Hepatit C virüsü (HCV) genotip dağılımı farklı hasta grupları ve farklı bölgeler arasında yıllar içindedeğişkenlik gösterebilmektedir. Damar içi madde bağımlılığı (DİMB) prevalansının ülkemizde artış gösterdiğibilinmekte, fakat bu grupta HCV genotip dağılımını araştıran sınırlı sayıda çalışma bulunmaktadır. Buveriler toplumdaki HCV epidemiyolojisindeki değişiklikleri izlemek açısından önemlidir. Sunulan çalışmada,DİMB nedeniyle ve DİMB dışındaki nedenlerle HCV ile enfekte olan hastalar arasında, beş yıllık HCVgenotiplendirme sonuçlarının değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Ocak 2014-Mart 2019 tarihleri arasındaayaktan ve yatarak takip edilen, HCV ile enfekte olduğu bilinen (HCV antikoru ve HCV RNA pozitif)720 hastanın HCV genotiplendirmesi için laboratuvarımıza gönderilen plazma örnekleri analiz edilmiştir. Plazma örneklerinden HCV RNA ekstraksiyonu EZ1 Advanced (Qiagen, Almanya) otomatize ekstraksiyonsisteminde, EZ1 virüs mini kit v2.0 (Qiagen, Almanya) kullanılarak gerçekleştirilmiştir. Elde edilenekstraktlardan, Rotorgene 6000 gerçek zamanlı polimeraz zincir reaksiyonu (Rt-PCR) (Qiagen, Almanya)cihazında, “HCV RNA Rt-quantitative 2.0 (NLM , İtalya)” kiti ile 5’-NCR ve core gen bölgesi çoğaltılarakamplikonlar elde edilmiştir. Genotiplendirmede, 5’NCR ve core bölgelerindeki varyasyonlara dayalı olarakHCV’nin 1, 2, 3, 4 ve 6 genotiplerini ve 1a, 1b, 2a/c, 2b, 3a, 3b, 3c, 3k 4a, 4b 4c/d, 4e, 4f, 4h, 5a,6a/b, 6g, 6f/q, 6m ve 7a alt tiplerini ayırt edebilen in vitro ters hibridizasyon esaslı ticari bir “line probassay (LI PA)” olan GEN-C 2.0 (NLM , İtalya) kiti kullanılmıştır. HCV ile enfekte DİMB olan 266 (%93.2)’sıerkek (yaş ortalaması: 25 ± 6.82) ve DİMB olmayan 454 (%51.3)’ü erkek (yaş ortalaması: 56.5 ± 16.06)hastanın HCV genotip dağılımı incelenmiştir. DİMB olan grupta sıklık sırasına göre; genotip 1a (%54.1),genotip 3a (%31.6), genotip 1b (%5.3), genotip 4c/d (%4.5), genotip 2b (%1.5), genotip 4 (%1.1),genotip 3 (%0.7) görülmüş ve birer hastada genotip 1 (%0.4), genotip 2a/c (%0.4) ve miks genotip(1+3a) (%0.4) saptanmıştır. DİMB olmayan grupta ise sıklık sırasına göre; genotip 1b (%62.3), genotip1a (%12.2), genotip 3a (%9.5), genotip 1 (%4), genotip 2a/c (%1.1), genotip 4 (%1) görülmüş ve birerhastada genotip 2b (%0.2), genotip 4c/d (%0.2), genotip 5a (%0.2), genotip 6a/b (%0.2), genotip 6(%0.2) ve miks genotip (3+4) (%0.2) saptanmıştır. Genotip 1a ve 3a, DİMB olanlarda anlamlı olarak (p<0.00001, p< 0.00001) daha yüksek oranlarda saptanırken, genotip 1b DİMB olmayanlarda anlamlı olarak(p< 0.00001) daha yüksek oranda saptanmıştır. Genotip 1a ve 3a, genç erkeklerde daha yaygın iken (p<0.00001, p= 0.000163), genotip 1b orta yaşlı kadınlarda (p< 0.00001) daha yüksek oranda saptanmıştır.Genotip 1b (p= 0.021) ve 3a’nın (p= 0.012) görülme sıklığı yabancı uyruklularda Türk hastalara göredaha yüksek bulunmuştur. Yıllara göre HCV genotip dağılımı incelendiğinde genotip 1b ve 1a oranlarınınazalma, genotip 3a oranının artış yönünde olduğu gözlenmiştir. Sonuç olarak, bu çalışmada DİMB olanlararasında HCV genotip dağılımının DİMB olmayan genel popülasyona göre farklı olduğu gözlenmiş,genotip 1a ve 3a’nın DİMB grubunda daha yaygın olduğu bulunmuştur. Ülkemizin diğer bölgelerindeolduğu gibi genel popülasyonda en sık genotip 1b saptanmıştır. Genotip 3a, yıllara göre anlamlı orandaartmaktadır. Dünyanın farklı bölgelerinde var olan genotiplerin çalışma grubumuzda da saptanması,şehrimizde yaşayan yabancı uyruklu kişiler ve bölgemizin bir turizm merkezi olmasından kaynaklanabilir.Ayrıca, DİMB olanların sayısında yıllara göre bir artış olup olmadığının da araştırılması gereklidir.