Temelde gıda güvencesi, bir insanın yaşamını sürdürmesi adına tüketmesi gerekengıdaya ulaşabilmesine karşılık gelmektedir. Bir sosyal hak olarak gıda güvencesi,küreselleşme ile bireyin tüketim tercihlerine bırakılmıştır. Neo liberal politikalarınetkisi ile yükselen bireyselleşme de devletlerin, vatandaşlar için gıda güvencesisorumluluğunu üzerinden almış ve vatandaşların, kendi gıda güvencesini kendisininsağlaması gerektiği bir alan yaratmıştır. Üreticinin, üretim sürecindenuzaklaştırılırken gıda güvencesini sağlaması sadece satın alma davranışı üzerindenyürütülebilecek gibi görünmektedir. O halde Türkiye özelinde gıda güvencesi kavramı,daha geniş çerçeveden yorumlanmalıdır. Söz konusu çerçevenin sınırları daçalışmanın konusunu belirlemektedir. Buna göre; “küresel şirketlerin hızla söz sahibiolmaya başladığı tarım topraklarında, gıda güvencesinden bahsedilebilir mi?” ve“köysüzleşen nüfus, gıdayı kendisi üretiyorken üretim sürecinden kopmuşsa gıdayaulaşım şekli nasıldır?” soruları gıda güvencesinin, Türkiye için sosyolojik birçerçeveden yorumlanması gerektiğini ortaya koymaktadır. Bundan dolayı gıdagüvencesi kavramı çalışmamızda “mülksüzleşme”, “köylü-işçi”, “iç göç” ve“kentleşme” kavramlarından yola çıkılarak anlaşılmaya çalışılacaktır.