Uyku uyanıklık siklusu, dikkat, vücut ısısı, bazı hormonların salınımı gibi çeşitli fizyolojik sistemler ve davranışlar sirkadiyen sistem adı verilen 24 saatlik bir döngüyle yönetilmektedir. Sirkadiyen ritmin düzenlenmesinde birçok dış uyarıcı olmakla birlikte en güçlü çevresel uyarıcı ışık-karanlık siklusudur. Körlüğü olan bireylerde ışık uyarısının alınamamasına bağlı olarak sirkadiyen sistemde bozulmalar meydana gelir. Bu sirkadiyen desenkronizasyona bağlı meydana gelen 24 saat olmayan uyku uyanıklık bozukluğunda uyku-uyanıklık bozukluklarına ek olarak duygudurum bozuklukları, sirkadiyen hormon düzeninin bozulmasına bağlı iştah ve sindirim problemleri meydana gelir. Klinik pratikte yeterince tanınmaması nedeniyle tanı alması sıklıkla geciken bu bozuklukta kişiler, sosyal ve akademik yaşamlarında çeşitli düzeylerde aksamalarla mücadele etmek zorunda kalır. Körlüğü olan çoğu birey sirkadiyen bozulmanın kendilerini körlükten daha çok etkilediğini bildirmiştir. Yirmi dört saat olmayan uyku uyanıklık bozukluğunun tedavisinde davranışçı yöntemlere ek olarak başlıca melatonin ve melatonin agonisti tasimelteon kullanılmaktadır. Kör bireylerde uyku düzeni, melatonin ve analoglarının kullanımı veya rezidüel görme varsa fototerapi ile daha normal hale getirilebildiğinden, bozuklukların tanınması aynı zamanda tedavi ile de ilgilidir. Bu nedenle oftalmologlar tarafından akılda tutulması gereken önemli bir konu da körlük yakınması ile başvuran bireylerde uyku sorunlarının da araştırılması ve buna yönelik tedavinin planlanmasıdır.

OBJECTIVE It is aimed to compare the hybrid radiotherapy (RT) plans according to three-dimensional field-in-field (FIF), intensity-modulated RT (IMRT), and volumetric-modulated arc therapy (VMAT) techniques in RT applied to the whole breast volume after breast-conserving surgery. METHODS Based on the simulation images of 31 consecutive patients who received whole breast RT, a dose of 50 Gy (25 fractions) was prescribed to the planned treatment volume (PTV) with 6 MV X-rays, five new plans were created, respectively (FIF, VMAT, IMRT, H-VMAT, and H-IMRT). Homogeneity criteria for PTV, volume-dose criteria for peripheral critical organs, and MU values of the plans were evaluated separately for each plan. Subgroup analyses were performed for the left- and right-sided patients. RESULTS Both hybrid plans produced a more homogeneous plan at the target volume compared to the other three techniques (HI; 0.14, 0.14, 0.16, 0.12, and 0.13, p<0.001, respectively). Again, smaller values for D2% were obtained with both hybrid techniques (53.25, 53.24, 53.8, 52.41, and 52.47 Gy, respectively, p<0.001). The mean heart dose for the left-sided irradiations was 3.54, 3.40, 4.33, 3.49, and 3.79 Gy for the five techniques, respectively (p=0.029). Compared with FIF with the other four techniques for the left-sided irradiations, the LAD D 10% value was significantly reduced (p<0.001). CONCLUSION Hybrid plans provide a more homogeneous dose distribution compared to the use of other techniques alone, while at the same time, it allows reducing the ipsilateral lung and heart doses.

Objective: The aim of this study was to determine the levels of superoxide dismutase (SOD), glutathione peroxidase (GPx), catalase (CAT), and malondialdehyde (MDA) in the patients infected with Fasciola hepatica and establish whether these parameters differ among the patients with fascioliasis. Methods: The patient group consisted of 140 individuals with F. hepatica seropositive; the control group consisted of 140 healthy individuals who tested negative for this parasite and had no other diseases. The patient group consisted of individuals with no chronic diseases other than fascioliasis; in both the patient and the control groups, the subjects had no unhealthy habits such as smoking and alcohol consumption, etc. The blood samples taken to diagnose fascioliasis were evaluated by the ELISA method. The samples were studied according to the kit procedures for SOD, CAT, GPx and MDA markers. Results: In this study, 43.6% of 140 individuals in the patient group infected with F. hepatica had CAT (p=0.001), 35% had GPx (p=0.001), 12.9% had SOD (p=0.002), 90.7% had MDA (p=0.001). There was found a statistically significant difference between the patient and the control group in terms of the positivity of these four parameters. Conclusion: As a result, a statistically significant relationship was found between the increase in the SOD, GPx, CAT, and MDA levels and fascioliasis. The high rate of MDA revealed that oxidative stress occurred in patients with fascioliasis, resulting in an increased activity of SOD, GPx, and CAT.

