Mekânsal yerleşim ya da bir alanı yer edinme, insan için evrensel bir niteliktedir. Bu evrensellik ise toplumsal olanın koşulları ile şekillenir. Mekân edinme ve yeri kendileme bir birlikte yaşama kurumu ortaya çıkarır ve bu kurum, yerleşiklik fikri etrafında şekillenir. Evrensel bir yerleşiklik hali bir işaretleme ve adlandırmadır. İşaretleme ve adlandırmanın, işaretleyen veya adlandıranın mekâna ve mekânsal sınırlara dair nitelemesini de belirler. Bu süreç mekânın toplumsal ve tarihsel niteliğine içkindir, mekânsal yerleşim, toplumsal ve tarihsel olanın bir koşuludur. Çünkü mekân, onu adlandıran kişi ya da kurumdan önce de bir yer olarak vardır. Fakat adlandırılmaya gerek duyulduğunda yerin toplumsal, ekonomik ve siyasal tarihinde mekânsal bir yerleşim ortaya çıkmış, örgütlü bir yerleşim üretilmiş demektir. Türkiye Cumhuriyeti’nin mekânı kendilemesi de bu evrensel gerçeklik ile anlaşılmalıdır. Türkiye Cumhuriyeti, yüzyıllık tarihi ile mekânsal organizasyon ve mekâna yerleşme, tanımlamalarının bütün yönlerinin izlenebileceği bir toplumsallıktır. Cumhuriyetin mekânsal yerleşikliği, kuruluşu itibariyle niteliksel değişimin bir başlangıç anı olarak tanımlanabilse de toplumsallığını miras edindiği Osmanlı Devleti’nin mekânsallığının da izlerinin takip edildiği, çelişkili de olsa hem sürekliliklerle hem de kopuşlarla tanımlanan modern bir yerleşme tarihidir. Türkiye Cumhuriyeti’nin mekânsal organizasyonu, yeni iktidarın mekân stratejisi, coğrafyanın tarihsel bir analizi ve geçmiş mekânsal organizasyon denetimlerinin bir özeleştirisi ile yola çıkmıştır. Bununla birlikte Türkiye coğrafyasının yeni mekânsal organizasyonu da mekânsal kararların merkezi, siyasal ve yönetsel biçimde belirlendiği ve toplumsal tarafların bu kararlara “katlanmak” durumunda kaldığı bir süreç olarak izlenmektedir. Türkiye coğrafyasının mekânsal organizasyonu ve ülke topraklarının örgütlenmesinde, dört başat dönemden söz edilebilir. İlk dönem, cumhuriyetin ilanından 1950 yılına kadar geçen süre ve ulus-devletin yeni başkentinin inşası ve ülke topraklarının yeniden organize edilmesidir. 1950 ve 1980 yılları arası ikinci dönem, mekânsal organizasyon hedeflerinin yeniden belirlendiği ve dönemin tarihsel, toplumsal ve ekonomik koşulları ile bir kent merkezi olarak İstanbul’un öne çıkışı ile ayrışmaktadır. Üçüncü dönem, 1980 ve 2000 yılları arası ülkenin hem tek bir kent merkezindeki mekânsal yapılaşma biçiminin değişimi hem de kentsel sistemlerin dünya ekonomik pazarıyla bütünleşmeye başlamasıyla tanımlanır. 2000’li yıllardan günümüze kadar geçen süre ise, mekân stratejisinin düzeylerinin yeniden belirlendiği ve merkezinde bir küresel kent olarak İstanbul’un belirlendiği bir dönemi ifade eder.