TY  - JOUR
TI  - Pediatri asistanlarının çocukluk çağı kalp üfürümlerine yaklaşım becerilerinin değerlendirilmesi
AB  - Amaç: Çocuk yaş grubunda duyulan üfürümlerin önemli bir kısmı masum üfürüm olduğu gerçeğine rağmen, tüm dünya- da çocuk kardiyoloji ünitelerine sevkin en sık nedenini kardiyak üfürümler oluşturmaktadır. Çalışmamızda, çocuk hasta- lıkları araştırma görevlilerinin sadece klinik değerlendirme ile üfürümlü çocuğa doğru tanı koyma becerilerini ve tanılarına yönelik telekardiyografi, elektrokardiyogram ve ekokardiyografi (EKO) talep etme eğilimlerini saptamayı planladık. Gereç ve Yöntemler: Kalbinde üfürüm duyulması nedeniyle başvuran olgular pediatri asistanları tarafından değer- lendirildi. Öykü ve fizik muayenelerine göre ön tanıları ve tanıya yardımcı tetkik istekleri soruldu. Pediatrik kardiyologlar tarafından yapılan değerlendirme ve ekokardiyografi sonucundaki kesin tanıları ile karşılaştırma yapıldı. Bulgular: Araştırma görevlilerimizin patolojik üfürümü masum üfürümden ayırt edebilme becerileri beklenen düzeyin altında (%75.9) bulundu ve bu becerinin toplam eğitim süresinden ve çocuk kardiyolojisi rotasyonu süresinden etkilen- mediği saptandı. Patolojik üfürümü tanımada doğru pozitiflik oranları kıdemsiz ve kıdemli hekimler için oldukça yüksek bulunurken (sırasıyla %93.6 ve %93.0), masum üfürümü tanımlamadaki yetersizlik genel başarının düşük saptanmasına neden oldu. En yüksek doğru tanı koyma oranı ventriküler septal defekt için (%83.3) iken masum üfürümlerin %58.6sının doğru tanındığı, %25.9una yanlış olarak atrial septal defekt tanısı konduğu anlaşıldı. Gerek masum gerekse patolojik olarak tanılandırılan üfürümler için en sık istenen yardımcı tanı yöntemi EKOydu. EKO talep etme oranı masum ön tanılı üfürümler için bile %41.9 olarak bulundu. Sonuç: Günümüzde tanı yöntemlerindeki gelişmelere rağmen, masum ve patolojik üfürümlerin ayırıcı tanısında öykü ve klinik değerlendirme halen önemini korumaktadır. Bu nedenle çocuk sağlığı ve hastalıkları pratiğinde sık karşılaşılan bu konu ile ilgili asistanlarımızın tecrübe ve becerilerini artırmaları gerektiğini, ayrıca çocuk kardiyolojisi eğitim programlarının bu doğrultuda gözden geçirilmesini gerektiğini düşünmekteyiz.
AU  - ERTUĞ, Halil
AU  - KARDELEN, Fırat
AU  - ÖZER ÇETİNKAYA, Seda
AU  - Akcurin, Gayaz
AU  - KOCABAŞ, Abdullah
PY  - 2013
JO  - Türkiye Çocuk Hastalıkları Dergisi
VL  - 7
IS  - 4
SN  - 1307-4490
SP  - 163
EP  - 167
DB  - TRDizin
UR  - http://search/yayin/detay/154851
ER  -