Amaç: Büyük gölet salyangozu olarak bilinen Lymnaea stagnalis, zoonoz özellikte bir parazit olan Fasciola hepatica’nın ara konaklarından birisidir. Bu çalışmada Ağrı ili civarında toplanan L. stagnalis türü salyangozlarda F. hepatica’nın larval formlarının polimeraz zincir reaksiyonu (PZR) ile belirlenmesi amaçlanmıştır. Yöntemler: Bu çalışmada Ağrı ilinden toplam 150 adet L. stagnalis türü salyangoz toplanmıştır. Laboratuvara getirilen tatlı su salyangozları diseke edildikten sonra yumuşak dokuları mikroskop altında incelenmiştir. Diseke edilen salyangozlara DNA ekstraksiyonu işlemi yapılmıştır. DNA ekstraksiyonu sonrasında sitokrom c oksidaz alt birimi 1 gen bölgesini hedefleyen primerler kullanılarak PZR işlemi gerçekleştirilmiştir. Bulgular: Mikroskobik bakıda F. hepatica’nın larval formları tespit edilememiştir. Ancak PZR işlemi sonrasında yapılan analizde iki (%1,3) L. stagnalis tatlı su salyangozunun F. hepatica’nın larval formlarıyla enfekte olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Sonuç: Çalışma bölgesinde, L. stagnalis'in F. hepatica’ya ara konaklık yaptığı belirlenmiştir.

Objective: The aim of this study was to determine the seroprevalence of Toxoplasma gondii in hemodialysis (HD) patients and to reveal the importance of toxoplasmosis as a risk factor in these patients. Methods: The study was carried out between 26.12.2013 and 01.01.2016 at Van Yüzüncü University Dursun Odabaş the Medical Center on patients with chronic renal failure who entered HD. As the patient group in the study, 150 patients with chronic renal failure who underwent HD; as the control group, 50 people without any known chronic disease and who did not receive any immunosuppressive therapy were included. The ELISA method was used to determine anti-T. gondii IgG and IgM antibody levels. A questionnaire including risk factors that may cause the transmission of T. gondii was applied to the patient and control groups. Results: In the study, 89 out of total 150 HD patients (59.3%) were found anti-T. gondii IgG antibody seropositive and 4 were (2.7%) anti-T. gondii IgM antibody seropositive. Fourteen of 50 healthy individuals in the group (28%) were anti-T. gondii IgG antibody positive, while none in this group was anti-T. gondii IgM antibody positive. Statistical analysis demonstrated there were separate significant correlations between both anti-T. gondii IgG (p<0.01) and anti-T. gondii IgM antibody (p<0.05) frequencies with chronic renal failure. While there were no statistically significant differences in the prevalence of anti-T. gondii IgG antibody identification based on gender and age groups, there were significant differences between the prevalence of anti-T. gondii IgM antibody based on both gender (p<0.05) and age groups (p<0.05). Some living conditions and habits of the patient group were evaluated statistically, and a significant correlation (p<0.05) was found between eating only raw meatballs and toxoplasmosis seropositivity. Conclusion: As a result, it was understood that the physicians who monitor of HD patients should assess toxoplasmosis among the risk factors.

Introduction: Aging is a physiological process and the elderly population is increasing. In parallel to the increasing of the elderly population, the number of geriatric patients who required an invasive procedure or surgical intervention under anesthesia are also increasing. The geriatric patients who are frailty and have a loss of functional reserve in all organ systems are more sensitive to anesthetic agents. The purpose of this research was to investigate whether low flow desflurane anesthesia also affects hepatic and kidney functions, in elderly patients. Methods: After approval from the local ethics committee, the patients were divided into two groups; as the low flow desflurane anesthesia group and the normal flow desflurane anesthesia group using the closed-envelope method. Calibration and leakage tests of the anesthesia device (Primus, Drager) were performed before anesthesia. Heamodynamics parametres, peripheral oxygen saturation, and bispectral index monitoring were performed to all patients in operating room. The blood samples were collected before anesthesia induction, after surgery, and at the postoperative 24th hour. The serum alanine aminotransferase and aspartate aminotransferase levels were measured to assess the liver damage. The serum creatinine, blood urea nitrogen, and cystatin C levels were measured to assess the kidney function. Results: The serum alanine aminotransferase, aspartate aminotransferase, blood urea nitrogen, creatinine and cystatin C levels and hemodynamic parameters, peripheral oxygen saturation and bispectral index values were similar in both groups. Conclusions: It was concluded that low-flow desflurane anesthesia does not adversely affect liver and kidney functions in geriatric patients and is as safe as normal-flow desflurane anesthesia.

