Sözleşme serbestisi çerçevesinde işveren, işyerinin tamamını veya bir bölümünü bir başkasına devredebilir. İşyerinin devri; işverenin kendi iradesi ile işyerini devretmesi, işverenin ölümü, işyerinin özelleştirilmesi, ticaret şirketlerinin birleşmesi veya tür değiştirmesi şeklinde olabilir. İşyerinin el değiştirmesi, işçilerin iş güvencesini tehlikeye düşürebilecek önemli nedenlerden biridir. Dolayısıyla uluslararası düzenlemeler ve ulusal iş kanunları, işyerinin devredilmesi durumunda çalışanların iş ilişkisinin korunmasını sağlayan hükümler içermektedir. Türk Hukuku bakımından işyerinin devrine ilişkin temel düzenleme, 4857 sayılı İş Kanunu'nun 6. maddesidir. İşyerinin devri hakkında işçilerin haklarının korunması noktasında Avrupa Birliği tarafından da çeşitli düzenlemeler yapılmıştır. İşyerlerinin veya işletmelerin devrine ilişkin olarak işçi haklarını güvence altına alan ilk AB yönergesi, 14 Şubat 1977 tarihli ve 77/187EEC sayılı İşletme ve İşyerinin Tümüyle ve Kısmen Devrinde İşçi Haklarının Korunması Konusunda Üye Ülkelerin Mevzuatlarının Uyumlaştırılmasına Dair Yönergedir. Daha sonra bu yönergeyi değiştiren 29 Haziran 1998 tarihli ve 98/50EC sayılı yönerge çıkarılmıştır. 12 Mart 2001 tarihinde kabul edilen 2001/23EC sayılı yönerge ile daha önce çıkarılan iki yönergenin hükümleri birleştirilerek yenilenmiştir.