16. asırda Sultan II. Selim ile Şehzade Murad devrinde bir köle olarak yaşadığı bilinen Ûdî’nin hayatı hakkında elimizde çok sınırlı bilgiler bulunmaktadır. Kendisi hakkındaki bilgiler otobiyografik bir eser niteliği taşıyan Mâcerâ-yı Mâh mesnevisinde verdiği bilgilerden ibarettir. Manisa’da Şehzade Selim’in yanında bulunmuş olan Ûdî, sebebi tam olarak bilinmeyen bir durumundan dolayı Şehzade Selim’in gözünden düşmüş, görevinden uzaklaştırılmış ve itibarını kaybetmiştir. Yakın arkadaşlarından da beklediği dostluğu göremeyince Manisa’yı terk etmiş ve bir arkadaşıyla birlikte Kahire’ye giderek bir müddet orada kalmıştır. Ûdî, daha sonra Şehzade Bayezid’le savaşmak için kölelerini toplayan Şehzade Selim’in emriyle Manisa’ya dönmek için Kahire’den ayrılmış, Şam ve Halep’e uğramış, daha sonra Konya yolundan Manisa’ya dönmüştür. Ûdî’nin tespit edilmiş tek eseri, Sultan II. Selim ile Şehzade Murad’ı yani “mihr ile mâh”ı da vasfetmek arzusuyla II. Selim adına 1567-68’te tamamladığı ve başkahraman olan kendisinin başından geçen bir aşk macerasını anlattığı Mâcerâ-yı Mâh adlı eserdir. Ûdî’nin bu eseri, şairin hem sergüzeştini ortaya koyması hem de uğradığı ve kaldığı şehirlerin tasvirlerini yapması açısından oldukça kıymetlidir. Bu çalışmada, Manisa’ya girişinden itibaren Ûdî tarafından hayran kalınan Manisa’nın güzellikleri başta olmak üzere, Manisa’da kayıp saray olarak bilinen Şehzade Sarayı’nın, Sultan Camii’nin ve şehrin çeşitli yerlerinde bulunan gül bahçelerinin ne şekilde tasvir edildiği üzerinde durulacaktır. Böylece 16. asır Manisa’sının Ûdî’nin gözünden panoraması çizilmeye çalışılacaktır.