ẕuḫru’l-erîb fî îḍāḥi’l-cemʿ bi’t-taḳrîb, Süleymaniye Kütüphanesi-İbrahim Efendi, no. 11. vv.1-b-317-a.
  • Hamdullah Efendi. Füyûżu’l-itḳān fî vücûhi’l-Ḳur’ân. thk. Mehmet Çaba. İstanbul: Hacıveysizade İlim ve Kültür Vakfı Yayınevi, 2019.
  • Hârûf, Muhammed Fehd. et-Teshîl li ḳırâ’âti’t-tenzîl mine’ş-Şâṭıbiyyeti ve’d-Dürre. Dımaşk: Dâru’l-Beyrûtî, 2018.
  • İbn Haldûn, Abdurrahman b. Muhammed. Muḳaddimetü İbn Ḫaldûn. thk. Abdullah b. Muhammed ed-Derviş. 2 Cilt. Dımaşk: Daru Ya’rub, 2004.
  • İbn Mücâhid, Ebû Bekr Ahmed b. Mûsâ b. el-Abbâs et-Temîmî. Kitâbü’s-Sebʿa fi’l-ḳırâʾât. thk. Şevki Dayf. Kahire: Dâru’l-Meârif, 2009.
  • İbnü’l-Cezerî, Ebü’l-Hayr Şemsüddîn Muhammed b. Muhammed. en-Neşr fi’l-ḳırâ’âti’l-‘aşr. thk. Ali Muhammed Dabba. 2 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-‘İlmiyye, ts.
  • İbnü’l-Cezerî, Ebü’l-Hayr Şemsüddîn Muhammed b. Muhammed. Ġāyetü’n-nihâye fî ṭabaḳāti’l-ḳurrâ. thk. Gotthelf Bergstraesser. 2 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Kütüb’l-‘İlmiyye, 2006.
  • İbnü’l-Cezerî, Ebü’l-Hayr Şemsüddîn Muhammed b. Muhammed. Müncidü’l-muḳriîn ve mürşidü’ṭ-ṭālibîn. thk. ‘Ali b. Muhammed el- ‘İmrân. Mekke: Dâru ‘Âlemü’l-Fevâid, 1998.
  • İbnü’l-Cezerî, Ebü’l-Hayr Şemsüddîn Muhammed b. Muhammed. Taḳrîbü’n-Neşr fi’l-ḳırâʾâti’l-ʿaşr, thk. Ali Abdülkuddûs. Beyrut: Dâru İhyâi’t-Türâsi’l-ʻArabî, 2013.
  • Kâdî, Abdülfettâh Abdülganî. el-Vâfî fî şerḥi’ş-Şâṭıbiyye fi’l-ḳırâʾâti’s-sebʿ. Cidde: Mektebetü’s-Sevâdî, 1992.
  • Mağribî, Hâşim b. Muhammed. Ḥıṣnü’l-ḳāri fi’ḫtilâfi’l-meḳārî. thk. Habîbullâh b. Sâlih es-Sülemî. Beyrut: Dâru’l-Ahyâb, 2012.
  • Makdisî, Ebû Şâme Ebü’l-Kasım (Ebû Muhammed) Şihâbüddîn Abdurrahmân b. İsmâîl b. İbrâhîm. eẕ-Ẕeyl ‘ale’r-ravżateyn, terâcimü ricâli’l-ḳarneyni’s-sâdis ve’s-sâbi‘. thk. Muhammed Zâhid Kevserî. 5 Cilt. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2002.
  • Makdisî, Ebû Şâme Ebü’l-Kasım (Ebû Muhammed) Şihâbüddîn Abdurrahmân b. İsmâîl b. İbrâhîm. İbrâzü’l-me‘ânî min Ḥırzi’l-Emânî fi’l-ḳırâ’âti’s-seb‘. thk. İbrahim Atve İvaz. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, ts. Mekkî b. Ebî Tâlib, Ebû Muhammed Hammûş b. Muhammed el-Kaysî. et-Tebṣıra fi’l-ḳırâʾâti’s-sebʿ. thk. Muhammed Gavs en-Nedvî. Bumbai: ed-Daru’s-Selefiyye, 1982.
  • Özgören, Adem. Ṣuveru’l-ʻaşera. b.y.: y.y., ts. Pâlûvî, Abdülfettâh. Ẕübdetü’l-ʻirfân fî vücûhi’l-Ḳur’ân. İstanbul: Âsitâne Yayınevi, ts.
