2011 yılında ortaya çıkan ve Arap Baharı olarak adlandırılan süreç, kısa sürede Tunus ve Mısır'ı ardından Libya ve Suriye başta olmak üzere tüm Orta-doğu bölgesini etkisi altına almıştır. Şiddeti artarak devam eden kanlı çatışmalar, yüzbinlerce insanın hayatını kaybetmesine neden olurken milyonlarca insanın da yurtlarını terk ederek komşu ülkelere sığınmak zorunda bırakmıştır. Suriye ile en uzun kara sınırına sahip olan Türkiye de süreçten etkilenmiş ve milyonlarca Suriyeli vatandaşı misafir etmek durumunda kalmıştır. Başlangıçta "geçici" olarak bakılan ve sadece beslenme, sağlık ve güvenlik konuları ön planda tutulan Suriyeli sığınmacılar meselesi gün geçtikçe kronikleşmiş ve kalıcı olma eğilimi ağır basmıştır. Türkiye'ye geldikleri ilk dönemlerde gerek çatışma ve savaş ortamından kaçan Suriyeli sığınmacılar gerekse onları kabul eden Türk yetkililer, öncelikli olarak beslenme, barınma, sağlık vb. temel ihtiyaçların karşılanmasına odaklanmışlardır. Eğitim konusu bu dönemde ikincil planda değerlendirilmiştir. Misafirlik meselesinin geçici olacağı konusundaki ön kabul, ev sahibi olarak Türkiye'nin sığınmacıların eğitimi konusunda ağır ve yavaş hareket etmesinin temel nedenlerinden birisini teşkil etmiştir. Dil ve alfabe farklılıkları, fiziki imkânların yetersizliği, nitelikli insan kaynakları konusunda yaşanan sıkıntılar, kayıtlı ve sağlıklı veri elde etmedeki zorluklar, sürecin dinamik olması ve nitelik ve nicelik olarak sürekli değişim arz etmesi gibi faktörler Suriyeli sığınmacıların eğitimi konusunda yaşanan diğer zorluklar olarak ifade edilmektedir. Bu çalışmada, Türkiye'deki Suriyeli sığınmacıların eğitimi ile ilgili politika ve hukuki düzenlemeler değerlendirilmiş, ayrıca Türkiye'deki Suriyeli sığınmacıların eğitimine ilişkin mevcut durum, yaşanan sorunlar ortaya koyulmuş ve bu sorunlara ilişkin çözüm önerileri sunulmuştur.