Kur'an'da mecaz tartışmaları ve İbn Teymiyye (728/1327)'nin mesele'ye yaklaşımı
Yıl: 2010 Cilt: 0 Sayı: 44 Sayfa Aralığı: 181 - 202 Metin Dili: Türkçe İndeks Tarihi: 29-07-2022
Kur'an'da mecaz tartışmaları ve İbn Teymiyye (728/1327)'nin mesele'ye yaklaşımı
Öz: -
Anahtar Kelime: Konular:
The Allegorical Discussions in the Qur'an and Ibn Taymiyya (728/1327)'s Approach to the Problem
Öz: One of the oldest debates in Islamic history of thought regarding the understanding and interpretation of the Qur’an is the existence of allegory in its text. The debate is origionally related to the scope of allegorical meanings in Arabic language, and if it exists in the language whether it would be relevent to the Qur’an. The approval or rejection of allegory in language took place mostly within linguistic questions, however, Qur’anic discussions were rather connected to the theological aspects of the problem. Metaphysical terms and expressions that were used in these debates had a major impact on this development. The debates occured in a quiet atmosphere in the early periods, but during the time of the prominent Salafi scholar Ibn Taymiyya it flared up in a direction towards totally theological dimension. In the following periods the it continued in the line of Ibn Taymiyya’s scholarly contributions. In this article I will explore the content and arguments of this question and analyse the views of both sides regarding the debate.
Anahtar Kelime: Konular:
Belge Türü: Makale Makale Türü: Diğer Erişim Türü: Erişime Açık
- 1 Geniş bilgi için bk. Ebu’l-Feth Osman İbn Cinnî, el-Hasâis, Beyrut ts., c.1, s.44; İbn Haldun, el-Mukaddime, Beyrut 1961, s.1056 vd.; Celaleddin Suyutî, el-Muzhir fî Ulûmi’l-Luga, Beyrut, ts., c. 1, s. 8; Walter Porzig, Dil Denen Mucize (çev. Vural Ülkü), Ankara 1985, s. 8-9; Bedia Akarsu, Wilhelm von Humbold’ta Dil-Kültür Bağlantısı, İstanbul 1988, s. 15 vd. 2 Geniş bilgi için bk. Bedreddin Zerkeşî, el-Bahru’l-Muhît fi Usûli’l-Fıkh, Kuveyt 1992, c. 2, s. 189–190; Doğan Aksan, Her Yönüyle Dil, Ankara 1993, c. 3, s. 185; M. Kaya Bilgegil, Edebîyat Bilgi ve Teorileri: Belâgat, İstanbul 1998, s. 128 3 Birçok açıdan tarifi yapılan mecâz kavramının genel kabul gören ıstılâhî tanımı şu şe- kildedir: “Hakîkat manası ile nakledilecek mana arasında bulunması gereken bir alâka ve hakîkat anlamının kastedilmesine engel olan bir karînenin bulunması ha- linde ortak bir iletişim dilinde konulduğu anlamının