Workfare olarak bilinen çalıştırmacı yaklaşımlar yeni-muhafazakârlığın sosyal güvenlik ve koruma alanına aktif bir müdahale aracı olarak geliştirilmiştir. Sosyal yardım taleplerini ve yardımlara erişimi işgücü piyasalarına çeşitli şekillerde katılım şartına bağlayan söz konusu politikalar, sosyal yardım faydalanıcılarını işgücü piyasalarına yönlendirerek, refaha ulaşmayı metalaşmaya koşullamıştır. Çalışma refaha ulaşmanın ve yoksullukla mücadelenin en geçerli yoludur moral argümanı çalıştırmacı politikalar yoluyla yoksulları, işsizleri ve sosyal yardım faydalanıcılarını disipline etmektedir. Yoksulluğu mutlak anlamıyla birey düzeyinde bir talihsizlik ve sorumluluk, refaha bağımlılığı ise bir davranış kalıbı ve sorunlu bir kültür olarak değerlendiren yeni-muhafazakâr yaklaşım, sosyal yardım alanını çalışma etiğinin geliştirileceği bir zor alanına dönüştürmektedir. Muhafazakâr söylemler neo-liberal ekonomik politikaları temellendirmenin ve rasyonalize etmenin referansı olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu çalışma sosyal koruma-istihdam bağlantısı olarak resmi söyleme yansıyan çalıştırmacı politikaları Türkiye örneği üzerinden ve resmi söylem ve raporlara yansıdığı şekliyle ele almayı amaçlamaktadır. Türkiye’de de sosyal yardım alanı işgücü piyasalarının dinamikleri bağlamında refahın diğer alanlarındaki liberal dönüşüme paralel olarak yeniden yapılandırılmak istenmektedir. Resmi söylemde refah bağımlılığı sorunuyla yoksulluk ve işsizlikle mücadelede çalıştırmacı politikalar ön plana çıkarılmıştır. Çalıştırmacı politikaların söz konusu toplumsal sorunlara ne ölçüde çözüm olacağı ise kanıtla temellendirilmemiştir.