Introduction: Exogenous thyroid hormone usage for thyroid-stimulating hormone (TSH) suppression was found to be risky of bone loss for post-menopausal women (PW) after total thyroidectomy (TT). However, osteoporosis in euthyroid PW was not examined. We aimed to evaluate the frequency and severity of osteoporosis after TT in euthyroid PW. Methods: One hundred PW were included and were divided into two groups as the TT group (n=50) and the control group (n=50). The patients were in the post-menopausal period for at least 5 years, were euthyroid, and did not receive any drugs effective on bone metabolism. Age, length of post-menopausal period, and laboratory findings including TSH, triiodothy- ronine, thyroxine, serum calcium, serum phosphorus, serum magnesium, serum intact parathormone, serum alkaline phos- phatase, 24-h urine calcium, and bone mineral density (BMD) of vertebra, femoral neck, trochanteric region, and Ward’s triangle were analyzed and compared between two groups. BMD was expressed as T-score. Results: No significant difference was found between the two groups in terms of age, length of postmenopausal period, laboratory findings, and T-scores of L1, L2, and L4 vertebra. The T-scores of the L3 vertebra, femoral neck, trochanteric region, and Ward’s triangle significantly differed between the groups (p=0.029, p=0.001, p=0.005, and p=0.000, respectively). Osteo- porosis was observed in 50% of patients in the TT group, but this rate was only 16% in the control group and this difference was significant (p=0.001). Discussion and Conclusion: After TT, BMD decreases and the rate of osteoporosis increases in PW, even under replacement dose of exogenous thyroid hormone.

Amaç: Osteoporoz hastalarının yaşam kalitesini düşüren; mortalitesi ve morbiditesi yüksek, tedavisi pahalı bir hastalıktır. Araştırmada birinci basamakta postmenopozal kadınların osteoporoz yönünden taranma durumunun ve 10 yıllık fraktür risklerinin değerlendirilmesi, uygun hastalarda uygun ve doğru yollarla taramanın öneminin vurgulanması amaçlanmıştır. Yöntem: Gözlemsel ve kesitsel nitelikteki bu araştırmaya 50 yaş ve üzeri 243 postmenopozal kadın dahil edilmiştir. Hastalara açık ve kapalı uçlu 28 temel soru, yüz yüze anket doldurma şeklinde sorulmuştur, FRAXTM skoru hesaplanmıştır. Bulgular: Kadınların yaş ortalaması 63,98±9,99 yıldır. Katılımcıların hesaplanan medyan 10 yıllık majör osteoporotik kırık riski %7,8 bulunmuştur. Altmış beş yaş ve üzeri hastalarda DXA yaptırma oranı daha yüksektir (p=0,013). Elli-64 yaş aralığında 10 yıllık majör osteoporotik kırık riski olmadığı halde DXA yaptıranların oranı %55 bulunmuştur. Elli-64 yaş arasında olan hastalarda majör osteoporotik kırık riski olan hastaların DXA yaptırma yüzdesi (%70,8), olmayan hastalara göre (%29,2) daha yüksek gözlenmiştir (p=0,153). Sonuç: Postmenopozal kadınlarda osteoporozun erken teşhisi için, ilk poliklinik başvurusunda; kırık riskinin hesaplanması, risk faktörlerinin belirlenmesi ve kemik mineral yoğunluğu ölçümü ile tarama yöntemlerinin gerekli kişilere zamanında ve doğru bir şekilde uygulanması önemlidir.

Toksik retinopatiler, sistemik olarak uygulanan ilaçların neden olduğu retina hasarından kaynaklanan çeşitli durumlardır. Nispeten nadir olmalarına rağmen, özellikle iki taraflı pigmenter bozukluk veya retinada kristal birikimi gibi olağan dışı bir retinopati veya makulopati özellikleri mevcut olduğunda, göz önünde bulundurulmalıdır. Birtakım ilaçların RPE ve fotoreseptör tabakasında hasar yaptığı gözlenmiştir. Bunlardan klofazimin; tüberküloz, lepra ve çeşitli kutanöz hastalıkların tedavisinde kullanılabilmekte ancak doza bağımlı olarak renkli görme defekti ile öküz gözü makulopatiye sebep olabilmektedir. Demir şelatlayıcı ajan olarak kullanılan deferoksamin mesilat kullanımıyla ilişkili çeşitli görüntüleme yöntemleriyle saptanabilen lezyonlar tanımlanmıştır. Kseroftalmi semptomlarıyla karakterize A vitamini eksikliğinde rod fonksiyon defektlerinin ön planda olduğu, fotoreseptör dış segmentte druzenoid birikintiler gözlenmiştir. Teropatik aralığı oldukça dar olan digoksin kullanımında ise yine renk algısında bozulmayla kendisini gösteren fotoreseptör fonksiyon bozuklukları gelişebilmektedir. Sistemik ilaç kullanımına bağlı oküler yan etkilerin çoğu, erken tespit edilirse, tedavinin kesilmesinden sonra geri dönüşümlüdür. Bununla birlikte, toksik etkiler tespit edilmezse ilerleyebilir ve potansiyel olarak geri dönüşü olmayan görme kaybı ile ilişkili retinal disfonksiyona neden olabilir.

Pandeminin yayılması ile birlikte artışın durdurulması adına uzaktan eğitim sistemi, çocuk kreşleri ve gündüz bakım evlerinin belirsiz süreli kapatılması, belli yaş gruplarındaki bire ylerin evden ç ıkışların yasaklanmas ı gibi yaptırımlar uygulanmıştır. Hayatın normal seyrinden farkl ı olarak meydana gelen bu değişimler özellikle çocuklar için bir takım psikososya l etkilere sebep olmaktadır. Bu derleme güncel literatürün detayl ı olarak incelenmesi ile pandeminin çocuk ve gençler üzerindeki psikososyal etkisini geniş bir çerçevede tartışmayı amaçlamaktadır. COVID-19 pandemisi ço cukluk döneminin her yaş grubunu belirli düzeyde etkilediği görülmüştür. Literatürde çocuk ya ş grubunun hastal ığa yakalanma ve zarar görme ihtimallerinin yetişkin gruba göre dü şük olduğu bildirilse de psikososyal boyutta en az yeti şkinler kadar zarar gördükleri görülmektedir. Çocukların psikososyal iyilik halleri, mevcut pandemiye benzer şiddetli salgın olaylar durumunda desteklenmesi gereken en öncelikli grup olmalıdır.

Adli biyolojik delillerden elde edilen DNA analizi olayla ilişkili failin belirlenmesinde güçlü kan ıtlar sağlamaktadır. K ısa ardışık tekrar bölgelerindeki (STR) tekrar sayısının ki şiler arası farklılık göstermesi ve bu bölgedelerdeki mutasyon oranının az olmas ı donörün kimliklendirilmesinde STR’leri genetik markır olarak tercih edilir hale getirmiştir. Fakat adli biyolojik materyaldeki DNA miktarının çok düşük olması ya da DNA’nın analize izin vermeyecek derecede bozulması, adli genetik yöntemlerde sıklıkla kullanılan k ısa ardışık tekrar bölgelerinin belirlenememesine neden olabilir. Şüpheli bir durumda, STR profili ile bir eşleşme olmadığında, numunenin donörünün belirlenmesine yardımcı olabilecek herhangi bir bilgi çok değerli olacaktır. Bu nedenle adli genetikte, analizi güç olan biyolojik örneklerin ait oldu ğu kimliğin teşhis edilmesinde, adli DNA fenotipleme ile donörün ya şı, saç ve göz rengi gibi fiziksel görünümü hakk ında ek bilgilerin çıkarılmasında, ayr ıca vücut sıvısı ve doku tipi tayini için mRNA ve miRNA analizlerini içeren, genetik ve epigenetik alanda yeni güncel moleküler metodlar gelişmeye ba şlamıştır. Bu derlemede, STR’lerin ve diğer markırların analizine büyük ölçüde masif paralel dizilemenin (massivelly parallel sequencing, MPS) uygulanmas ı, birden fazla ki şiye ait genetik materyal içeren karışım DNA profillerinin yorumlanmasındaki gelişmeler, vücut sıvılarının tanımlanması için RNA profillerinin belirlenmesi ve metilasyon profillerinin incelenmesi gibi epigenetik yöntemlerin de dahil edilmesiyle ilgili fenotipin belirlenmesinde, analiz potansiyelinin en üst seviyeye çıkarılması için bu alandaki son geli şmeler gözden geçirilmiştir.

