Türkiyede 1998de IMFyle imzalanan anlaşmayla başlayan süreçte önemli reformlara girişilmiştir. İkinci kuşak yapısal reformlar olarak adlandırılan reformlarla, düzenleyici devlet adı verilen yeni bir devlet modeli uygulamaya geçirilmiştir. Bu çalışmada, düzenleyici devlet modelinin temel özellikleri analiz edilmektedir. Temelde, devlet-piyasa ve ekonomi-siyaset ilişkilerinin yeniden yapılandırılmasını öngören düzenleyici devlet modeli, devletin ekonomideki rolünün değişmesini hedeflemektedir. Özelleştirme, teknokrasi, yerelleşme ve yönetişim gibi kavramlarla tanımlanan yeni devlet modeli, serbest piyasanın ve sivil toplumun güçlendirilmesi amacını ortaya koymaktadır. Bu çerçevede, devletin kamu hizmeti üretmekten vazgeçmesi ve kamu hizmetlerinin özelleştirilmesi hedeflenmektedir. Özelleştirme yöntemi olarak, kamu hizmetlerinin piyasa faaliyetine dönüştürülmesi, kamu hizmetlerinin özel sektöre gördürülmesi ya da özel sektörden hizmet satın alma yöntemleri seçilmektedir. Böylece, kamu hizmetleri yurttaşlık hakkı olmaktan çıkartılırken, hizmetlerin devlet bütçesinden finanse edilmesine son verilmektedir. Yurttaşların hizmetten yararlanmaları, fiyatlandırma ve ücret ödenmesi koşuluna bağlanmaktadır. Çalışmada, bu durumun, kamu hizmetlerinin metalaşmasına ve gelir dağılımında daha adaletsiz bir durumun doğmasına yol açtığı savunulmaktadır.