Yunus Emre, Anadolu Türk tasavvuf edebiyatının kurucusu ve güçlü bir temsilcisidir. Ortaya koyduğu coşkulu şiirleri ile 13. yüzyıldan günümüze Anadolu’da yaşayan mutasavvıfların büyük çoğunluğunu etkilemiştir. Dinîtasavvufi konuları kendine has üslûbu ile ortaya koyan bu büyük şairin şiirleri sade bir dil ile kaleme alındığı için tekkelerde ilahi olarak okunmuş ve tasavvuf yolcularına ilham kaynağı olmuştur. Yunus Emre’nin şiirleri incelendiğinde bazı tasavvufi kavramları sıklıkla zikrettiği görülür. Bunlardan biri de tasavvuf yolcusu anlamında kullanılan “derviş” kelimesidir. Talip, salik ve mürit kelimeleriyle aynı anlama gelse de o, derviş kelimesini tercih etmektedir. Bunun nedeni derviş kelimesi ile ilahî aşk kavramlarını özdeşleştirmesidir. Dervişlerin niteliklerini onun üzerinde şiirde dile getiren Yunus Emre, okuyucularına ayrıntılı bir derviş portresi çizmekte ve bu kişilerin özelliklerini tasavvuf yolunun ilkeleri bağlamında ortaya koymaktadır. Bu çalışmada, Yunus Emre’nin dervişlerin niteliklerini dile getirdiği bir şiiri tasavvuf yolcularının temel özellikleri ve şairin bakış açısı bağlamında değerlendirilmiştir. Bazı kavramların daha iyi anlaşılması için diğer şiirlerinden örnekler de verilmiştir.