dışında kullanılan lafızdır.” Tanımda görüldüğü üzere, bir mecâz’ın meydana gelmesi için; mecâz olarak kulla- nılan kelime (terkip), gerçek anlam, mecâzî anlam, alâka(ilgi) ve karîne-i mânia olmak üzere beş temel unsurun oluşması gerekir. Bk. Celaleddin el-Hatib Kazvînî, el-İzâh fî Ulûmi’l-Belâğa, Beyrut 1992, s. 250; Abdulaziz Atik, Fi’l-Belâğeti’l- Arabiyye, İlmu’l-Beyân, Beyrut 1985, s. 143; Ahmed Mustafa Merâğî, Ulûmu’l- Belâğe-el-Beyân, el-Meâ’nî ve’l-Bedi’, Beyrut, 2002, s. 291; Abdurrahman el- Meydânî, el-Belâğetü’l-Arabiyye Ususuhâ ve Ulûmuhâ ve Funûnuhâ, Dımaşk 1996, c. 2, s. 221; Bedevi Ahmed Tabane, İlmu’l- Beyân; Dirâsetun Tarihiyyetun Feniyyetun fî Usûli’l-Belağeti’l-Arabiyye, Beyrut, 1962, s. 141;İsmail Durmuş, “Mecâz” DİA, İstanbul 2001, c. 27, s. 217. 4 Mehmet Paçacı, Kur’ân’da Dil ve Varlık Alanları, s. 122-125. 5 Turan Koç, Din Dili, Kayseri, t.y., s. 114; Janet Martin Soskice, Metaphor and Religious Language, New York 1985, s. 55. 6 Alâka (İlişki) kavramı, mecâz tanımlamaları esnasında “aralarındaki ilişkiden dolayı” ifadesiyle karşılanır. Yani hakîkatten mecâza geçişte, nakledilen anlamla naklolu- nan anlam arasındaki ortak bir durumdur. Bu ortaklık olmaksızın nakledilen lafız mecâz kapsamına girmez. Bir anlamda alâka, hakîkat ile mecâz taraflarını birbirine bağlayan bir köprü mesâbesindedir. Bir taraftan diğer tarafa yani, birinci anlamdan ikinci anlama geçmeyi sağlar. İşte bundan dolayı hakîkatten mecâza geçmeyi gerek- tiren bir sebeptir. Bk. Bedevi Tabane, Mu'cemu’l-Belâga, Beyrut 1962, s. 451; Hikmet Akdemir, Belâgat Terimleri Ansiklopedisi, İzmir 1999, s. 230; Nasrullah Hacımüftüoğlu, İ’câz ve Belâğat Terimleri, Erzurum 2001, s. 1
- 7 Belâgatçılar alâka (ilişki) esasına dayanarak mecâzı iki kısma ayırmışlardır: Alakası benzerlik (müşâbehet) üzerine kurulu olana ‘istiâre’, bunun dışında olana ‘mürsel mecâz’ demişlerdir. Bk. Ahmed Haşimi, Cevâhiru’l-Belâga fi’l-Meânî ve’l-Beyân ve’l-Bedî’, İstanbul 1984, s. 291 8 Bir şeye delâlet eden durum, maksada işâret eden ipucu, alâmet ve emâret anlamına ge- len karîne belâgatte, lafızla anlam arasında ilişki kurulurken zihni lafzın gerçek an- lamından vazgeçirip mecâzî anlama yönelten durumun adıdır. Mecâz kavramının vazgeçilemeyecek unsurlarından olan karîne, bir sözün hakîkat mi yoksa mecâz mı olduğu hususundaki müphemliği ortadan kaldıran en belirleyici unsurlardan biridir. Karîneler lafzî, aklî ve örfî olmak üzere üç kısma ayrılmaktadır. Bk. Bedevi Tabane, Mu’cemu’l-Belâğeti’l-Arabiyye, s. 547
- 9 Geniş bilgi için bk. Muhammed Âbid el-Câbirî, Arap Aklının Oluşumu (çev. İbrahim Akbaba), İstanbul 1997, s. 111 10 Maalesef bu grubun kimlerden teşekkül ettiği noktasında kaynaklarda yeterli bilgiye sahip değiliz. 11 Celaleddin Suyutî, el-Muzhir fî Ulûmi’l-Luga ve Envâihâ, c. 1, s. 364-366; Nasıruddin Abdullah b. Ömer Beyzâvî, Minhâcu’l-Vusûl ila İlmi’l-Usûl, Kahire, 1326, s. 28-30. 12 Seyfeddin Ali b. Muhammed Âmidî, el-İhkâm fî Usûli’l-İhkâm, Beyrut 1400, c. 1, s. 61; Suyutî, a.g.e.,, c. 1, s. 364-366 13 ءﻲﺷ ﮫﻠﺜﻤﻛ ﺲﯿﻟ “Onun benzeri hiçbir şey yoktur” Şûrâ, 42/11. 14 Ebu Ubeyde Muammer b. Müsennâ’, Mecâzu’l-Kur’ân (nşr. Fuat Sezgin), Beyrut 1981, s. 16, naşirin mukaddimesi bk. Mecâzu’l-Kur’an adlı eserinin yazılış amacı. 15 Câhiz, el-Hayevân, Beyrut 1969, c. 1, s. 212; Daha geniş bilgi için bk. Viktor Şilhout, en-Neza’tu’l-Kelâmiyye fî Uslubi’l-Câhiz, Beyrut 1992, s. 138–139. 16 Geniş bilgi için bk. Nasr Hâmid Ebu Zeyd, el-İtticâhu’l-Aklî fi’t-Tefsîr: Dirâse fî Kadiyyeti’l-Mecâz fi’l-Kur’ân İnde’l-Mu’tezile, Beyrut 1983, s. 124-126. 17 Kâdî Abdulcebbâr el-Esedebâdî, el-Muğnî: Tenebbu’ât ve Mu’cizât (nşr. Mahmud el- Hudayri- Mahmud Kasım), Kahire 1965, c. 15, s. 114. 18 Nasır Ebu Zeyd, el-itticâhu’l-Aklî, s. 135. 19 Zerkeşi, el-Burhân fî Ulûmi’l-Kur’ân, Kahire 1958, c. 2, s. 225. 20 Bu iddialar ve bunlara yöneltilen karşıt cevaplar için bk. Seyfeddin Âmidî, el-İhkâm, s. 38-40; Zerkeşi, el-Burhân, c. 2, s. 255; el-Bahru’l-Muhît fi Usûli’l-Fıkh, (nşr. Abdulkadir el-A’nî), c. 2, s. 182-189; Muhammed Said Cemaleddin Kasımî Tefsîr İlminin Temel Meseleleri (trc. Sezai Özel), İstanbul 1990, s. 197-225; Abdulazim el-Mati’nî, el-Mecâz fi’l-Luga ve fi’l-Kur’âni’l-Kerim beyne’l-Men’i ve’l-İcâze, Kahire 1986, s. 1091-1096; İsmail Cerrahoğlu, Tefsîr Usûlü, Ankara 1997, s. 177- 178 21 Geniş bilgi için bk. Fadl Hasan Abbas, el-Belâğetu Funûnuhâ ve Efnânuhâ (İlmu’l- Beyân ve’l-Bedî’), Amman 1987, s. 133. 22 Buhâri’nin kaydettiğine göre Hz.Peygamber(s.a.v)’in Hendek Gazvesi sonrasında ikindi namazının Beni Kurayza yurdunda kılınması emri sahâbe arasında farklı şe- kilde algılanmış, bazıları emri hakikî anlamında alarak namazlarını oraya vardığın- da eda etmiş, bazıları ise bu emrin oraya erken varılmasını teşvik için söylenmiş mecâzî bir ifade olduğunu düşünerek namaz vaktinin geçmemesi için yolda eda et- mişlerdir. Resûlullah(s.a.v.)’