Bu araştırmanın amacı, akademisyenlerin ve öğretmenlerin Türk eğitim sistemine ilişkin algılarını metaforlar aracılığıyla ortaya koymaktır. Araştırmanın verileri, 2018-2019 bahar döneminde Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi Eğitim Fakültesi’nde görev yapan dokuz akademisyen ile Van ili İpekyolu, Tuşba ve Edremit ilçelerinde anaokulu, ilkokul, ortaokul ve lise kademelerinde görev yapan 54 öğretmenden toplanmıştır. Araştırmada, nitel araştırma yöntemi kullanılmış, olgubilim (fenomenoloji) araştırmanın deseni olarak seçilmiştir. Toplanan veriler içerik analizi yöntemi ile çözümlenmiştir. Eğitimciler, Türk eğitim sistemini yapboz, bukalemun, yazboz tahtası, fabrika, makine gibi metaforlarla açıklamıştır. Eğitimcilerin oluşturduğu metaforlar reformların sıklığı ve uzun vadeli sonuç üretememesi, körelticilik, karmaşık ve girift yapı, tektipleştiricilik kategorileri altında toplanmıştır. Ayrıca Türk eğitim sisteminin nasıl olması gerektiği konusunda eğitimciler, asırlık çınar, sağlam bir bina, Finlandiya eğitim sistemi, bina temeli, anne, su gibi metaforlar üretmişlerdir. Bu metaforlar ise devamlılık ve sağlamlık, bireyselleştiricilik, yararlılık, özgürleştiricilik, ahenklik gibi kategoriler altında toplanmıştır. Araştırma sonucunda eğitimcilerin Türk eğitim sisteminin sık sık değişikliğe uğradığı, karmaşık bir yapıda olduğu, bireyi köreltici ve tektipleştirici bir sistem olduğu yönünde bir algıya sahip oldukları tespit edilmiştir. Öte yandan Türk eğitim sisteminin devamlılığı ve sağlam yapıda olmasının yanında sistemin yararlı, bireyselleştirici ve özgürleştirici olması gerektiği vurgusu öne çıkmaktadır. Eğitim sisteminde yapılan değişikliklerin uzun erimli olmaması, söz konusu değişikliklerin eğitimciler tarafından benimsen(e)memesine yol açmaktadır. Yapılan değişikliklerin sonuçlarının görülmeden yeni değişikliklere gidilmesinin eğitimde devamlılığın yitirilmesi algısını doğurması, araştırmanın bir diğer sonucudur.