COVID-19 pandemi krizi, toplum içinde bireylerin etkileşim şekillerinden, günlük yaşam pratiklerine kadar pek çok alana etki ederek küresel anlamda ekonomik, kültürel ve sosyal değişime neden olmuştur. COVID-19 virüsünün yayılmasının önüne geçmek için alınan sokağa çıkma kısıtlama önlemleriyle başlayan sosyal izolasyon, gündelik yaşamın seyrini değiştirerek toplumsal yapı içinde birçok kurumun doğasında değişim ve dönüşüme yol açmıştır. Kamusal ve özel alanda meydana gelen bu değişim ve dönüşümler, kuşaklararası etkileşim düzenini de yeniden şekillendirmiştir. Diğer yaş gruplarına nazaran 65 yaş üstü bireylerin COVID-19 virüsü nedeniyle yaşamını kaybetme oranının daha yüksek olması, bu süreçten etkilenen en dezavantajlı yaş grubunun yaşlı bireyler olmasına zemin hazırlamıştır. COVID-19 öncesi dönemde dışlanma, yoksulluk, yalnızlık ve ayrımcılık gibi sorunlarla karşı karşıya olan yaşlı bireyler; bu süreçte sosyal ve fiziki izolasyon ile birlikte toplumun diğer fertleri tarafından daha keskin ve şiddetli ayrımcı tutum ve davranışlara maruz bırakılıp ötekileştirilmişlerdir. Bu tutum ve davranışlar, yaşlı bireyleri topyekün tahakküm altına alan söylemsel olan ve söylemsel olmayan pratikleri kapsayarak yaşlı ayrımcılığını pekiştirmekte ve yeniden üretmektedir. Bu çerçevede bu çalışma; Türkiye’de COVID-19 pandemisi kapsamında, 65 yaş üstü bireylere yönelik kronolojik yaşı temel alarak uygulanan dışarı çıkma kısıtlamalarının kuşaklararası etkileşim ve yaşlı ayrımcılığına etkisini Michel Foucault ve Pierre Bourdieu perspektifinden bakarak iktidar, tahakküm ve söylem üçgeni üzerinden ele almayı amaçlamaktadır.