Su, Türk edebiyatında en eski zamanlardan beri kullanılan önemli bir imgedir. Anonim Halk Edebiyatı döneminden Cumhuriyet Dönemi şiirlerine kadar farklı olguları ifade etmek için kullanılır. Ziya Gökalp’in belirttiğine göre, Şamanist Türkler suya kutsallık atfeder ve tıpkı ateş, ağaç, demir gibi onu da kült hâline getirirler. Türk inançlarında su, varoluşun başlangıcı kabul edilir. En eski Türk destanlarından itibaren incelediğimizde suyun, hayat ve güç veren bir doğa unsuru olduğunu görürüz. Tekke ve tasavvuf edebiyatında su, Tanrı’nın tezahürünü imler. Divan şiirinde ise daha dinî bir mahiyeti vardır. Ahmet Hâşim’in şiirlerinde su imgesi, şairin poetikasının da bir parçası olarak birçok şiirinde yer alır. Göl Saatleri’nin isminde su imgesi görülür. Cahit Sıtkı Tarancı su ile şiirlerinde ölüm ve yaşam tezadını kurar. Necip Fazıl Kısakürek’in “Su” adlı sekiz şiiri vardır. Cumhuriyet dönemi Türk şiirinde ve Çağdaş Türk şiirinde de birçok şair “su” imgesine sıklıkla başvurur. Sennur Sezer, ilk kitabından son kitabına dek “su” imgesine şiirlerinde yer verir. Kimi zaman suyu gerçek anlamıyla kimi zaman değişimin kendisi olarak kullanır. Toplumcu-gerçekçi sanat anlayışına sahip olan Sezer, “su” imgesine şiirlerinde bu çerçevede yer vermesinin yanı sıra yer yer felsefi boyutlarda da anlam kazanmasını sağlar. Diyalektikçi bir yaklaşım ile halk şiirine yakın bir anlatım kullanır. Şiirlerinde sözünü etmekten vazgeçmediği; emeği, barışı, sevgiyi, özgürlüğü su ile anlatır.