KENTSEL DİRENÇ PLANLAMASINDA İŞ BİRLİĞİ

ERSAVAŞ KAVANOZ, Suna

KENTSEL DİRENÇ PLANLAMASINDA İŞ BİRLİĞİ

Suna ERSAVAŞ KAVANOZ (Karadeniz Teknik Üniversitesi, İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi, Kamu Yönetimi Bölümü, Trabzon, Türkiye)

Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi

6 1

Yıl: 2021 Cilt: 0 Sayı: 59 Sayfa Aralığı: 375 - 390 Metin Dili: Türkçe İndeks Tarihi: 29-07-2022

KENTSEL DİRENÇ PLANLAMASINDA İŞ BİRLİĞİ

Öz:

Kent planlama anlayışı ve politikalarında geleneksel yöntemlerin, teknik yaklaşımların vemerkeziyetçi anlayışın sonuç üretmedeki yetersizliği ve giderek karmaşıklaşan sorunlara çözümarayışları politika alanında iş birliğinin önemini artırmaktadır. Kent ile ilgili karar alma sürecindekentte yaşayanlar giderek daha az söz sahibi olmaktadır. Önceleri ekoloji alanı ile ilişkisel olarakçevre konularında ve afet riskleri bağlamında ele alınan kent direnci kavramının giderek kent ileilgili daha fazla sorun alanını anlatmak için kullanılması planlama yaklaşımlarında ve kent politikaalanında kentsel direncin sağlanmasında nasıl bir yöntem izlenebileceği konusunun daha yakındananlaşılmasını gerektirmektedir. Bu bağlamda çalışmanın amacı, kentlere direnç kazandırılmasıyolunda uygulanacak planlama anlayışı ve politikalarda izlenecek yöntemde iş birliğinin öneminiortaya koymaktır. Özellikle mekânın üretiminde etkili olan aktörlerin farklılığı ve sayısı göz önünealındığında söz konusu aktörlerin politika yapım ve uygulama sürecinde iş birliği içerisinde hareketetmesi kentin dirençli olma düzeyini etkileyecektir. Çalışmanın önemi kentsel direnç çalışmalarınınağırlıklı olarak teknik yaklaşımlarla değerlendirilmesinin yetersizliğini kent hakkı tartışmaları ileilişkilendirerek farklı aktörlerin birlikte hareket etmesinin önemini ortaya koymasıdır. Dirençli birkent yaratma politikaları aktörler arası iletişim ve iş birliği çerçevesinde kent yönetimleri odağındageliştirilmesi gereken bir çerçeveye sahiptir.

Anahtar Kelime: Kent Planlama Direnç

COOPERATION IN PLANNING OF URBAN RESILIENCE

Öz:

The fact that traditional methods, technical approaches, and the perception of centralism in urban planning policies have failed to produce sufficient solutions to the wicked problems have increased the importance cooperation in the field of politics. People living in cities have less say in decision making processes regarding their cities. The concept of urban resilience which was previously a subject of environment and disaster risks in relation to ecology, have started to be used to explain more and more issues relating to cities. The transformation and expansion of the concept requires a closer understanding of what methods can be followed in planning and urban policy in order to provide urban resilience. In this context, the aim of the study is to discuss the importance of cooperation in planning and policy methods in order to make cities more resilient. Considering the diversity and number of actors that are effective in the production of the space, the cooperation of these actors in the process of policy making and implementation the level of the resilience of the city. The significance of the study is that it puts forward the insufficiency of evaluating urban resilience studies mainly by technical approaches and the importance of acting together of different actors in the context of the discussions on the right to the city. Policies of creating a resilient city have a framework that needs to be developed through communication and cooperation and and city governments.

