TY  - JOUR
TI  - Eski Uygurcada Zaman Adlarında Süreklileşme
AB  - Dünyada var olan her bir dil, evreni zaman boyutuyla anlayıp algılamak için zaman mefhumunu bir bütün halinde ya da dilimlerle ifade eden sözcüklere sahiptir. Zaman mefhumunu ifade etmek üzere dünyadaki her dilde daha az ya da çok zaman sözcükleri vardır. Bununla birlikte diller, zamanın hangi esaslara göre taksim edileceği ve adlandırılacağı konusunda farklı davranmaktadır. Zira toplulukların sosyokültürel özellikleri ile dillerindeki zaman mefhumunun taksimatı ve adlandırılması arasında doğrudan bir ilgi vardır ve diller arasındaki zamanın adlandırılışı ve taksimatı ile ilgili farklılıklar, bu sosyokültürel özelliklere dayanmaktadır. Dillerin tarihinde, zamanın taksimatı ve adlandırılışından daha sonraki bir evrede gerçekleştiği tahmin edilen zamanda süreklileşme ise, diller arasında daha belirgin farklılıklar göstermektedir. Hatta Türk dili gibi tarih boyunca farklı bölgelerde çeşitli kültürlerle temas etmiş dillerde zaman adlarında süreklileşme stratejisi, dönemsel olarak dahi farklılık gösterebilmektedir. Bu makalede, Eski Uygurca metinlerde kün, ay ve yıl temel zaman adlarında görülen süreklileşme yapıları üzerinde durulacak, Türk dilinin diğer tarihsel dönemlerinde görülmeyen sürekli zaman yapıları, yapısal ve anlamsal olarak ele alınıp değerlendirilecektir.
AU  - AĞCA, FERRUH
DO  - 10.54316/dilarastirmalari.1086053
PY  - 2022
JO  - Dil Araştırmaları
VL  - 16
IS  - 30
SN  - 1307-7821
SP  - 1
EP  - 19
DB  - TRDizin
UR  - http://search/yayin/detay/522307
ER  -