ın her iki gruba da bir şey söylememesi mecâzî yorumu onayladığına kanıttır. Bk. Buhari, “Salatu’l-Havf” no.904; Ramazan ayında imsak vaktinden bahseden âyetteki (el-Bakara, 2/187) “beyaz ve siyah ip” kelimelerini hakîkî anlamlarıyla alıp yastığının altına siyah ve beyaz renkteki ipleri koyarak vak- ti belirlemeye çalışan ve daha sonra konuyu Hz. Peygambere arzeden Adi b. Ha- tim’in bu durumuna karşılık Hz. Peygamberin bunların “gecenin karanlığı ve gün- düzün aydınlığı” anlamına geldiğini ifade etmesi, Buhari, “Tefsîr”, no.4240; Yine Resûlullah(s.a.v.)’ın hanımlarının sorduğu “Hangimiz sana daha önce kavuşaca- ğız?” sorusuna “eli en uzun olan” şeklinde cevap vermesi ve onların da bu cevapla cömertliğin kastedildiğini anlaması Buhari, “Zekat”, no.1354, Hz. Peygamberin günlük hayatında mecâzî ifadelere yer verdiğni açıkça göstermektedir. Ayrıca hem cahiliye hem de asr-ı sâdet döneminde yaşayan dönemin şairlerinin en büyüklerin- den olan Ebû Züeyb el-Hüzelî (v.28h.), beş oğlunu birden aynı yıl içerisinde kaybetmesi üzerine yazdığı bir mersiyesinde, ölümü yırtıcı hayvana benzetip ona ‘pen- çe’ isnât etmek sûretiyle daha sonra ‘istiâre’ diye adlandırılacak olan mecâz çeşidi- ni kullanmıştır. Bk. Rahmi Er, “Ebû Züeyb el-Hüzelî”, DİA, İstanbul 1994, c. 10, s. 272 23 Yusuf, 12/82 24 Âl-i İmran, 107 25 Geniş bilgi için bk. Amidî, el-İhkâm fî Usûli’l-Ahkâm, c.1, s.47-50; Suyûtî, el-Muzhir fî Ulûmi’l-Luga ve Envâi’hâ, c.1, s. 364-366; Mat’inî, el-Mecâz fi’l-Luga ve fi’l- Kur’ân-ı Kerim, c. 2, s. 617-622; Mustafa Öztürk, Kur’ân Dili ve Retoriği, s. 124- 150 26 Geniş bilgi için bk. Kutlu Sönmez, Türklerin İslamlaşma Sürecinde Mürcie ve Tesir- leri, Ankara 2000, s. 115–121. 27 Takiyyuddin Ahmed b. Abdulhalim İbn Teymiyye, Kitâbu’l-İmân, Beyrut 1993, s. 105. 28 Suyûtî, el-Muzhir fî Ulumi’l-Luga, c.1, s. 364; Nasıruddin Abdullah el-Beyzâvî, Minhâcu’l-Vusûl ila İlmi’l-Usûl, Kahire 1326, s. 28 29 Mesela Bâtınî Gruplar namazı; imamlarına tabi olmayı, haccı; onu ziyaret etme ve ona hizmet etme, orucu; onun sırlarını ifşa etmekten sakınma, zinâyı ise; onun sırlarını ifşâ etme anlamında te’vil etmişlerdir. Yine bu grup; ﻦﯿﻘﯿﻟا ﻚﯿﺗﺄﯾ ﻲﺘﺣ ﻚﺑر ﺪﺒﻋاو “Ve sana yakîn (ölüm) gelinceye kadar Rabbine ibadet et” (Hicr, 15/99) ayetindeki ‘yakîn’ ifadesini te’vil bilgisi anlamında yorumlamışlardır. Böylece bu gruba göre yakîn derecesine ulaş- makla ibadetler düşmüş olmaktadır. Bu görüşler ve diğer fırkalara ait aşırı görüşler