İyi bir şiirin kelimelerinin yerinin değiştirilip değiştirilemeyeceği ya da iyibir şiirden kelime çıkarılıp çıkarılamayacağı konusu edebiyat tarihindetartışılan bir konu olagelmiştir. Yahya Kemal Beyatlı, Ahmet Haşim, AhmetHamdi Tanpınar ve Behçet Necatigil gibi isimler şiirin bütünlüğüne atıftabulunarak tamamlanmış iyi bir şiire en ufak bir müdahalede bulunmanınmümkün olmadığını ileri sürerler. Onlara göre bir sözcüğün yerideğiştirildiğinde bile şiir iyi olma özelliğini kaybeder. Buna karşılık Türkedebiyat tarihinde bir şairin başka şairlerin şiirlerine yaptığı müdahalelerlede sıklıkla karşılaşılabilmektedir. Öyle ki Yahya Kemal ve Behçet Necatigilgibi iyi bir şiire müdahale edilemeyeceğini düşünen şairler, başka şairlerinşiirlerini düzeltme gayreti içine girmişlerdir. Söz konusu çabanın altındayatan neden bazen müdahalede bulunduğu şair üzerinde şiirsel hâkimiyetkurmak bazen de dostça önerilerde bulunmak olabilir. Bu makalede ikiörnek üzerinden Türk şiirinde başka şairlerin şiirlerine yapılan müdahalelersorunsallaştırılacaktır. Bahsedilen örnekler Hüseyin Cöntürk’ün, EdipCansever’in “Salıncak”; Hayriye Ünal’ın, Cahit Zarifoğlu’nun “Başım EğikDilim Kapalı Gözler Kançanağı Anlamında” şiirine yaptıkları müdahalelerdir.Her iki edebiyatçı da benzer yöntemler izleyerek ele aldıkları şiirlerdeki bazısözcüklerin üzerini çizerler ve geriye kalan sözcüklerle yeni bir şiiroluştururlar. Ancak Cöntürk ve Ünal, konu edindikleri şiirlerdeki sözcüklerieksiltip yeniden yazarlarken farklı amaçlar ortaya koyarlar. Cöntürk, eleştirianlayışını Cansever’in şiiri üzerinde somutlar; Ünal ise Zarifoğlu’nun şiiriüzerinden estetik bir meydan okumaya girişir. Makalede, Cansever veZarifoğlu’nun şiirleri, “hipotext”; Cöntürk ve Ünal’ın bu şiirlerdekisözcüklerin üzerini çizerek oluşturdukları yeni şiir, “hipertext”; her iki metnin birlikte aynı mekânda yer alması ve birbirleriyle kurdukları ilişkiler“palimpsest” kavramıyla anlamlandırılacaktır.