İskandinav Sineması’nın auteur kabul edilen yönetmeni Aki Kaurismäki’nin sineması ezilen, hor görülen ötekilerin sineması olarak dünya sinemasında kendine özel bir yer edinmiştir. Filmlerini genellikle üçlemeler olarak devam ettiren Aki Kaurismäki’nin henüz tamamlanmamış olan liman şehri üçlemesine ait, göçmen ötekiler üzerine çektiği önemli filmleri Umut Limanı ve Umudun Öteki Yüzü bu çalışma bağlamında incelenmiştir. Bu iki film, yakın dönemin en önemli insanlık trajedilerini de beraberinde getiren göçmenlik kavramı ve batılı toplumların etnisite üzerinden ötekileştirerek geliştirdikleri nefret söylemini hümanist bir odaktan yıkmayı hedeflemiştir. Kaurismäki’nin bu yaklaşımı Michel de Certeau ve Erving Goffman’ın güçlü iktidarlar karşısında toplumsal aktörlerin kaçış taktikleri geliştirmeleri üzerine kurdukları teoriler ile örtüşmektedir. Bu iki filmdeki göçmen ötekiler ve onlarla dayanışan yerel ötekiler, otoriteye karşı De Certeau’nun pek dürüst olmayan, arka kapıdan dolanan ve açık oynamayan taktikçileridir. Dahası bu taktikçi failler otoritenin yani stratejinin içinden suç ortakları bularak sistemi kendi lehlerine kullanırlar ve amaçlarına ulaşarak mutlu sonu hak ederler. Kaurismäki, sosyolog De Certeau’nun toplumsal aktörler için belirlediği tüm taktikleri kendi karakterlerine uygulatarak, iktidarlardan kaçmanın hümanist bir dünya düzenini mümkün kılacağına ilişkin güçlü söylemini sinemasal bir anlatı üzerinden kurmuştur. Kaurismäki sinemasının ötekilerini açıklarken Lacancı psikanaliz ve öteki karakterlerin gündelik hayat içerisindeki eylemlerini çözümlerken de sosyolojik film eleştiri metodu temel çözümleme yöntemleri olarak kullanılmıştır.