Duygusal İfade Eğitimi Programının Üniversite Öğrencilerinin Aleksitimi ve Yalnızlık Düzeylerine Etkisi

KOÇAK, Recep

Duygusal İfade Eğitimi Programının Üniversite Öğrencilerinin Aleksitimi ve Yalnızlık Düzeylerine Etkisi

Recep KOÇAK (Gaziosmanpaşa Üniversitesi, Eğitim Fakültesi, Eğitim Bilimleri Bölümü, Psikolojik Danışma ve Rehberlik Anabilim Dalı, Tokat, Türkiye)

Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi

9 0

Yıl: 2005 Cilt: 3 Sayı: 23 Sayfa Aralığı: 29 - 45 Metin Dili: Türkçe İndeks Tarihi: 29-07-2022

Duygusal İfade Eğitimi Programının Üniversite Öğrencilerinin Aleksitimi ve Yalnızlık Düzeylerine Etkisi

Öz:

Bu araştırmada, duygusal ifade eğitimi programının üniversite öğrencilerin aleksitimi ve yalnızlık düzeylerine etkisi incelenmiştir. 2001-2002 öğretim yılında Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesinde okuyan öğrenciler bu araştırmanın kapsamını oluşturmaktadır. Araştırmada öntest-sontest kontrol gruplu (split plot) deneysel desen kullanılmıştır. Araştırmada 15 kişilik deney grubun yanı sıra, Howthornl etkisini kontrol etmek amacıyla 15 denekli plasebo kontrol grubu oluşturulmuştur Araştırmanın temel amacı hazırlanan duygusal ifade eğitimi programının öğrencilerin aleksitimi ve yalnızlık düzeylerini azaltmada etkili olup olmadığını test etmektir. Bu nedenle araştırmanın bağımsız değişkeni deney grubuna uygulanan eğitim programıdır: Bağımlı değişkeni ise öğrencilerin aleksitimi ve yalnızlık düzeyleridir. Araştırma sürecinde deneysel işlem olarak uygulanan duygusal ifade eğitimi programı; 11 oturumluk olup oturumları her hafta 2 saat kadar sürmüştür. Öntest ve sontest olarak üyelere aleksitimik düzeyleri ölçmek için Toranto Aleksitimi Ölçeği (TAÖ) ve yalnızlık düzeylerini ölçmek için ise UÇLA Yalnızlık Ölçeği uygulanmıştır. Araştırma sonunda öntest-sontest kontrol gruplu (2x2'lik) deneysel desenler için etkili bir yöntem olan kovaryans analizi (ANCOVA) uygulanmıştır. Yapılan analizler sonucunda, öntest aleksitimi ve yalnızlık puanlarına göre deney ve kontrol gruplarının sontest aleksitimi (TAÖ) ve yalnızlık (UÇLA) puanları arasında denemelere bağlı olarak .001 düzeyinde anlamlı farklılık olduğu anlaşılmıştır. [F(l-27)=30.69, PK.001 ve F (1-27)= 15.607, PLOO1J. Ayrıca araştırmacı tarafından hazırlanan duygusal ifade eğitimi programının etkisinin uzun süreli (zaman etkisinden bağımsız) olup olmadığını test etmek amacıyla 4,5 ay sonra izleme ölçümleri yapılarak t-testi uygulanmıştır. Sonuç olarak uygulanan "Duygusal İfade Eğitimi Grup Programı 'nın öğrencilerin aleksitimi ve yalnızlık düzeylerini azaltmada etkili olduğu ve bu etkinin uzun süreli olduğu anlaşılmıştır. Elde edilen tüm bu bulgular bilimsel kaynaklar ışığında yorumlanarak tartışılmış ve bazı öneriler yapılmıştır.

Anahtar Kelime: duygu anlatımı psikolojik danışmanlık yalnızlık aleksitimi toronto aleksitimi ölçeği üniversite öğrencileri psikolojik sorunlar UCLA Yalnızlık Ölçeği bilişsel davranışçı terapi deneysel çalışma

The Effect of an Emotional-Expression Education Program on Alexithymia and Loneliness Levels of Students

Öz:

In the present study, "The Effect of An Emotional- Expression Education Program on Alexithymia and Loneliness Levels" was examined among university students. The population of the study was students enrolled in the classes in College of Education at Ankara University in 2001-2002 academic years. A pretest-posttest controlled group design with split-plot was used. Besides the experimental group of 15 students, a control group (15 samples, 3 group session activities which are unrelated with alexithymia and loneliness) was formed to control possible Hawthorne effect. The main purpose of the study was to test whether the Emotional-Expression Education Program was effective in reducing the alexithymia and loneliness level of students. The independent variable of the research was the program that was performed only by the experimental group and the dependent variables were alexithymia and loneliness levels. The Emotional-Expression Education Program was used as an experimental operation in 11 group sessions once a week and each group session was almost two hours long. A pretest and a posttest was administered to measure alexithymia levels. The Toronto Alexithymia Scale (TAS) and the UCLA Loneliness Scale were administered in the study. Results showed that there was significant difference between the pretest and post-test scores on alexithymia and loneliness for the experimental control group (p < .001). In other words, depending on the experimental operation, the alexithymia ami loneliness level of experimental group's reduced at significant level (p < .001) compared to the plasebo control group. [F(1-27)-30.69, P <.001 ve F (1-27)= 15.607, P£.001J. This reduction occurred because of the Emotional-Expression Education Program. In addition, to test whether the program's reducing effect on alexithymia and loneliness is long lasting or not, compared differences between both experimental and control group's posttest scores and following-up test were used 4,5 mounts later. The data analyzed by paired samples t-test. The result indicated that there is no meaningful difference between posttest and following-up test scores of alexithymia of both experimental and control group. And also there is no significant difference between posttest and following-up test scores of loneliness of both experimental and control group. It is understood that The Group Program of the Education of Emotional Expression is effective in reducing the alexithymia and loneliness levels of students. And this effect is in long term.

Anahtar Kelime: experimental study emotional expression psychological counseling loneliness alexithymia toronto alexithymia scale university students psychological problems UCLA Loneliness Scale cognitive-behavioral therapy

