Alevî-Bektaşî kültüründe sözlü gelenek oldukça önemli bir yere sahiptir. Gelenek, büyük oranda sözlü ve sınırlı sayıda yazılı aktarıma dayanmaktadır. Bu aktarımda vasiyetin ve buyruğun ne denli önemli olduğunu mevcut yazılı kaynaklar ve alanla ilgili kişilerle yapılan görüşmeler ortaya koymaktadır. Gelenekteki temel kaynaklar bazen “buyruk” olarak adlandırılırken, bazen “vasiyetnâme” bazen de “menakıb” olarak adlandırılmaktadır. Bu yüzden, gelenek içinde buyruk, vasiyet ve menakıb kavramları da birbirine girmiş durumdadır. Bu durum bizce üzerinde durulması gereken bir konudur. Bu durum basit bir Türkçeleştirme olayı mıdır, yoksa gelenekte az sayıdaki var olan bu yazılı kaynakların geleneğin temel öğretileri olarak kabul edilip eserlerin kutsallaştırılmasından mı kaynaklanmaktadır? Bu çalışmada gelenekte mevcut olan temel yazılı kaynaklardan hareketle tarihî süreç de göz önünde bulundurularak bir değerlendirme yapılacaktır.