için bk. İbn Teymiyye, Fetâvâ, c.5, s. 155; Ebu Mansur Abdulkadir b. Tahir Bağdâdî, el- Fark beyne’l-Firak, Dâru’l-Afâk, Beyrut, ts, s. 283-286; Muhammed Abdulazim Zerkânî, Menâhilü’l-İrfân fî Ulûmi’l-Kur’ân, Beyrut 1988, c.2, s.63; Mat’inî, el-Mecâz fi’l-Luga, s. 891-897 30 Bk. Ebi’l-Fida İmadüddin İbn Kesir, el-Bidâye ve’n-Nihâye, Kahire 1934, c. 14, s. 35; Muhammed b. Ahmed İbn Abdilhâdî, el-U’kûdu’d-Durriyye min Menâkibi Şeyhi’l- İslam İbn Teymiyye, Beyrut, ts., s.184; Sait Özervarlı,,“İbn Teymiyye”, DİA, İstan- bul 1999, c. 20, s. 391-414 31 İbn Teymiyye, Mecmûu Fetâvâ, c. 20, s. 408 32 İbn Teymiyye, a.g.e., c.7, s. 96 33 İbn Teymiyye, a.g.e., c.7, s. 91-92 34 İbn Teymiyye, a.g.e., c.7, s. 91-92 35 İbn Teymiyye, a.g.e., c. 7, s. 92; Geniş bilgi için bk. İbrahim Ukayli, Tekâmülü’l- Menheci’l-Ma’rifî İnde İbn Teymiyye, Virginia, A.B.D. 1994 36 Bakara, 2/31
- 37 İbn Teymiyye, a.g.e., c. 7, s. 95 38 İbn Teymiyye, a.g.e., c. 7, s. 92; Kitâbu’l-İmân, s. 87. 39 İbn Teymiyye, a.g.e., c.7, s. 97. 40 İbn Teymiyye, Fetâvâ, c.7, s. 88-89; Kitâbu’l-İman, s. 80-81. 41 Ahmed b. Hanbel, Kur’an’daki ﺎﻧا ve ﻦﺤﻧ gibi tabirlerin birer dilsel mecâz olduğunu belirtmiştir. Bk. Muhammed b. Hüseyin Ebû Ya’lâ el-Ferrâ, el-U’dde fî Usûli’l- Fıkh, c. 2, s. 695; Ahmed b. Hanbel’in bu sözüne binaen Kâdî Ebû Ya’lâ (v.458), İbn Akîl ve Ebû’l-Hattâb gibi bazı Hanbeli âlimler, Kur’ân’da mecâzın varlığını kabul etmişlerdir. Ancak İbn Teymiyye’ye göre, Ahmed b. Hanbel’in burada kul- landığı mecâz kelimesi, bir kelimenin vazedildiği ilk hakîkî anlamının dışında bir anlamda kullanılmasını değil, emri altında çalıştırdığı çok sayıda adamı ve avanesi olan kudretli bir insanın “Biz şöyle yaptık veya şöyle yaparız” demesi anlamında olup, bunun da dilde câiz olduğunu ifade eder. Bkz. İbn Teymiyye, Kitâbu’l-İmân, Beyrut, 1993, s. 81 42 Beyân ilmi sahasında yapılmış çalışmaların ilk nüvesi olarak kabul edilen Ebu Ubeyde’nin Mecâzu’l-Kur’ân’ı, Arap dilindeki her türlü üslup kullanımı ve deği- şimini konu edinir. Onda mecâz kavramı, en genel anlamda bir tür tefsir ve te’vîl anlamındadır. Ancak buna rağmen mecâzın bugünkü ıstılahî yapısına uygun bazı mecâzî tespitlerde bulunduğu da gözden kaçmamaktadır. Bkz. Ebû Ubeyde Mu- ammer b. Müsennâ, Mecâzu’l-Kur’ân,. Nşr. Fuat Sezgin, c. 1, s. 147, 186; Eserin beyân çalışmaları arasındaki yeri ve önemi için bk. Abdulfettah Laşin, el-Beyân fî Dav’i Esâlîbi’l-Kur’ân, Kahire 1984, s. 133. 