Alman çeviribilim tarihi incelendiğinde günümüz çeviri kuram ve yaklaşımlarının çıkış noktasınıoluşturan iki temel yaklaşım ortaya çıkar. Birinci yaklaşım Martin Luther’in İncil çeviri sürecinde pratikolarak uyguladığı çeviri yöntemini kuramsal bir düzleme taşıdığı, “Almancalaştırma” yöntemidir.Luther’in Almancalaştırma yöntemi, günümüz İşlevsel Çeviribilim ekolünün temelini oluşturur. İkincitemel yaklaşım Friedrich Schleiermacher’in, “yabancılaştırıcı çeviri” veya “yabancılaştırma” yöntemidir.Bu yöntem günümüz “çeviri yorumbilim”, diğer bir ismiyle “çeviri hermeneutiği” ekolünü derindenetkileyen kuramsal çalışma olarak karşımıza çıkar. F. Schleiermacher bugünkü çeviri hermeneutiğiekolünün çıkış noktasını oluşturan makalesinde, çeviri ile hermeneutik arasındaki bağı ilk defa dilegetiren kişidir. Alman çeviri dünyasında F. Schleiermacher’den sonra ilk F. Paepcke, sonrasında ise R.Stolze ile ortaya çıkan hermeneutik çeviri yaklaşımları, İşlevsel Çeviribilim, Betimleyici Yaklaşım veÇoğuldizge Kuramlarının etkisiyle önceleri çeviri alanında kendine pek yer bulamamış ve soyut olmaklaeleştirilmiştir. Fakat son yıllarda çeviri kalitesi ve çevirinin toplumsal değeri gibi konuların gündemegelmesiyle birlikte, çeviribilim yeniden kendi doğası olan, kaynak metni anlamaya odaklanarak,‘Schleiermacherci’ bir yaklaşımın tekrardan öne çıktığını gözlemlemek mümkündür. Bu çalışmada,Friedrich Schleiermacher’den başlayarak günümüze kadar ‘kesintili’ olarak gelen ve 70’li yıllardanitibaren yeniden çeviri tartışmalarının odak noktası haline gelen çeviri yorumbilimin tarihselgelişimi ve bu alanda yapılan çalışmalar, tarihi öneme sahip kişiler üzerinden incelenecektir. Buçalışmanın amacı, çevirmenin karar verme süreçlerinin belirleyicisi olan, fakat bugüne kadar çeviriaraştırmasının merkezinde yer almayan anlama sürecinin, çeviribilim içindeki tarihsel gelişimiiçinde ortaya koymaktır. Bu amaçla çeviribilim alanında oluşan yorumbilimsel çeviri ekolününçeviri kuramsal alanda neyi temsil ettiğini tartışmaktır.