Kuzeydoğu Anadolu Bölgesi'nin önemli bir kısmını meydana getiren Erzurum Ovası ve çevresi, barındırdığı büyük nehirler, verimli otlaklar ve tarım alanları ile Eskiçağ'dan itibaren kesintisiz yerleşim görmüştür. Erzurum ilinin yüksek rakımı, hayvancılık için müsait alanlar oluştururken, ovalar, tarım için uygun sahalar meydana getirmiştir. İlk Tunç Çağı'ndan itibaren yerleşim gören bölge, önemli yol güzergâhlarının kesişme noktasında olmasından dolayı bölgeler arası kültürlerin yayılmasında ve taşınmasında kilit bir rol oynamıştır. Özellikle İran-DoğubayazıtAğrı-Horasan-Pasinler-Erzurum-Erzincan yolu, Eskiçağdan itibaren bütün Kuzeydoğu Anadolu'da yaşamış HurriDiauehi-Urartu uygarlıklarının kullanmış oldukları en işlek yoldur. MÖ. I. Binden itibaren bölgede ağırlığını hissettiren Urartular, başkent Tuşpa'dan başlayarak kuzeye doğru bir genişleme siyaseti izlemişlerdir. Bu süreçte Erzurum'daki Dia(u)ehi Krallığı'nı da hâkimiyet altına almak için birçok sefer düzenleyen Urartular, bölgedeki hâkimiyetlerini kuvvetlendirmek, askeri ve lojistik manada kontrolü tam anlamıyla sağlayabilmek için önemli yol kavşaklarına kaleler ve garnizonlar inşa etmişlerdir Bu araştırma, Urartuların Erzurum Ovası'ndaki hâkimiyetlerini sağlamlaştırmak ve Palandöken Dağları'nın eteğindeki Tepeköy (Pir Ali Baba) Kalesi'ni tanıtmak üzere kurgulanmıştır. Bu kalenin, Erciş/Patnos/Tahir Geçidi/ Horasan/Hasankale/Erzurum yollarını ve maden yataklarını kontrol altında tutmak için yapılmış olduğunu ileri sürebiliriz