Dil öğretimi, kültür öğretimiyle özdeşleşmiş bir kavramdır; çünkü dil, kültürün aktarıcısı ve yansıtıcısıdır. Kültürü en iyi yansıtan ürünler ise onu yaşatan halkın ürettiği masal, efsane, fıkra gibi türlerdir. Bu türlerin dil öğretiminde kullanılması, hedef dilin kültürel farkındalığını kolaylıkla artırabilir. Fıkra türünün özellikleri düşünüldüğünde, fıkraların diğer halk anlatılarından farklı oldu- ğu düşünülebilir. Bu araştırmanın amacı, W. Burckhardt Barkerın İngilizlere Türkçe öğretmek için yazdığı Turkish Reading Book and Vocabulary and Grammar (1854) isimli kitabının okuma metinleri kısmındaki Nasreddin Hoca fıkralarından hareketle genelde fıkraların, özelde ise Nasreddin Hoca fık- ralarının yabancılara Türkçe öğretimindeki işlevini belirlemektir. Bu amacı gerçekleştirmek için W. B. Barkerın kitabında yer alan 72 Nasreddin Hoca fıkrası incelenmiş ve bunların 14ü sadeleştirile- rek bunlara belgesel tarama uygulanmıştır. Belgesel taramanın sonunda, Nasreddin Hoca fıkralarının gülmece ögelerini bolca barındırdığı, kısa olduğu, deyimlerin ve atasözlerinin bağlamıyla ilişkili akta- rıldığı, sözcük, sözcük grubu ya da cümle tekrarlarının sıkça olduğu ve bunların kültürel unsurlarla sunulduğu görülmüştür. Fıkraların bu özellikleri, dil öğretiminde önemli olan sözcük öğretimini ko- laylaştırır. Fıkraların bir dilin temel söz varlığını (organlar, sayı sistemi gibi) içermesi, günlük hayatı yansıtması, her zaman güncel olması, temel dil becerilerini geliştirmesi de fıkraların bir dili yabancı dil olarak öğrenenlere diğer yararlarıdır. Bununla birlikte, Nasreddin Hoca fıkralarında örtük bir dilin kullanılması gibi özellikleri düşünüldüğünde, bu metinlerin yabancılara Türkçe öğretiminde B2-C1 seviyesinde dil öğrenenlerin yararlanacağı metinler olduğu düşünülebilir.