13. ve 14. yy. Moğol istilası sebebiyle Anadolu topraklarında kargaşanın hâkim olduğu, toplumsal birlikteliğin dumûra uğradığı dönemlerdir. Bu kargaşada halkı dinî değerlerden yararlanarak bir arada tutma çabaları çoğu zaman halkın itibar ettiği dînî-tasavvufî önderler sayesinde olmuştur. Nitekim Mevlânâ, Yunus Emre vb. zatlar bu konuda önemli hizmetler îfâ etmişlerdir. Birliğin sağlanmasında benzer bir çabayı ortaya koyanlardan biri de şüphesiz Âşık Paşa‟dır. Âşık Paşa yazdığı eserlerle topluma yön vermiş, toplumun içinde bulunduğu buhrandan kurtulması için manevî dinamikleri harekete geçirmeye çalışmıştır. Onun bu amaçla kaleme aldığı eserlerden biri de Garib-nâme adlı eseridir. O, bu eserinde dinin özünü ve hayatın gerçekliğini yüz kıssa/konu çerçevesinde anlatmıştır. Âşık Paşa anlattığı her konuyu bir şekilde Kur‟ân‟la ilintilendirmiş ve böylece Kur‟ân‟ın ruhunu insanlara teneffüs ettirmeye çalışmıştır. Bu makalede Âşık Paşa‟nın Garib-nâme‟de Kur‟ân‟la kurduğu ilişki üzerinde durulmaya çalışılmıştır. Bu ilişki yanında ayrıca müellifin hayatı, eserleri, ilmi kişiliği ve Garib-nâme‟si hakkında da bilgi verilmiştir. Âşık Paşa‟nın Kur‟ân âyetlerine yaklaşımını ele veren örnekler onun Kur‟ân âyetleri paralelinde oluşturduğu kıssalardan/konulardan seçilerek arz edilmiştir.