Yaygın olarak “çok kültürlülük” olarak isimlendirilen etnik çesitliligin yasal ve politik uyumu ile ilgili fikirler eski etnik ve ırksal hiyerarsi formlarının yerine demokratik vatandaslıgın yeni iliskileri getirme aracı olarak Batı’da ortaya çıktı. Bu politikaların bu amaca yönelik ilerlemeler kaydettigi yönündeki önemli delillere ragmen bir kısım politik liderler toplulugu bunu bir basarısızlık olarak ifade edip, çok kültürlülügün “ölümünü” ilan etmislerdir. Bu bilinen ustaca anlatım tarzı problemlidir, çünkü çok kültürlülük üzerine yapılan deneylerin tabiatını yanlıs bir sekilde karakterize ediyor; onların terk edilme derecelerini abartıyor ve karsılastıkları gerçek zorlukları ve sınırlamaları ve onların üzerine nasıl egilinmesi gerektiginin alternatiflerinin neler oldugunu yanlıs bir sekilde belirlemektedir. Bu makale çok kültürlülük ile alakalı dört güçlü mite (söylence) meydan okumaktadır (karsı çıkmaktadır): · Öncelikle, çok kültürlülügün issizlik ve toplumsal izolasyon gibi ciddi sosyal problemlerin aleyhine olacak sekilde elestirel olmayan bir yüceltme olarak karikatürize edilmesine karsı çıkmakta ve çok kültürlülügün, insan hakları ideallerinden ilham alan ve o haklarla sınırlanan yeni demokratik vatandaslık iliskileri arayısı olarak anlatımını tavsiye etmektedir. · kincisi, çok kültürlülügün “toptan bir geri çekilme” (vazgeçme) halinde oldugu fikrine karsı çıkıyor ve çok kültürlülük politikalarının hala devam ettigine, hatta son on yılı askın bir süredir daha da güçlendigine dair deliller sunuyor. · Üçüncüsü, çok kültürlülügün “kesinlikle basarısız oldugu” fikrine karsı çıkıyor ve onun yerine çok kültürlülük politikalarının pozitif etkileri oldugu yönünde deliller sunuyor. · Dördüncüsü, sivil toplum bütünlesmesi (entegrasyonu) politikalarının yayılmasının çok kültürlülügün yerini aldıgı ya da çok kültürlülügü hükümsüz kıldıgı fikrine karsı çıkıyor. Çok kültürlülük politikalarının birtakım sivil toplum politikaları formlarıyla tamamen uyumlu olduklarını ve çok kültürlülügün sivil toplumnun “yetki veren” bir formuyla kombinasyonunun en azından bazı durumlarda gerçekten de hem normatif olarak arzu edilir hem de ampirik olarak etkili oldugunu öne sürüyor. Bu meseleleri ele almak için bu makale Çok Kültürlülük Politikası ndeksini (fihrist) kullanıyor. Bu indeks tercih yapmak zorunda kalan liberal demokrat devletlerin göçmen gruplarıyla baglantılı olarak daha çok kültürlü vatandaslık formları gelistirmeye karar verdikleri sekiz somut politika (uygulama) alanını belirliyor ve zaman içinde farklı ülkelerin ne derece bu politikaların bazılarını ya da hepsini benimsediklerini ölçüyor. Kamuoyunca iyi bilenen bazı çok kültürlülük politikalarını geri çekme vakaları olsa da- Hollanda’da oldugu gibi- 1980’den 2010’a kadar ki genel sablon mütevazı bir güçlendirme seklinde oldu. ronik bir sekilde, çok kültürlülügün “basarısız” oldugu konusunda yaygara kopartan bazı ülkeler aslında aktif bir çok kültürlülük stratejisi uygulamamıslardır (Almanya’da oldugu gibi). Çok kültürlülükten geri çekilme konusmaları çok kültürlü bir entegrasyonun Batı demokrasileri için hala geçerli bir ihtimal oldugu gerçegini belirsizlestirmektedir. Ancak yeni çok kültürlü vatandaslık modellerini benimsemeye yönelik bütün tesebbüsler köklesmemis ya da istenilen etkilere ulasmakta basarılı olmamıslardır. Çok kültürlülügü ya kolaylastırabilecek ya da engelleyebilecek bazı faktörler vardır: