Amaç: Bu çalışmanın amacı birinci basamak sağlık hizmetlerinde majör depresif bozukluğun görülme sıklığını, risk gruplarını, klinik görünümünü, sonuçlarını, tanınma ve tedavi edilme özelliklerini belirlemektir.Yöntem: Türkiye’nin farklı bölgelerindeki 10 ayrı ilde 98 pratisyen doktorun sağlık ocağında ardarda gördüğü 1997 hastaya, Uluslararası Bileşik Tanı Görüşmesi’nin Demografik Bilgiler, Depresif ve Distimik Bozukluklar Bölümleri, Genel Sağlık Değerlendirmesi Formu, Kısa Yetiyitimi Anketi, Hasta Değerlendirme Formu, Vaka Değerlendirme Formu, Bilgi-Tutum ve Davranış Değerlendirme Formu uygulanmıştır.Bulgular: Araştırmaya alınan sağlık ocağı hastalarında DSM-IV tanı ölçütlerine göre majör depresif nöbet oranı %23.2 bulunmuştur. Majör depresif nöbet tanı oranları kadınlarda, boşanmış ya da ayrı yaşayanlarda ve ilkokul mezunlarında daha yüksek bulunmuştur. En sık görülen depresyon belirtisi enerji azlığıdır. İlgi kaybı belirtisi ise depresyonlu olguların ancak %57.5’inde saptanmıştır. Ölümü çok sık düşünme ve değersizlik düşünceleri de yüksek frekansta bulunmuştur. İştah artışı belirtileri depresyon tanısı için ayırt ettirici bulunmamıştır. Majör depresif bozukluğu olna hastaların dörtte üçünün sadece bedensel yakınmalarla doktora geldiği görülmüştür. Kronik bedensel hastalığı olanlarda depresyon oranları artmakta olup, eşlik eden bir kronik hastalık olmasa da depresyonu olanlarda olmayanlara göre daha fazla oranda ve düzeyde yetiyitimi bulunmuştur. Sağlık ocağı doktorları majör depresif bozukluğu olan olguların ancak %15’inde ruhsal bozukluğu belirleyebilmiş ve depresyonu olanların da %55’ine psikotrop ilaç önermişlerdir.Sonuç: Majör depresyon birinci basamak sağlık hizmetlerinde sık görülmesine ve önemli ölçüde yetiyitimine yol açmasına karşın, yeterince tanınıp tedavi edilmememektedir. Mezuniyet sonrası eğitim programlarına gereksinim olup, bu programlar geliştirilirken risk gruplarının ve hastalığın klinik görünümünün birinci basamak sağlık hizmetlerinde daha farklı olabileceği dikkate alınmalıdır.