43 İbn Teymiyye, el-Hakîkatu ve’l-Mecâz, Fetâvâ,, Riyad, 1991, c. 20, s. 404. 44 İbn Teymiyye, a.g.e., c. 6. s. 356. 45 İbn Teymiyye, a.g.e., c. 6, s. 356 vd. 46 Yaptığımız araştırmada “Tesniye’nin zikriyle müfredin îrâd edilmesi” konusu Arap dilcileri arasında tartışma konusudur. el-Ferrâ, ez-Zeccâc, İbn Kuteybe, el-Kurtubi ve Şevkânî gibi âlimlere göre tesniye lafzıyla müfred kişinin muhâtap alınması kul- lanımı, Arapların dideki kullanım ve âdetlerindendir. Geniş bilgi ve örnekler için bk. Dr. Maha b. Abdulaziz el-Asker, “Min Süneni’l-Arabiyye Muhatebetu’l-Vâhid bilefzi’t-Tesniyye” , ed-Dıri’iyye Derg. Riyad, 2008, s. 39. 47 Asr, 103/2 48 Sâd, 38/75 49 Hac, 22/10 50 Âl-i İmrân, 3/182 51 Yâsin, 36/71 52 İhlâs, 112/ 1 53 Şûrâ, 42/11 54 İbn Teymiyye, el-Hakîkatu ve’l-Mecâz fi’s-Sıfât, Fetâvâ, c. 6, s. 365-370 55 Yusuf, 12/82 56 İbn Teymiyye, a.g.e., c. 20, s. 470; Kitâbu’l-İman, 101-102 57 Hatib el-Kazvînî, el-İzâh fî Ulûmi’l-Belağa, Beyrut, 1992, s. 254. 58 İbn Teymiyye, el-Hakîkatu ve’l-Mecâz fi’Sıfât, Fetavâ, c. 6, s. 360-362. 59 Bkz. Hayatı ve yaşadığı dönem için; Yunus Apaydın, “İbn Kayyım el-Cevziyye” DİA., İstanbul 1999, c. 20, s. 109-126.
- 60 Bu argümanlar ve Abdulazim el-Mat’ini’nin bu argümanlara getirdiği tenkitler için bk. el-Mati’ini, el-Mecâz fi’l-Luga ve’l-Kur’ân, c. 2, s. 909-950. 61 Şemseddin Muhammed İbn Kayyim el-Cevziyye, Muhtasaru’s-Savâikü’l-mürsele ala’l-cehmiyye ve’l-muattıle, nşr. Muhammed b. el-Mavsilî, Mekke, t..y. c. 2, s. 2 62 İbn Kayyım el-Cevziyye, a.g.e. , c. 2, s. 231 vd. 63 Muhammedu’l-Emin eş-Şinkiti, Edvâu’l-Beyân fî İzâhi’l-Kur’ân bi’l-Kur’ân, Riyad, 1983, s. 7-8 64 Tûr, 52/34 65 İbrahim, 14/4 66 Bk. İsmail Cerrahoğlu, Tefsîr Usülü, Ankara 1988, s. 177; Muhsin Demirci, Tefsîr Usülü ve Tarihi, İstanbul 1998, s. 195. 67 Suyûtî, el-İtkân fi Ulûmi’l-Kur’ân, Beyrut 2002, c. 2, s. 78; Ebû Müslim el- İsfahânî’nin ayrıntılı mecâzî yorumları için bk. Mustafa Öztürk, Kur’ân’ın Mu’tezili Yorumu -Ebû Muslim el-İsfahani Örneği- Ankara 2004, s. 121–129; Kur’ân Dili ve Retoriği, Ankara 2002, s. 136. 68 Bkz. Muhammed b. Ömer Fahreddin er-Râzî, et-Tefsîru’l-Kebîr –Mefâtîhu’l-Gayb-, Daru İhyâi Turasi’l-Arabi, Beyrut, t.s., c. 8, s. 170; c. 17, s. 13; c. 22, s. 163. 69 Geniş bilgi ve misaller için bk. Amr b. Osman b. Kanber el-Harisi Sîbeveyhi, Kitâbu Sibeveyh, thk. Abdusselâm Muhammed Harun, Kahire, 1966, c. 1, s. 212-214 70 Yahya b. Ziyâd b. Abdullah ed-Deylemî Ferrâ, Me’âni’l-Kur’ân, Beyrut, 1980, c. 1, s. 14-15 71 Abdullah b. Müslim İbn Kuteybe, Te’vîlu Müşkili’l-Kur’ân, s. 20-21 72 Ahzâb, 33/12 73 İsmail Cerrahoğlu, Yahya b. Selâm ve Tefsîrdeki Metodu, Ankara Üniv. Yay. Ankara 1970, s. 171. 