Anahtar Kelime:

Belge Türü: Makale Makale Türü: Araştırma Makalesi Erişim Türü: Erişime Açık

Adger, W. N. (2000). Social and ecological resilience: Are they related?, Progress of Human Geography, 24(3), 347-364.
Ahern, J. (2013). Urban landscape sustainability and resilience: The promise and challenges of integrating ecology with urban planning and design. Landscape Ecol, 28, 1202-1212.
Beilin, R. Ve Willkinson C. (2015). Introduction: Governing to urban resilience. Urban Studies, 52(7), 1205-1217.
Cartails, C. (2014). Toward resilient cities- a review of definitions, challenges and prospects. Advances in Building Energy Rersearch, 8(2), 259-266.
Coaffe, J. (2013). Rescaling and responsibilising the politics of urban resilience: From national security to local place-making. Politics, 33(4), 40-252.
Deshkar, S., Hayashia, Y. ve Mori Y. (2011). An alternative approach for planning the resilient cities in developing countries. International Journal of Urban Sciences, 15(1), 1-14.
Desouza, K. C. ve Flanery T.H. (2013). Designing, planning and managing resilient cities: A conceptual framework. Cities, 35, 89-99.
Ersavaş Kavanoz, S. (2020). Kentsel direnç kavramı üzerine. Kent ve Çevre Araştırmaları Dergisi, 2(1), 5-24.
Godschalk, D. R. (2003). Urban hazard mitigation: Creating resilient cities. Natural Hazard Review, 4(3), s.136-143.
Güler, M. (2011). Kentsel haklar, kapitalizm ve katılım. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 66(1), 49-71.
Holling, C.S. (1973). Resilience and stability of ecological systems. Annual Review of Ecology and Systematics, 4, 1-23.
Jabareen, Y. (2013). Planning the resilient city: Concepts and strategies for coping with climate change and environmental risk. Cities, 31, 220-229.
Jha, A.K., Miner, T.W., Stanton-Geddes, Z. (2013). Building urban resilience: Principles, tools and practice, direction in development. Washington, DC: World Bank. doi: 10.1596/978-0-8213-8865-5.
Kwakkel, J.H., Walker, W.E. ve Haasnoot, M. (2016). Coping with the wickedness of public policy problems: Approaches for decision making under deep uncertainty. Journal Water Resourch Planning Manage, 142(3), 1-5.
Lefebvre, H. (2015). Şehir hakkı. çev Işık Ergüden, İstanbul: Sel Yayınları.
McNally, D. (2013). Başka bir dünya mümkün: Küreselleşme ve antikapitalizm. İstanbul: Yordam Kitap.
Mehmood, A. (2016). Of resilient places: Planning for urban resilience. European Planning Studies 24(2), 407-419.
Pelling, M. (2003). The vulnerability of cities: Natural disasters and social resilience. London: Earthscan.
Pickett, S.T.A., Cadenasso, M.L. ve Grove, J.M. (2004). Resilient cities: Meaning, models, and metaphor for integrating the ecological, socioeconomic, and planning realms. Landscape and Urban Planning, 69, 369-384.
Purcell, M. (2002). Excavating Lefebvre: The right to the city and it’s urban politics of the inhabitant. GeoJournal, 58, 99-108.
Rittel, H.W.J. ve Webber, M. M. (1973). Dilemmas in a general theory of planning. Policy Sciences, 4, 155-169.
Spaans, M. ve Warterhout, B. (2017). Building up reilience in cities worldwideRotterdam as participant in the 100 Resilient Cities Programme. Cities, 61, 109-116.
Stumpp, E. M. (2013). New in town? on resilience and “resilient cities”. Cities, 32, 164-166.
Turnhout, E., Metze, T., Wyborn, C., Klenk, N. ve Louder, E. (2020). The politics of co-producion: Participation, power and transformation. Current Opinion in Environmental Sustainability, 42, 15-21.
Türe, C.ve Ar, M. (2005). Sağlıklı Kentler Birliği üyesi kentlerin iklim değişikliğine uyum kapasitelerinin belirlenmesi. Türkiye Sağlıklı Kentler Birliği Başkanlığı.
Vale, L. J. (2014). The politics of resilient cities: whose resilience and whose city?. Building Research&Information, 42(2), 191-201.
Wagenaar, H. ve Wilkinson, C. (2013), Enacting resilience: A performative account of governing for urban resilience, Urban Studies, 52(7), 1265- 1284.
Wilhelm, M. (2011). The role of community resilience in adaption to climate change: The urban poor in Jakarta, Indonesia. Konrad-Otto Zimmermann (Eds.) Resiliant cities: cities and adaptation to climate change proceedings of The Global Forum 2010 local sustainability 1 içinde, (s. 45-54). Springer: Newyork.
Zhang, X. ve Li, H. (2018). Urban resilience and urban sustainabilitiy: What we know and what we do not know?. Cities, 72, 141-148.
Zimmermann, M. ve Brettscneider, N. (2011). Introduction: Local strategies and actions in response to climate change. Konrad-Otto Zimmermann (Eds.) Resiliant cities: cities and adaptation to climate change proceedings of The Global Forum 2010 local sustainability 1 içinde, (s. 189-192). Springer: Newyork.

