Sosyal ve özel alanlarda insan varlığına özgü boşluğun en temel tezahürü,insanın dünyadaki temel durumunu etkileyen ve biçimlendiren ontolojikanlamında fark edilmektedir. Her ne kadar Heidegger dünya içinde temel insanidurumu Dasein (orada varolan) şeklinde tasvir etse de, bu kelimeyi yalnızca‘tarihsel ufuk içinde başkalarıyla birlikte dünyaya açıklık’ olarak değil, aynızamanda ‘her bir bireyin kendisi için açılan mekan ya da boşluk’ şeklinde anlamaeğilimindeyiz. Her insan yalnızca kendi varlığı için açılan ve rezerv edilen boşlukiçin(d)e doğar. Bu boşluk onun ölümü sonrasında hatırlandığı sürece açıkkalmaya devam eder. Bu yazımızda ötekiyle ilişkimiz esnasında boşluğun farklıtezahürlerini irdelemeye çalışacağız ve şunu ileri süreceğiz: Ötekinin boşluğu,paradoksal olarak, görünmez olanın görünürlüğü şeklinde işlev görmektedir.Diğer bir deyişle, boşluk ya da görünmezlik çoğu kez kendisini dolaylı biçimdefarklı form ve isimlerle açığa vurmaktadır.