74 Bkz. Said Mahmud, Mebahisu’l-Beyân İnde’l-Usûliyyîn ve’l-Belâğiyyîn, Münşeâtü’l- Mea’rif, İskenderiye, 1989, s. 89. 75 Gâfir(Mü’min), 40/13 76 Cemaleddin Kâsımî, Tefsîr İlminin Temel Meseleleri, s. 210
| APA | ARPA A (2010). Kur'an'da mecaz tartışmaları ve İbn Teymiyye (728/1327)'nin mesele'ye yaklaşımı. , 181 - 202. |
| Chicago | ARPA Abdulmuttalip Kur'an'da mecaz tartışmaları ve İbn Teymiyye (728/1327)'nin mesele'ye yaklaşımı. (2010): 181 - 202. |
| MLA | ARPA Abdulmuttalip Kur'an'da mecaz tartışmaları ve İbn Teymiyye (728/1327)'nin mesele'ye yaklaşımı. , 2010, ss.181 - 202. |
| AMA | ARPA A Kur'an'da mecaz tartışmaları ve İbn Teymiyye (728/1327)'nin mesele'ye yaklaşımı. . 2010; 181 - 202. |
| Vancouver | ARPA A Kur'an'da mecaz tartışmaları ve İbn Teymiyye (728/1327)'nin mesele'ye yaklaşımı. . 2010; 181 - 202. |
| IEEE | ARPA A "Kur'an'da mecaz tartışmaları ve İbn Teymiyye (728/1327)'nin mesele'ye yaklaşımı." , ss.181 - 202, 2010. |
| ISNAD | ARPA, Abdulmuttalip. "Kur'an'da mecaz tartışmaları ve İbn Teymiyye (728/1327)'nin mesele'ye yaklaşımı". (2010), 181-202. |
| APA | ARPA A (2010). Kur'an'da mecaz tartışmaları ve İbn Teymiyye (728/1327)'nin mesele'ye yaklaşımı. Akademik Araştırmalar Dergisi, 0(44), 181 - 202. |
| Chicago | ARPA Abdulmuttalip Kur'an'da mecaz tartışmaları ve İbn Teymiyye (728/1327)'nin mesele'ye yaklaşımı. Akademik Araştırmalar Dergisi 0, no.44 (2010): 181 - 202. |
| MLA | ARPA Abdulmuttalip Kur'an'da mecaz tartışmaları ve İbn Teymiyye (728/1327)'nin mesele'ye yaklaşımı. Akademik Araştırmalar Dergisi, vol.0, no.44, 2010, ss.181 - 202. |
| AMA | ARPA A Kur'an'da mecaz tartışmaları ve İbn Teymiyye (728/1327)'nin mesele'ye yaklaşımı. Akademik Araştırmalar Dergisi. 2010; 0(44): 181 - 202. |
| Vancouver | ARPA A Kur'an'da mecaz tartışmaları ve İbn Teymiyye (728/1327)'nin mesele'ye yaklaşımı. Akademik Araştırmalar Dergisi. 2010; 0(44): 181 - 202. |
| IEEE | ARPA A "Kur'an'da mecaz tartışmaları ve İbn Teymiyye (728/1327)'nin mesele'ye yaklaşımı." Akademik Araştırmalar Dergisi, 0, ss.181 - 202, 2010. |
| ISNAD | ARPA, Abdulmuttalip. "Kur'an'da mecaz tartışmaları ve İbn Teymiyye (728/1327)'nin mesele'ye yaklaşımı". Akademik Araştırmalar Dergisi 44 (2010), 181-202. |