Ekstrameduller plazmasitoma (EMP), primer tümör olarak ya da multipl myelom (MM)’un bir parçası olarak herhangi bir organda bulunabilir. Daha çok ba ş-boyun bölgesi, üst solunum yolları ve gastrointestinal sistemi tutar. EMP’nın nadir görüldüğü organlardan biri de mesanedir. Bizim sundu ğumuz olguda, MM hikayesi olan bir hastada kemik iliği transplantasyonu sonrası, kemik iliği tutulumu olmaksızın kemik ve mesanede plazmasitomalar şeklinde nüks geli şmiştir. Bu nüks, plazmasitomanın nadir bir varyant ı olan anaplastik plazmasitoma(AP) olarak rapor edilmiştir. Tedaviye kötü yanıt veren bu subtipin, immunohistokimyasal olarak çok benzer olan plazmablastik lenfoma(PBL) ile ay ırıcı tanısının yap ılması önemlidir. Bu ayrım çoğu zaman klinik olarak yapılmaktadır. Olguda, HIV ve EBV yokluğu ve MM anamnezi olmas ı nedeniyle mesane patolojik tan ısı AP olarak kabul edilmiştir. Kemoterapiye kötü yanıt veren hastaya immunoterapi başlanmış olup, buna ra ğmen mesanedeki kitle nüksetmiştir. Sunduğumuz olgu, AP’nin, alışılmışın d ışında mesanede prezente olmas ı ve agresif özelliğini göstermesi açısından önem arz etmektedir.

MOGAD (Myelin Oligodendrocyte Glycoprotein Antibody Disease) is caused by antibodies against the myelin oligodendrocyte glycoprotein (MOG) found on the surfaces of oligodendrocytes and its damage. MOGAD and Neuromyelitis Optica Spectrum Disorders (NMOSD) are very rare autoimmune inflammatory demyelinating diseases of the central nervous system that are often se en with joint involvement of the optic nerves and spinal cord. MOGAD can be confused with Multiple Sclerosis (MS) or NMOSD, which are more common in the community, due to its clinical presentations that may be similar and its characteristic to progress with habitual attacks. Although the clinical course of these three diseases is similar, their diagnosis and treatment are different; It is important to avoid diagnostic confusion, to make differential diagnosis of patients with other diseases and not to waste time for treatment, to prevent possible disability and disability. In addition, Optic Neuritis is an inflammatory disease of the optic nerve and is very common in patients with Multiple Sclerosis, and it can often be the first clinical presentation of the disease. However, being the first and early finding in other very rare demyelinating diseases can cause diagnostic confusion. In this article, we wanted to present the importance of optic neuritis, demyelinating diseases and differential diagnosis in a İnformed consent of the patient was obtaine d, 51-years-old female patient who had bilateral optic neuritis attacks at different times, in the light of the literature.

Amaç: Çalışmanın amac ı radyoterapi alm ış prostat kanserli hastalarda nüksü değerlendirmek için yeni geliştirilen Nüks Raporlama için Prostat Görünt üleme (PI-RR)’in gözlemciler arası değişkenliğini araştırmaktır. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya Ocak 2018- Kasım 2022 tarihleri arasında lokal nüks şüphesi nedeniyle multiparametrik manyetik rezonans görüntüleme (mpMRG) tetkiki çalışılan 81 hasta retrospektif olarak incelendi. Tüm mpMRG görüntüleri 3 radyolog tarafından bağımsız olarak incelendi; gözlemciler klinik ve patolojik verilere (birincil tümör konumu dahil) karşı kör değildi. Gözlemciler arası uyumun prostat spesifik antijen (PSA) değeri 0.5 ve 0.6 (μg/L) olduğunda ve tümör şüphesi olan dokunun boyutunun 1 cm ve 1.5 cm olduğunda gözlemciler arası uyumu arttırıp arttırmadığına bakıldı. Bulgular: Hastaların ortalama ya şı 68.3±6.6 yıl idi. PSA ortalaması 2.32 ± 2.95 (μg/L); boyut ortalamasının ise 1.23 ± 0.77 (cm) olduğu saptand ı. Alt ın standart ile gözlemci 1, gözlemci 2 ve gözlemci 3 arasında çok yüksek düzeyde bir uyumluluk olduğu gözlendi (sırasıyla κ: 0.921; κ: 0.873; κ:0.825). Hastaların PSA değeri 0.5 (μg/L) üstü olanlarda olgular değerlendirildiğinde; hem altın standart ile gözlemciler arası uyumun ve hem de gözlemciler arası uyumun da arttığı izlendi. Hastaların tümör boyutu 1 cm üstü oldu ğunda; altın standart ile gözlemciler arasında çok yüksek düzeyde bir uyumluluk olduğu tespit edildi. Sonuç: PI-RR’ın nüks dokusunu saptama oran ı ve gözlemciler arasındaki uyum PSA seviyesiyle ve özellikle de nüks dokusunun boyutu ile bağlantılı idi.

Introduction: Patent ductus arteriosus (PDA) is the most common congenital heart disease in preterm infants. Surgical ligation is still the gold standard technique, especially in low birth weight patients. To reduce surgical trauma and possible complications, the anterior mini-thoracotomy (AMT) technique has been defined. However, conventional lateral thoracotomy (LT) is still the method preferred by many centers today. In our study, we aimed to compare the early results of preterm infants who underwent PDA ligation wi th two different surgical techniques in a newly established center. Materials and Methods: A total of 26 patients (12 males, 14 females; median gestational age at surgery 32 weeks [IQR: 29- 37]) who underwent surgical PDA ligation in preterm infants between January 2018 and February 2020 were retrospectively analyzed. PDA closure was performed through the left anterior mini-thoracotomy approach in 15 of the patients and left lateral thoracotomy in 11 patients. The early outcomes of the two groups were compared. Results: The median weight at operation was 1000 g (IQR: 720-1200) in AMT group and 1200 g (IQR: 1000 – 2800) in the LT group. The difference between weights at operation was found statistically significant. The operation time of the AMT group was found to be statistically significantly shorter. Conclusion: Anterior mini-thoracotomy technique provides an effective surgical closure in the low-weight preterm infant at least lateral thoracotomy technique. Based on the results of our series and our opinion, it should be considered the first choice surgical method, especially in very low and extremely low- weight preterm infants.

Amaç: Bipolar bozukluk(BB), mani ve depresyon dönemleriyle karakterize arada düzelmelerin olduğu kronik bir bozukluktur. Son zamanlarda Bipolar bozukluğun(BB) patofizyolojisinde inflamatuar sistem üz erinde durulmaktadır. Ortalama trombosit hacmi(MPV), trombosit da ğılım genişliği(PDW) ve eritrosit dağılım genişliği(RDW) inflamasyon düzeyini ölçmek için önerilen, oldukça ucuz hematolojik biyobelirteçlerdir. Psikiyatri dışı hastalıklarda bu belirteçlerle ilgili çok sayıda çalışma yapıldığı halde, psikiyatrik hastalıklarda sınırlı sayıda araştırma vardır. Bu çalışmada BB farkl ı dönemlerindeki MPV, PDW, RDW değerleri araştırıldı. Gereç ve Yöntem: Retrospektif olan bu çalışmaya Karamanoğlu Mehmetbey Üniversitesi Tıp Fakültesi psikiyatri kliniğinde 01.01.2017-01.01.2022 tarihleri arasında BB nedeniyle yatırılan ve dahil edilme kriterlerini karşılayan 108(76 manik, 32 depresif) hasta al ındı. Ayn ı hastaların taburculuk sonrası ötimik dönemdeki verileri kaydedildi. BB’nin farklı evrelerinde MPV, PDW, RDW değerleri, sağlıklı kontrol grubu ile kıyaslandı. Bulgular: Tedavi öncesi mani ve depresif dönemdeki BB’ de PDW de ğerleri sağlıklı kontrol grubundan daha dü şük bulundu(medyan; 15.30, 15.50, 16.20). Aynı hasta gruplarının tedavi sonrası ötimik dönemlerindeki PDW de ğerleri de, sağlıklı kontrol grubundan daha dü şük bulundu(medyan; 15.65, 15.40, 16.20). BB manik dönem, tedavi sonrası ötimik döneme girdiğinde PDW değerlerinde yükselme görüldü(z= -2,107). BB depresif dönem, tedavi sonras ı ötimik döneme girdi ğinde RDW değerlerinde yükselme görüldü(z= -2,294). Sonuç: BB tüm dönemlerinde PDW dü şüklüğü, PDW’ nin bir özellik biyobelirteci olabileceğini düşündürmektedir. BB manik dönemden tedavi sonras ı ötimik döneme girdi ğinde PDW değerlerinde yükselme görülmesi, PDW yüksekliğinin, ötimik dönem için bir durum belirteci olabileceğini düşündürmektedir. BB depresif dönemin tedavisinden sonra PDW düşüklüğünün devam etmesi ve RDW de ğerinin yükselmesi, depresyon düzeldikten sonra devam eden baz ı eşik altı şikayetlerle ilişkili olabilir.