  • Pilgir, Eren. “Ḥırzü’l-emânî’nin Kıraat Tedrisatındaki Serencamı”. Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 62 / 1 (Ankara 2021), 251-268. Doi: https://doi.org/10.33227/auifd.769023
  • Saîd Arâb. el-Ḳurrâ ve’l-ḳırâ’at bi’l-Maġrib. Beyrut: Dâru’l-Garbi’l-İslâmî, 1990.
  • Sarakustî, Ebû Tâhir İsmail b. Halef b. Saîd b. İmrân. el-‘Unvân fi’l-ḳırâ’âti’s-seb‘. nşr. Züheyr Gazi Zahid-Halil Atiyye. Suudi Arabistan: 2005.
  • Sehâvî, Ebü’l-Hasen Alemüddîn Alî b. Muhammed b. Abdissamed. Fetḥu’l-vaṣîd fî şerḥi’l-Ḳaṣîd. thk. Mevlây Muhammed İdrîsî et- Tâhirî. 4 Cilt. Riyâd: Mektebetü’r-Rüşd, 2002.
  • Şahin, Ali. el-Vücûhâtü’l-Ḳur’âniyye ʻale’l-eimmeti’l-ʻaşrati min ṭarîḳi’t-Teysîr indirâcen. b.y.: y.y., ts.
  • Şaʻle, Ebû Abdillâh Muhammed b. Ahmed b. Muhammed b. Ahmed b. el-Mevsılî el-Hanbelî. Kenzü’l-meʿânî fî şerḥi Ḥırzi’l-emânî. thk.
  • Muhammed İbrahim el-Meşhedânî. 2 Cilt. Dımeşk: Dâru’l-Bereke, 2012. Şâtıbî, Kâsım b. Fîrruh Halef b. Ahmed. Ḥırzü’l-emânî ve vechü’t-tehâni fi’l-ḳırâ’âti’s-seb‘. nşr. Muhammed Temîm. Medine: Mektebetü Dâru’l-Hüdâ, 2010.
  • Şüreyh, Ebû Abdillah Muhammed er-Ruaynî el-Endelüsî. el-Kâfî fi’l-ḳırâ’âti’s-sebʻ. thk. Ahmed Muhammed Abdüsselâm eş-Şâfiî. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2000.
  • Türkmen, Ömer. “Türkiye’deki Kıraat Tedrisatına Eleştirel Bir Yaklaşım”. İslâmî İlimler Dergisi 16 / 2 (Kasım 2021), 89-102. Doi: https://doi.org/10.34082/islamiilimler.1025739
  • Zehebî, Ebû Abdillâh Şemsüddîn Muhammed b. Ahmed b. Osmân et-Türkmânî el-Fârikî ed-Dımaşkî. Ma‘rifetü’l-ḳurrâi’l-kibâr ‘ale’ṭ- ṭabaḳāti ve’l-a‘ṣār. thk. Tayyar Altıkulaç. İstanbul: y.y., 1995.
  • Zürkânî, Muhammed Abdülazîm. Menâhilü’l-ʿirfân fî ʿulûmi’l-Ḳurʾân. thk. Fevvâz Ahmed Zemerlî. Beyrut: Dâru’l-Kitâbi’l-ʻArabî, 1995.
