Salgın, bir enfeksiyon hastalığının belirli bir toplumda,bölgede veya mevsimde beklenen normal sıklığından net biçimdefazla olarak görülmesi olup bu hastalıklar, tarihin her dönemindetoplumların sosyal, kültürel, siyasal, bilimsel, ekonomik ve askeri yapılarını etkileyecek nitelikte sonuçlar üretmiştir. Hastalık kavramınıngündeme gelmesi pek tabiidir ki sağlık hakkını da beraberinde getirecektir. Sağlık hakkı; temel bir insan hakkı olup kişinin sağlığınınkorunması ve geliştirilmesini sağlayan haklar olarak tanımlanabilir.AİHM, sağlık hakkıyla ilgili sorunları, AİHS ve Ek Protokollerde güvenceye alınan haklar bağlamında değerlendirmiştir ki yaşam hakkı,işkence-insanlık dışı ve aşağılayıcı muamele yasağı, kişi özgürlüğü vegüvenliği, adil yargılanma hakkı, özel ve aile hayatına saygı hakkı,düşünce, vicdan ve din özgürlüğü, ifade özgürlüğü, toplantı ve dernek kurma özgürlüğü, ayrımcılık yasağı bu haklar arasında sayılabilir.Türk Anayasası da 17’nci maddesi ile yaşam hakkını ve 56’ncı maddesi ile de sağlık hakkını güvence altına almaktadır. Yaşanan pandemikarşısında bireylerin yaşam hakkı ve sağlık hakkı başta olmak üzeretemel haklarının korunması noktasında devletlerin çeşitli tür ve seviyelerde tedbirler almaları kaçınılmazdır. Hukuk devletinin var olduğubir sistemde alınan bütün kararların, yapılan tüm işlemlerin hukukibir gerekçeye oturtulması gereklidir. Ne yazık ki hali hazırda alınanönlemlerin çoğu bu kıstasları taşımayan, kanunilik unsurunu göz ardıeden düzenlemelerle ve özellikle de genelgelerle oluşturulmaktadır.Türk hukukunda salgın hastalıklara yönelik esaslar, dağınık halde bulunmakta olup buna yönelik hükümler taşıyan başlıca mevzuat; Anayasa, Olağanüstü Hal Kanunu, Umumi Hıfzıssıhha Kanunu, Türk CezaKanunu ve İl İdaresi Kanunu olarak sayılabilir