Görsel sanatlar içerisinde günümüz toplumlarını en çok etkileyensanatların başında hiç şüphesiz sinema gelmektedir. Sinema, ilerleyenteknolojik aletler sayesinde güçlendirilmiş görsellikler ve gerçek üstüefektlerle izleyicileri kendi yaşadıkları evrenin dışarısına taşıyarak onayeni bir dünyanın kapılarını açmaktadır. Her ne kadar sinema eğlencesektörü için büyük ekonomik döngüler yaratan profesyonel bir iş alanıolarak görülebilirse de bu yön sinemanın sadece bir tek yönünügöstermektedir. Gerek izleyicilerden toplanan hasılatlarla gerekse yapımaşamasında harcanan büyük paralarla sinema elbette gelişmişendüstrinin önemli bir parçasıdır. Ancak sinemaya sadece ekonomikgirdi ve çıktılar kapsamında değerlendirmek sadece resmin bir kısmınıgörmektir. Çünkü sinema kültürel yaşamın birçok evresini etkileyenhatta kimi zaman ise şekillendiren toplumsal bir işlevi olan da birolgudur. Görüntü, konuşma, ses, müzik ve yazı gibi birbirleri ile ilgiliiletişim tekniklerini kullanan sinema bütün bu teknikleri kullanan biranlatım aracına dönüşür ve toplumsal hayatı etkiler.Bu anlamda sinema kimi zaman sadece sanatsal bir üretimolmanın dışında politik, siyasi ve dini fikirlerinyayılmasında/kitleselleştirilmesinde araç olarak kullanılmıştır.Sinemanın bu şekilde kullanımına sadece ülkemizde değil baştaAmerikan sineması olmak üzere tüm sinema endüstrisinderastlanılmaktadır. Ülkemizde de 1970’li yıllarda sinemanın sadece birsanat dalı olmadığını, sinemanın toplumsal ve ahlaki konular da beyazperdeye aktarması gerektiğini yüksek sesle dile getiren ana akımlarolmuştur. Yeşilçam sinemasına paralel bir evrende gerek Milli Sinemagerekse Ulusal Sinema böyle bir çaba ve arayışın ürünü olarak değerlendirilebilir. Biz bu çalışmamızda genel bir sinema tarihi veteorileri üzerinden Milli Sinemayı okumaya çalışacağız. Milli Sinemanınsembol yönetmeni Yücel Çakmaklı’nın 1970’te beyaz perdeye yansıttığı“Birleşen Yollar” isimli sinema filmi üzerinden bir değerlendirmedebulunacağız.