Oyun, çocukların öğrenme ve gelişimini sağlamasının yanı sıra çocukların zihinsel, duygusal ve sosyal becerilerinin gelişmesine ilişkin önemli bir rol oynar. Gerek okul içinde gerekse okul dışında farkında olunsun ya da olunmasın çocuğun isteyerek ve hoşlanarak yer aldığı oyunlar, fiziksel, bilişsel, dilsel, duygusal ve sosyal gelişimin temeli olan, gerçek hayatın bir parçası ve çocuk için en etkin öğrenme sürecidir. Çocukların oyun oynaması esnasında öğretmenlerin müdahale etmesi veya katılımı, hem avantajları hem de dezavantajları nedeniyle tartışmalı bir konu olmuştur. Öğretmenin katılımı çocukların zihinsel ve sosyal becerilerinin gelişimini sağlamakla birlikte, eğer bu katılım aşırı yapılandırılmacı bir müdahaleye dönüşür ve kontrolü tamamen ele geçirme boyutuna ulaşırsa bu durum oyunun doğal akışını bozabilir ve çocuklardaki bilişsel faaliyetlerin gelişimini engelleyebilir. Bu nedenle, nitel bir araştırma yöntemi izlenen bu çalışmada, bir öğretmenin oyun aracılığı ile çocukların zihinsel, duygusal ve sosyal becerilerinin geliştirilebilmesi için en etkili bir biçimde ne zaman ve nasıl bir katılımının olması gerektiği derinlemesine incelenerek ele alınmıştır. İncelenen alan literatürü ve bu araştırmanın bulguları göstermektedir ki öğretmenlerin, çocukların oyunlarına direk müdahale etmeleri onların zihinsel, duygusal ve bilişsel gelişimini olumsuz etkileyebilmektedir. Bu nedenle direk müdahalenin yerine bu araştırma öğretmenlerin bir model olmaları gerektiğini de ortaya koymaktadır. Etkili bir model olabilmesi için öğretmenlerin nelere dikkat etmeleri gerektiği ve hangi durumlarda nasıl bir katılımın faydalı olabileceği bu nitel çalışmada verilen somut örnekler ile ortaya konulmuştur. Bu araştırma teorinin yanı sıra öğretmenlere pratikte uygulayabilecekleri fikirler sağlaması açısından da önem taşımaktadır.