Introduction: Sepsis is a life-threatening excessive systemic inflammatory reaction syndrome to infection that usually occurs in patients with bacteremia. The respiratory system is one of the structures most affected by acute organ damage. Melatonin plays an important role in re gulating various physiological functions of the body, including antioxidant and anti- inflammatory. Ramelteon (RAME) is the first melatonin receptor agonist confirmed for clinical use. The goal of this study is to determine the effects of RAME on endotoxin- induced septic lung injury in rats. Materials and Methods: Thirty-two female rats were separated randomly into four groups (n =8). Group healthy received intraperitoneal normal saline, group sepsis received intraperitoneally 10 mg/kg lipopolysaccharide (LPS), group sepsis+RAME2 received 10 mg/kg LPS plus 2mg/kg RAME, and group sepsis+RAME4 received 10 mg/kg LPS plus 4mg/kg RAME. RAME was administered by oral gavage 1 hour before LPS administration. The lung tissues were collected 12 hours after LPS administration and in vestigated molecularly (qRT- PCR analyses of Tumor Necrosis Factor-α, nuclear factor kappa-β, and interleukin 1-beta mRNA expression) and histopathologically (s taining with Harris Hematoxylin and Eosin Y). Results: TNF-α, NF- κβ, and IL-1β levels significantly decreased dose-dependent in the septic rats following RAME administration. RAME admi nistration ameliorated histopathological injury in lung tissues due to sepsis. Conclusion: RAME ameliorated the inflammatory response in endotoxin-induced sepsis. These findings suggest that RAME can be a promising agent by contributing to alternative preventive treatment methods for sepsis with its anti- inflammatory effect.

Introduction: Thought-action fusion (TAF) is one of the cognitive distortions that can be seen in obsessive-compulsive disorder (OCD) according to learning theory and is defined as the perception that thought and action are equivalent. The aim of our study was to examine the effects of pandemic-related characteristics on OCD symptoms and severity of symptoms during the restriction period an d to evaluate the relationship between OCD and TAF and its sub-dimensions during the pandemic. Materials and Methods: A total of 69 patients aged 7-18 years, who applied to our outpatient cl inics and were diagnosed with OCD, were included in the study. Sociodemographic data form, Children’s Yale Brown Obsessive Compulsive Scale (CY-BOCS) and Thought Action Fusion Scale for Children were used in the study. Results: The CY-BOCS obsession score was found significantly higher in cases with an increase in the time spent with the family during the pandemic, obsession and compulsion scores in those with an increase in the cleaning efforts related to the pandemic, and compulsion score in those with an increase in the behaviors performed for the purpose of preventing virus transmission. The TAFTOTAL score was found to be significantly higher in females, and the TAFSELF subscale score was found to be significantly higher in patients over 12 years old. Conclusion: The researches on the concept of TAF, whose importance has begun to be notic ed with current approaches, and the limited information obtained, cause the additional methods that can be applied in th is field to be limited. In the light of current information, TAF appears to have a critical importance in the onset and maintenance of OCD. It is thought that early diagnosis and inte rvention before the erroneous evaluation and belief areas of OCD become chronic will be important in the prognosis of OCD.