APA	ERSAVAŞ KAVANOZ S (2021). KENTSEL DİRENÇ PLANLAMASINDA İŞ BİRLİĞİ. , 375 - 390.
Chicago	ERSAVAŞ KAVANOZ Suna KENTSEL DİRENÇ PLANLAMASINDA İŞ BİRLİĞİ. (2021): 375 - 390.
MLA	ERSAVAŞ KAVANOZ Suna KENTSEL DİRENÇ PLANLAMASINDA İŞ BİRLİĞİ. , 2021, ss.375 - 390.
AMA	ERSAVAŞ KAVANOZ S KENTSEL DİRENÇ PLANLAMASINDA İŞ BİRLİĞİ. . 2021; 375 - 390.
Vancouver	ERSAVAŞ KAVANOZ S KENTSEL DİRENÇ PLANLAMASINDA İŞ BİRLİĞİ. . 2021; 375 - 390.
IEEE	ERSAVAŞ KAVANOZ S "KENTSEL DİRENÇ PLANLAMASINDA İŞ BİRLİĞİ." , ss.375 - 390, 2021.
ISNAD	ERSAVAŞ KAVANOZ, Suna. "KENTSEL DİRENÇ PLANLAMASINDA İŞ BİRLİĞİ". (2021), 375-390.

APA	ERSAVAŞ KAVANOZ S (2021). KENTSEL DİRENÇ PLANLAMASINDA İŞ BİRLİĞİ. Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 0(59), 375 - 390.
Chicago	ERSAVAŞ KAVANOZ Suna KENTSEL DİRENÇ PLANLAMASINDA İŞ BİRLİĞİ. Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi 0, no.59 (2021): 375 - 390.
MLA	ERSAVAŞ KAVANOZ Suna KENTSEL DİRENÇ PLANLAMASINDA İŞ BİRLİĞİ. Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, vol.0, no.59, 2021, ss.375 - 390.
AMA	ERSAVAŞ KAVANOZ S KENTSEL DİRENÇ PLANLAMASINDA İŞ BİRLİĞİ. Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi. 2021; 0(59): 375 - 390.
Vancouver	ERSAVAŞ KAVANOZ S KENTSEL DİRENÇ PLANLAMASINDA İŞ BİRLİĞİ. Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi. 2021; 0(59): 375 - 390.
IEEE	ERSAVAŞ KAVANOZ S "KENTSEL DİRENÇ PLANLAMASINDA İŞ BİRLİĞİ." Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 0, ss.375 - 390, 2021.
ISNAD	ERSAVAŞ KAVANOZ, Suna. "KENTSEL DİRENÇ PLANLAMASINDA İŞ BİRLİĞİ". Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi 59 (2021), 375-390.