Belge Türü: Makale Makale Türü: Araştırma Makalesi Erişim Türü: Bibliyografik

Arnold, M.B. (1960). Emotion and personality. New York. Colombia University Press.
Bagby, R.M. (1988) Alexithymia: A comperative study of three self-report measures. Journal of Psychosomatic Research, 32, 1, 107-116.
Beach, M. (1994)."Alexithymia and somatization: Relationship to DSMIII-R. diagnoses, Journal of Psychosomatic Research, 38, 6, 529-535
Büyüköztürk, S.. (2002). Sosyal bilimler için veri analizi elkitabı. Ankara: Pegem Yayınları
Candansayar, S (1993). Genç erişkin sağlıklı gönüllülerde aleksitimi prevalnası", XXIX: Ulusal Pisikiyatri Kongresi, Bursa: Savaş Ofset,
Coşkuner, A. (1994). iletişim becerisi geliştirme eğitiminin işgörenlerin iletişim çatışmalarına girme eğilimlerine, yalnızlık düzeylerine ve iş doyumlarına etkisi. Yayınlanmamış Doktora,Tezi, Ankara Üniversitesi, Sos. Bil. Enst. Ankara
Çevik, A ve Berkson, O. (1990). Bir grup etkileşimi içinde iletişim ve etkileşimin duygu belirten sözcükler açısından incelenmesi" Türk Psikiyatri Dergisi 1 (3), 199-202.
Demir, A. (1990). Üniversite öğrencilerinin yalnızlık düzeylerini etkileyen bazı etmenler. Yayınlanmamış Doktora Tezi, Hacettepe Üniv. Sos. Bil. Enst, Ankara
Dereboy, Î.F.(1990). Alesitimi özbüdirim ölçeklerinin Psikometrik özellikleri üzerine bir çalışma. Yayınlanmamış Uzmanlık Tezi. Hacettepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü. Ankara:
Dökmen, Ü. (2000). Yarına kim Kalacak? evrenle uyumlaşma sürecinde varolmak gelişmek uzlaşmak. İstanbul: Sistem Yayıncılık.
Eimer, B. N ve Freeman, A. (1998). Pain management psychotherapy, A practical, guide. New York : John Willey and Sons. Inc.
Gençtan, E. (1985). tnsan olmak. İstanbul: Remzi Kitabevi.15. Basım
Gürkan, S.B (1996). Aleksitimi, Çukurova Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 2, 14, 99-103.
Hamarta, E. (2000). Üniversite öğrencilerin yalnızlık ve sosyal beceri düzeylerinin öğrencilerin özlük nitelikleri açısından incelenmesi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi., Selçuk Üniversitesi Sos. Bil. Ens, Konya .
Jones, W.H., Hobbs, S.A. ve Hockenbury, D. (1982). Loneliness and social skill deficits. Journal of Personality and Social Psychology, 42, 682-689.
Koçak, R. (2003). Üniversite öğrencilerinde aleksitimi ve yalnızlığın bazı değişkenler açısından kaşılaştırılması ve aralarındaki ilişkinin incelenmesi. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 19,3, 15-24.
Koçak , R. (2002). Aleksitimi kuramsal çerçeve tedavi yaklaşımları ve ilgili araştırmalar. A.Ü. Eğitim Bilim Fak. Dergisi 1,2,35, 182-212.
Krystal, H.J. (1982). Alexithymia and effectiveness of psychoanalytic treatment. International Journal of Psychoanalytic Psychotherapy. 9,353-378.
Kokkonen, P., Karvonen, J.T ve Veijola, j. (2001). Prevelence and sociodemographic correlates of alexithymia in population sample of young adults. Comprehensive Psychiatry, 42,471-476.
Lane , R.D ve Schwatz, G.E. (1987). Levels of emotional awareness: A Cognitive Development Theory and Its Application to Psychopathology.American Journal of Psychiatry, 144, 133-143.
Lazarus, R.S. (1982). Thoughts on the relation between emotion and cognition. American Psychologist, 37, 1019-1024.
Lesser, I.M. (1981). A Review of the alexithymia concept, psychosomatic medicine, 43, 6, 531-543.
Lesser, I.M. (1985). Current concepts m psychiatry, alexithymia. The New England Journal Of Medicine, 312, 11, 690-694.
Loas, G. (1994). Prevalence of alexithymia in a general population. Annual Medical Psychology, 153, 5, 355-357.
Martin, B.J. ve Pihl, O.R. (1986). Influence of alexithymia characteristics on psychological and subjective stress responses in normal individuals, Psychotherapy Psychosomatic. 45,66-77.
Nervlana, N.J. ve Gross, W.F., (1976). Loneliness and locus of control for alcoholic males validity against murray need and cattle trait dimension. Journal of Clinical Psychology, 39,479-485.
Öner, U. (1988). Uygulamalı grup etkileşimi dersi ile ilgili öğrenci izlenimlerinin değerlendirilmesi. Ankara Üniversitesi Eğit, Bil. Fak. Dergisi, 21, (1-2),145-153.
Özodaşık, M. (2001). Modern insanın yalnızlığı. Konya : Çizgi Kitabevi. 1. Baskı,
Peplau, L.A ve Perlman, D. (1984). Loneliness. New York.: John Willey Company.
Peplau, L.A ve Perlman, D. (1982). Perspective loneliness in peplau and perlman, A source back of current theory research and therapy. New York.: John Willey Company.
Piaget, D. (19709. The science of psychology of the ; child. NY: Orion Campâny
Rickles, W.H., Onoda, L. ve Doyle, C.L. (1982). Biofeedback as an adjunct to psychotherapy. Biofeedback Self Regulation, 7, 1-33.
Russel, D., Peplau, L.A. ve Cutrona, C.E. (1980). The revised UCLA loneliness scale: Concurrent and discriminate validity evidence. Journal of Personality and Social Psychology, 39, 472-480.
Russel, D., Cutrona, C.E., RoseJ. ve Yurko. K. (1978). Social and emotional loneliness: An examination of weiss's typology of loneliness. Journal of Personality and Social Psychology, 44(6), 1313-1321.
Saks, M.J ve Krupat, E. (1988). Social psychology and It's applications. New York: Harper and Row. Pub.
Salono, C.H., Batten,P.G. ve Parish, A. (1982). Loneliness and pattern of self disclosures. Journal of Personality and Social Psychology, 43, 524-531.
Sifneos P.E., Apfel, S.R. ve Frankel, RH.(1977). The phenomenon of alexithymia. Psychotherapy Psychosomatic. 28, 47-57.
Sifneos, P.E.(1988). Alexithymia and its relationship to hemispheric specialization affect and creativity. Psychiatric Clinics of North America, 11(3), 287-293.
Shipko, S. (1982). Alexithymia and somatizasyon. Psychotherapy Psychosomatic, 37, 193-201.
Stoudemire, A. (1991). Somatothymia, part 1 and 2. Psychosomatics, 32,( 4),365-381.
Taylor, G.J. (1992). Is alexithymia and somatic complaints psychiatric out patients. Journal of Psychosomatic Research, 36(5), 417-424
Taylor, G.J. (1984). Alexithymia concept, measurement and implications for treatment. American Journal of Psychiatry, 141(6), 725-732.
Taylor, G.J., Bagby, R.M. ve Parker, J.D. (1991). Alexithymia construct, a potential paradigm for psychosomatic medicine. The Academy of Psychosomatic Medicine, 32 (2), 153-163.
Varol, Ş. (1998). Grupla psikolojik danışmanın üniversite öğrencilerinin aleksitimik özellikleri üzerine etkisi. Yayınlanmamış Doktora Tezi, Ondokuz Mayıs Üniversitesi Sosyal Bîl. Ents. Samsun
Vitkus, J. ve Horowitz, L.M. (1987). Poor social performance of lonely people : Lacing a skill or adopting a role. Journal of Personality and Social Psychology, 48 (4), 981-990.
Warnes, H. (1986) Alexithymia clinical and therapeutic aspects. Psychotherapy Psychosomatic (46), 96-104.
Weeks, D.G., Michela, J.L., Peplau, L.A. ve Bragg, M.E . (1980). The relation between loneliness and depression: a structural analysis. Journal of Personality and Social Psychology, 39, 1238-1244.
Wenz, F.V. (1977). Seasonal suicide attempts and forms of loneliness. Psychological Reports, 40,807-810.
Wolf, H. (1977). The contribution of the interview situation to the restriction of fantasy life and emotional experience in psychosomatics patients. Psychotherapy Psychosomatics, 28,58-67.
Yemez, B ve Ark. (1995). Psikodrama grup terapisi sürecinde aleksitimik özellikler ile sosyometrik test sonuçlarının ilişkisi. XXXI Ulusal Psikiyatri Kongresi, istanbul.
Yaparel, R. (1984) Sosyal ilişkilerdeki başarı ve başarısızlık nedenlerinin algılanması ile yalnızlık arasındaki ilişki. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilim. Enst, Ankara

