Miriam Hansen bu çalışmasında, ilk dönem sessiz sinemanın proleter kamusal alan olarak yeniden ifadelendirilip ifadelendirilemeyeceğini tartışır. Sinemanın kültürel olarak özellikle ABD’deki yeni göçmenlere etkisini araştırır. Kamusal alan paradigmaları çerçevesinde sinema salonlarının 1900’lü yılların başında demografik olarak toplumun hangi sınıflarına ve kesimlerine ev sahipliği yaptığını açığa çıkarır. Bu bağlamda, Almanya’da Wilhelm dönemi sinemasının üzerinde durur. Bu dönemde Almanya’da sinema özelindeki reform hareketlerini tartışır. Kamusal ve özelin erkek egemen ayrımına tehdit olarak kadınların sinema tutkusunun altını çizer. Hansen’a göre ilk dönem sessiz sinemayı proleter kamusal alan olarak yeniden ifadelendirmek, örneğin Dieter Prokop'un da denediği gibi bu tür bir kavramın epistomolojik konumu üzerine kaçınılmaz soruları gündeme getirir. Bu, iddiasını gerçekleştirebilecek herhangi bir görgül yaklaşıma uygun mudur? Ya da, sinemayı 'iyi bir şey' olarak, bulunduğu yerden kurtarmaya dönük umutsuz bir tutku ile motive olan Brecht ve Benjamin geleneğindeki başka bir sol medya kuramı ile mi temas halindedir? Sinema tarihine ayrıntılı bir bakış kuram düzeyinde düzeltmelere gereksinim duyabilecektir, ama kamusal alan kavramı üzerine -eğer bu kategorinin sinema tarihinin eleştirel okunmasında etkisi varsa- daha ayırt edilir tartışmalara gereksinim duyulduğunun altını çizer. Bu soruları İmparatorluk Almanyası sinemasına yöneltmeden önce, Amerikan sineması araştırmalarından kaynaklanan bazı sorunları dönemin geçerli araştırmalarında geliştirilmiş yöntembilimsel yaklaşımlara yoğunlaşarak tartışır.