TMK. m. 336 f. 3’e göre, evlilik birliğinin boşanma ile sona ermesi halinde velâyet“çocuk kendisine bırakılan tarafa aittir.” Bu düzenleme uzun süre boyunca Türkhukukunda boşanma durumunda velâyetin ana veya babadan ancak birine verilebileceği,boşanmadan sonra ana babanın velâyeti birlikte kullanmalarının mümkün olmadığıbiçiminde yorumlanmıştır. Bununla birlikte, zamanla pek çok ülkede boşanmadan sonrabirlikte velâyete imkân tanıyan yasal değişiklikler yapılması, çeşitli uluslararası hukukmetinlerinde ana babanın boşanmadan sonra da çocuk üzerinde eşit hak ve yükümlülükleresahip olması esasının benimsenmesi, Türk hukukunda da boşanmadan sonra birliktevelâyetin mümkün olup olamayacağı tartışmasını beraberinde getirmiştir. Boşanmanınardından velâyetin tek başına ana veya babadan birine verilmesinin dayanağı olarakgörülen TMK. m. 336 f. 3 hükmünün lâfzının açık olup olmadığı, bu hükmün emrediciolup olmadığı, emredici ise isabetli bir düzenleme olup olmadığı, hükümde kanun boşluğubulunup bulunmadığı meseleleri tartışmalıdır. Yargıtay son içtihatlarında boşanmadansonra ana babanın çocuk üzerinde birlikte velâyet hakkına sahip olabileceğine ilişkinyabancı mahkeme kararlarının tanınması yönünde kararlar vermeye başlamıştır. Kanunkoyucunun boşanmadan sonra velâyet meselesini düzenleyen TMK. m. 336 f. 3 hükmündetarafı olduğumuz uluslararası andlaşmaları ve çocuğun üstün yararı ilkesini göz önündetutarak değişiklik yapması ve çocuğun üstün yararının gerektirdiği durumlarda birliktevelâyete imkân tanıması en isabetli çözüm olacaktır.