APA	KOÇAK R (2005). Duygusal İfade Eğitimi Programının Üniversite Öğrencilerinin Aleksitimi ve Yalnızlık Düzeylerine Etkisi. , 29 - 45.
Chicago	KOÇAK Recep Duygusal İfade Eğitimi Programının Üniversite Öğrencilerinin Aleksitimi ve Yalnızlık Düzeylerine Etkisi. (2005): 29 - 45.
MLA	KOÇAK Recep Duygusal İfade Eğitimi Programının Üniversite Öğrencilerinin Aleksitimi ve Yalnızlık Düzeylerine Etkisi. , 2005, ss.29 - 45.
AMA	KOÇAK R Duygusal İfade Eğitimi Programının Üniversite Öğrencilerinin Aleksitimi ve Yalnızlık Düzeylerine Etkisi. . 2005; 29 - 45.
Vancouver	KOÇAK R Duygusal İfade Eğitimi Programının Üniversite Öğrencilerinin Aleksitimi ve Yalnızlık Düzeylerine Etkisi. . 2005; 29 - 45.
IEEE	KOÇAK R "Duygusal İfade Eğitimi Programının Üniversite Öğrencilerinin Aleksitimi ve Yalnızlık Düzeylerine Etkisi." , ss.29 - 45, 2005.
ISNAD	KOÇAK, Recep. "Duygusal İfade Eğitimi Programının Üniversite Öğrencilerinin Aleksitimi ve Yalnızlık Düzeylerine Etkisi". (2005), 29-45.

APA	KOÇAK R (2005). Duygusal İfade Eğitimi Programının Üniversite Öğrencilerinin Aleksitimi ve Yalnızlık Düzeylerine Etkisi. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 3(23), 29 - 45.
Chicago	KOÇAK Recep Duygusal İfade Eğitimi Programının Üniversite Öğrencilerinin Aleksitimi ve Yalnızlık Düzeylerine Etkisi. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi 3, no.23 (2005): 29 - 45.
MLA	KOÇAK Recep Duygusal İfade Eğitimi Programının Üniversite Öğrencilerinin Aleksitimi ve Yalnızlık Düzeylerine Etkisi. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, vol.3, no.23, 2005, ss.29 - 45.
AMA	KOÇAK R Duygusal İfade Eğitimi Programının Üniversite Öğrencilerinin Aleksitimi ve Yalnızlık Düzeylerine Etkisi. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi. 2005; 3(23): 29 - 45.
Vancouver	KOÇAK R Duygusal İfade Eğitimi Programının Üniversite Öğrencilerinin Aleksitimi ve Yalnızlık Düzeylerine Etkisi. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi. 2005; 3(23): 29 - 45.
IEEE	KOÇAK R "Duygusal İfade Eğitimi Programının Üniversite Öğrencilerinin Aleksitimi ve Yalnızlık Düzeylerine Etkisi." Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 3, ss.29 - 45, 2005.
ISNAD	KOÇAK, Recep. "Duygusal İfade Eğitimi Programının Üniversite Öğrencilerinin Aleksitimi ve Yalnızlık Düzeylerine Etkisi". Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi 3/23 (2005), 29-45.