Amaç: Diyabetik makula ödeminde(DMÖ), yükleme tedavisi olarak 3 doz anti-vasküler endo telyal büyüme faktörü (anti- VEBF) enjeksiyonundan sonra yetersiz yanıt görülen hastalarda, deksametazon (DEX) implant ın etkinliğini ve görsel ve morfolojik sonuçları öngörücü faktörleri de ğerlendirmek amaçlanmıştır. Yöntemler: Çalışmamız geriye dönük bir araştırma olup; yükleme tedavisi olarak 3 doz anti-VEGF enjeksiyonuna yetersiz yanıtın ardından DEX implantı uygulanmış, 12 ay boyunca takip edilmiş olan hastalar çalışmaya dahil edildi. İkinci bir DEX implantı, en erken 6 ay sonra uyguland ı. İmplanttan sonra gerektiğinde tedavi rejimi ile anti-VEBF enjeksiyonları uygulandı. Görsel ve morfolojik sonuçlar için öngörücü faktörler ve takip sırasındaki ek tedaviler değerlendirildi. Bulgular: Çalışmaya 81 göz dahil edildi. Bunlardan 28’inde (%35) 1 ay sonra ETDRS’de 5 harften fazla kazan ım olduğu, ortalama santral makula kalınlığının (SMK) ise 583±178 μm'den 259±119 μm'ye düştüğü görüldü. Sağlam elipsoid zonu olan hastalarda daha belirgin olmak üzere, görme keskinliğinde önemli ölçüde artma gözlendi. SMK'ndaki azalmanın, başlangıç SMK ve kist boyutu ile pozitif korelasyon gösterdi ği görüldü. Gerektiğinde tedavi protokolüne rağmen, SMK'ları 300 μm'den az olanlar (%47'ye karşı (1. Ayda); %75 (6. Ayda)) ve en az 5 ETDRS harf kaybı olan gözlerde (1. ayda %16'ya karşı, 6. ayda %5); 1. aya kıyasla 6 ay sonra iyileşmelerde önemli düşüş olduğu görüldü. Altıncı ve 12. aylardaki değerler ise istatistiksel olarak farklı değildi. Sonuçlar: DEX implantı, ardışık 3 doz anti-VEBF enjeksiyonuna yetersiz yanıt veren gözlerde iyi bir seçenektir. Gerçek yaşamda, gerektiğinde tedavi rejimindeki anti-VEBF enjeksiyonları, DEX implantının faydalarını, 6 aylık bir süre boyunca korumak için yeterli değildir.

Amaç: Bu çalışmada, HT-22 s ıçan hippokampal hücrelerinde meydana gelen sisplatin kaynaklı oksido-inflamatuvar hasara karşı SA’nın yararlı etkilerini ve olası koruyucu mekanizmalarını biyokimyasal ve moleküler yöntemlerle açıklaması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Öncelikli olarak nöroprotektif etkinlik meydana getirmek amac ıyla in vitro ko şullar altında HT-22 hücreleri üzerine sisplatin uygulamasından önce farklı konsantrasyonlarda Sinapik asit (SA) (100, 400 ve 800 μM) uygulandı. SA uygulamasından yar ım saat sonra kontrol grubu hariç tüm kuyucuklara 5,5 μM sisplatin uygulandı ve 24 saat boyunca uygun ko şullar alt ında inkübe edildi. Hücre canlılığı, rutin olarak kullanılan 3-(4,5-Dimetil Tiazol-2-il)-2,5- Difeniltetrazolyum Bromür (MTT) ile belirlendi ve sitotoksik aktivite, laktat dehidrojenaz (LDH) deneyleri ile belirlendi. Oksidatif stres, toplam antioksidan kapasitesi (TAK), Katalaz (KAT), glutatyon redüktaz (GSH), malondialdehit (MDA) ve süperoksit dismutaz (SOD) tahlilleriyle de ğerlendirildi. Ayrıca SA'nın HT-22 hücrelerinde Kaspaz-3 gen regülasyonu üzerindeki etkisi Real-Time PCR ile araştırıldı. Bulgular: Sisplatin, HT-22 hücrelerinde hücre canlılığını yaklaşık %40 oranında azalttı ve LDH seviyesini art ırdı. SA uygulanan gruplarda ise doz bağımsız olarak hücre canlılığı arttı ve LDH seviyesinde azalma me ydana geldi. SA nöroprotektif etkinliğini sisplatinin sitotoksik aktivitesini durdurması ve hücrelerde antioksidan etki mekanizmasını artırarak göstermiştir. Benzer şekilde, sisplatin ile up-regüle olan kaspaz- 3 SA uygulaması ile kontrol değerine yaklaşmıştır. SA, sisplatinin nörotoksisitesini ortadan kaldırmış, hücre ölümünü ve Oksidatif stres düzeylerini önemli ölçüde azaltmıştır. Sonuç: Bu bulgular SA'n ın hem oksidatif stres oluşum mekanizmalarını hem de hücrelerin apoptoz indüksiyonunu engelleyerek HT-22 hücrelerini sisplatine karşı koruduğunu göstermektedir.