Amaç: Eğitim dönemlerinin sonunda, tıp fakültesi son sınıf öğrencileri, gelecekteki mesleki yaşamları ile ilgili bir takım kaygılarla karşı karşıyadır. Bu çalışmanın amacı son sınıf öğrencilerinin kaygı düzeyleri ile mezuniyet sonrası döneme ilişkin kaygı duydukları konuları belirlemek ve bunlar arasındaki ilişkiyi araştırmaktır. Yöntem: 55 son sınıf öğrencisinden ulaşılabilen 45’i (%81,8) gelecekteki mesleki yaşamları ile ilgili olası 18 kaygı durumunu içeren anket ile Durumluluk ve Sürekli Kaygı Ölçeği 2 (State-Trait Anxiety Inventory – STAI TX-2) anketini yanıtlamıştır. Anket formu mesleki yeterlik, mesleki memnuniyet ve çalışma koşulları soru-larından oluşmaktaydı. Sonuçlar, SPSS 10.0 programında değerlendirilmiş ve istatistiksel analizler için Pearson korelasyon analizi ve independent-samples T testi kullanılmıştır. Bulgular: Öğrencilerin %70’inde orta düzeyde sürekli anksiyete vardı. Öğrencilerin STAI ortalama puanları (43,8  7,93) ve mesleki kaygı (52,6  15,87) arasında orta düzeyde, korelasyon vardır ve istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur (r=0,474, p=0,001). Bu çalışmada kaygı durumları arasında sırasıyla şu parametreler yüksek puandadır: 1. Uzmanlık sınavında başarısız olma (4,00  1,33), 2. Uzmanlık sınavına yetersiz hazırlanma (3,91  1,32), 3. Mesleki yaşamlarında uzman olarak çalışamama (3,71  1,48). STAI ile şu kaygı durumları arasında pozitif korelasyon vardır: 1. Hastalara kasıtsız olarak zarar verme, 2. Yanlış tanı koyma, 3. Acil hastaya yaklaşım, 4. Klinik becerilerde yetersizlik, işsizlik, 5. İlaç reçetelemede yetersizlik (p<0,005). Sonuç: Tıp öğrencilerinin birinci basamakta genel pratisyen olarak çalışmak ve tıbbi konularda yetersizlik ile ilgili kaygıları vardır. Bu durum kısmen Türkiye’deki birinci basamak koşullarındaki sorunlar, kısmen topluma dayalı tıp eğitiminin eksikliğinden ve kısıtlı aile hekimliği uzmanlık programlarından kaynaklanmaktadır.