APA Başal A (2022). Şâtıbî’nin (öl. 590/1194) Ḥırzü’l-emânî’de (eş-Şâṭıbiyye) Tażʻîf Ettiği Vecihler ve Bu Vecihlerin Günümüz Kıraat Tedrisatı Pratiğine Yansıması. , 699 - 716. 10.18505/cuid.1147097
Chicago Başal Abdulhalim Şâtıbî’nin (öl. 590/1194) Ḥırzü’l-emânî’de (eş-Şâṭıbiyye) Tażʻîf Ettiği Vecihler ve Bu Vecihlerin Günümüz Kıraat Tedrisatı Pratiğine Yansıması. (2022): 699 - 716. 10.18505/cuid.1147097
MLA Başal Abdulhalim Şâtıbî’nin (öl. 590/1194) Ḥırzü’l-emânî’de (eş-Şâṭıbiyye) Tażʻîf Ettiği Vecihler ve Bu Vecihlerin Günümüz Kıraat Tedrisatı Pratiğine Yansıması. , 2022, ss.699 - 716. 10.18505/cuid.1147097
AMA Başal A Şâtıbî’nin (öl. 590/1194) Ḥırzü’l-emânî’de (eş-Şâṭıbiyye) Tażʻîf Ettiği Vecihler ve Bu Vecihlerin Günümüz Kıraat Tedrisatı Pratiğine Yansıması. . 2022; 699 - 716. 10.18505/cuid.1147097
Vancouver Başal A Şâtıbî’nin (öl. 590/1194) Ḥırzü’l-emânî’de (eş-Şâṭıbiyye) Tażʻîf Ettiği Vecihler ve Bu Vecihlerin Günümüz Kıraat Tedrisatı Pratiğine Yansıması. . 2022; 699 - 716. 10.18505/cuid.1147097
IEEE Başal A "Şâtıbî’nin (öl. 590/1194) Ḥırzü’l-emânî’de (eş-Şâṭıbiyye) Tażʻîf Ettiği Vecihler ve Bu Vecihlerin Günümüz Kıraat Tedrisatı Pratiğine Yansıması." , ss.699 - 716, 2022. 10.18505/cuid.1147097
ISNAD Başal, Abdulhalim. "Şâtıbî’nin (öl. 590/1194) Ḥırzü’l-emânî’de (eş-Şâṭıbiyye) Tażʻîf Ettiği Vecihler ve Bu Vecihlerin Günümüz Kıraat Tedrisatı Pratiğine Yansıması". (2022), 699-716. https://doi.org/10.18505/cuid.1147097
APA Başal A (2022). Şâtıbî’nin (öl. 590/1194) Ḥırzü’l-emânî’de (eş-Şâṭıbiyye) Tażʻîf Ettiği Vecihler ve Bu Vecihlerin Günümüz Kıraat Tedrisatı Pratiğine Yansıması. Cumhuriyet İlahiyat Dergisi, 26(2), 699 - 716. 10.18505/cuid.1147097
Chicago Başal Abdulhalim Şâtıbî’nin (öl. 590/1194) Ḥırzü’l-emânî’de (eş-Şâṭıbiyye) Tażʻîf Ettiği Vecihler ve Bu Vecihlerin Günümüz Kıraat Tedrisatı Pratiğine Yansıması. Cumhuriyet İlahiyat Dergisi 26, no.2 (2022): 699 - 716. 10.18505/cuid.1147097
MLA Başal Abdulhalim Şâtıbî’nin (öl. 590/1194) Ḥırzü’l-emânî’de (eş-Şâṭıbiyye) Tażʻîf Ettiği Vecihler ve Bu Vecihlerin Günümüz Kıraat Tedrisatı Pratiğine Yansıması. Cumhuriyet İlahiyat Dergisi, vol.26, no.2, 2022, ss.699 - 716. 10.18505/cuid.1147097
AMA Başal A Şâtıbî’nin (öl. 590/1194) Ḥırzü’l-emânî’de (eş-Şâṭıbiyye) Tażʻîf Ettiği Vecihler ve Bu Vecihlerin Günümüz Kıraat Tedrisatı Pratiğine Yansıması. Cumhuriyet İlahiyat Dergisi. 2022; 26(2): 699 - 716. 10.18505/cuid.1147097
Vancouver Başal A Şâtıbî’nin (öl. 590/1194) Ḥırzü’l-emânî’de (eş-Şâṭıbiyye) Tażʻîf Ettiği Vecihler ve Bu Vecihlerin Günümüz Kıraat Tedrisatı Pratiğine Yansıması. Cumhuriyet İlahiyat Dergisi. 2022; 26(2): 699 - 716. 10.18505/cuid.1147097
IEEE Başal A "Şâtıbî’nin (öl. 590/1194) Ḥırzü’l-emânî’de (eş-Şâṭıbiyye) Tażʻîf Ettiği Vecihler ve Bu Vecihlerin Günümüz Kıraat Tedrisatı Pratiğine Yansıması." Cumhuriyet İlahiyat Dergisi, 26, ss.699 - 716, 2022. 10.18505/cuid.1147097
ISNAD Başal, Abdulhalim. "Şâtıbî’nin (öl. 590/1194) Ḥırzü’l-emânî’de (eş-Şâṭıbiyye) Tażʻîf Ettiği Vecihler ve Bu Vecihlerin Günümüz Kıraat Tedrisatı Pratiğine Yansıması". Cumhuriyet İlahiyat Dergisi 26/2 (2022), 699-716. https://doi.org/10.18505/cuid.1147097