2000’li yılların ilk yarısından itibaren merkez ekonomi politikalarına paralel olarak inşaat sektöründeözellikle de konut inşaat sektörü hacminde kayda değer artış sağlanmıştır. Bu artışta ekonomipolitikalarının yanı sıra planlama mevzuatı ile Toplu Konut Kanunu’nda yapılan yasal düzenlemelerönemli paya sahiptir. Tüm bu yeniden yapılanma ve düzenleme sürecinde konut piyasasının hedefindeorta ve üst gelir grupları vardır. Konut edinelebilirliği olanaklı kılmak amacıyla yapılan ve MortgageYasası olarak bilinen finansal düzenleme de orta ve üst gelir gruplarına odaklanmaktadır. Sunununpiyasa konutları ile sınırlı olduğu bu ortamda, dar gelir gruplarının piyasa konutu edinebilmek için,yasanın belirlediği koşullarda, kredi alma ve kullanma olanakları neredeyse imkân dışıdır. Dar gelirgruplarının yeni konut sunusu içinden konut edinebilirliği, sunu miktarındaki ve çeşitliliğindekidikkate değer artışa rağmen, hala önemli bir problemdir. Oysa temel olarak, yeni konut sunusunadönük politikaların hem toplumun tüm farklı gelir gruplarının finansal olarak erişebileceği hemde sosyal çeşitlilik, kentin sunduğu iş, eğitim ve kentsel hizmetlere erişimde sosyal adaleti sağlayanyapıda olması hedeflenmelidir. Bu çalışmada, 2000’li yılların ilk yarısından itibaren yeniden şekillenenkonut piyasasında, %20’lik gelir dilimlerine mensup hane halklarının yeni konut sunusu içinden 100m2 standart kabul edilen bir konutu satın alınabilirlik düzeyleri ve bunun yıllar içinde nasıl değiştiğikonut satınalınabilirlik indeksi ile ortaya konmuştur. Elde edilebilir veriye bağlı olarak, indeks 2006-2014 yılları arasını kapsamaktadır ve indeks değerleri beş ayrı NUTS1 bölgesi için hesaplanmıştır.Indeks değerleri, belirtilen varsayımlar altında, artan konut sunusuna rağmen, dar gelir gruplarınıngereksinimleri doğrultusunda mevcut finansal araçları kullanarak yeni konut sunusu içinden standartbir konutu satın alabilirliklerinin olanaklı olmadığını göstermiştir. Beş farklı NUTS1 bölgesi indeksdeğerleri yeni konut sunusundan konut satınalabilirlik düzeylerinin bölgelere göre değiştiğini degöstermektedir. Ayrıca, nüfus hareketlerinin daha etkili olduğu, dolayısıyla konut talebinin daha yüksek olduğu bölgelerde, indeks değerlerinin dar gelirliler aleyhine olması, bu konuda geliştirilecekpolitikalarda mekansal önceliklerin olduğunu ve politika kurgusunda yerel özelliklerin ihmaledilmemesi gereğini ortaya koymaktadır. Özellikle, dar gelir gruplarının yeni konut sunusu içindenkendileri için uygun ve yaşanabilir konutlara erişebilirliği, mekansal farklılıklar, yerel özellikler, değişenkonut fiyatı ve gelir düzeyine odaklanılarak planlama ve konut politikaları bağlamında tartışılmalıdır.