Freud insanı "libido" ile "bilinç dışı"nın yönettiği bir varlık olarak tanımlarkenKant insanın bedensel arzu ve isteklerinin olduğunu ancak bunlara direnebilen birakılının da olduğunu ve onun kendi aklına güvenmesi gerektiğini söyler. Freud'da öznebüyük oranda "O" diye adlandırdığı "bilinç dışı"dır. Kant bilinç dışının yönettiğiöznenin yerine rasyonel tercihler yapabilen "akıllı varlığ"ı koymak ister. Freud'a göreçocuk "oidipal dönem"de karşı cinsten ebeveynlere özel bir tür sevgi besleyerekhemcinsini öldürmek ister. Ancak korku ve sevgi karışımı duygulardan ötürü çocuk ilkvazgeçişini burada yaparak hazlarını ertelemeyi ve daha uygun sevgi nesnelerineyöneltmeyi öğrenir. Bu durumdan kendi cinsinden olan ebeveynle özdeşleşerek çıkançocuk kendi içinde ahlaki bir merci olan "süper egoyu" oluşturur. Freud "oidipuskompleksi"nin özdeşleşme ile çözülebileceğini düşünse de "oidipal" sınavın bizim ilerikiyaşamımızda göz ucuyla da olsa bize anne yada baba olarak görünen kadın veerkeklerle yeniden ve yeniden yaşandığı düşünülmektedir. İşte böylesi bir durumdaKant'ın "ödev ahlakı" bize çağrı yapar ve yıllar önce korkuyla yaptığımız vazgeçişişimdi rasyonel bir tercihle yapmamızı buyurur. Fakat bu tartışma daha ilerigötürüldüğünde Kant, tercih durumunda kalan bireyin kendi içsel doğası ile çatışmadurumundan çıkamayacağını söyler. O, buradaki ikilikten insan doğasında yapılacakbir evrimle çıkılabileceğini söyler. Bu makalede, bedensel bir dönüşümle gerçekleşenevrim, ontolojik bir dönüşüm olarak ele alınacak ve bitimsiz bir mutluluğun ancak bukoşul altında mümkün olacağı tartışılacaktır.