Purpose: We aimed to investigate the relationship between air pollution, temperature and COPD attacks in two different centers. Materials and methods: Two centers, Bandırma and Van, were included in the study. In addition, temperature grouping was also done. Air pollution and temperature values were obtained from official sites. COPD data were scanned retrospectively from hospital information management systems. Results: In the first 3 months (Group 1) included in the study, the PM10 value, the number of COPD treatment in the emergency department (ED) and the number of COPD hospitalizations in the ED were also found to be high in Van (p=0.05, p=0.05 and p=0.034, respectively). In the last 3 months (Group 2) period included in the study, it was observed that the mean temperature was lower in Van, and the rate of hospitalizations and hospitalizations due to COPD were higher in Van (p=0.05, p=0.05, and p=0.05, respectively). In the correlation analysis, a strong positive correlation was found between PM10 value and COPD treatment and hospitalization for COPD in Group 1 (r;0.986, p<0.001 and r;0.885, p=0.019, respectively). In Group 2, a strong negative correlation was found between the decrease in air temperatures and COPD treatment in the ED, hospitalization due to COPD and hospitalization rates (r;-0.905, p=0.013, r;-0.966, p=0.002 ve r;-0.867, p=0.025, respectively). Conclusion: COPD attacks are associated with temperature and air pollution. For COPD attacks in ED, possible increases in intensity can be estimated by closely monitoring air pollution parameters as well as temperature.

Bu makalede çağdaş dünyanın ekonomik, politik ve diplomatik sorunlarının başında gelen İslam Uygarlığı ile Batı Uygarlığı arasındaki düşünsel, zihinsel ve ideolojik gerilimli ilişkileri bu iki medeniyet ekseninde analiz etmeyi amaçlamaktadır. Bu ilişki sadece gerilim yönü ile değil diyalog ve tolerans alanları bakımından analiz edilecektir. Bu analizde kullanılacak yöntem hem tarihsel hem de metodolojik olarak iki uygarlık arasındaki gerilimli ilişkileri düşünce, zihniyet insan bağlamında iki farklı ideal tip olan Homo Economicus ve Homo İslamicus üzerinden karşılaştırmalı bir yöntemle analiz etmeyi amaçlamaktadır. Bu analizde şu sorulara cevap verilmeye çalışılacaktır. Uygarlıklar arasındaki ilişki ‘insan’dan bağımsız ya da onun üstündeki ideolojik politik kurumlardan kaynaklanan bir gerilim midir? İnsan ve onun hakları siyasal ve ideolojik sınırları aşıp bir diyalog ve uzlaşma zeminini oluşturacak bir yetkinliğe ulaşabildi mi? Bu diyalog ve tolerans zeminleriyle ilgili geliştirilen projeler hegemonik bir tasarım mıdır? Toplumsal ve kültürel birikimlerin biçimlendirdiği kimlik ve kişilik gibi tanımlamalar hegemonik ilişkilerden mi kaynaklanmaktadır? Bugünkü çağdaş İslam toplumlarında neden politik alandan bağımsız özgün ya da entegrist olmayan düşünce geleneği oluşamamaktadır.

Tüberküloz (TB) çalışan bazı Göğüs Hastalıkları Hastanelerindeki Bakteriyoloji laboratuvarlarının yürüttüğü kültür çalışmalarını standartlaştırmak, tür tanımı ve ilaç duyarlılık testleri gibi ileri testler yapabilmek, metodolojik araştırmalar ve eğitim sağlamak amacıyla ilk kez 1951 yılında Dr. Aral Gürsel tarafından Refik Saydam Hıfzıssıhha Enstitüsü bünyesinde “Tüberküloz Araştırma Laboratuvarı” kurulmuştur. Aral Gürsel laboratuvarın adını daha sonra “Tüberküloz Eğitim ve Araştırma Şubesi” olarak değiştirmiştir. Laboratuvar dönemin ihtiyaçlarına göre gelişmiş ve ismi de bu çerçevede değişikliğe uğramıştır. 1970 yılında ise “Tüberküloz Referans ve Araştırma Şubesi” olarak değiştirilmiştir. Ardından Türkiye genelinde çeşitli iller (Adana Ankara Antalya, Bursa, Çorum, Denizli, Diyarbakır, Elazığ, Erzurum, Eskişehir, İstanbul, İzmir, Kastamonu, Kayseri, Kocaeli, Samsun, Sivas, Trabzon, Van ve Zonguldak)’de 20 adet Bölge TB laboratuvarları kurulmuştur. Standardizasyonun sağlanması amacıyla Bölge TB laboratuvarlarından gönderilen üremiş mikobakteri suşlarının doğrulanması, türlerin belirlenmesi ve ilaç duyarlılık testleri referans laboratuvarında çalışılmaya başlanmıştır. Ayrıca Referans laboratuvarı birçok Göğüs Hastalıkları Hastanelerine TB laboratuvarı kurulmasına da öncülük etmiş ve eğitim sağlamıştır. 2011 yılına kadar Refik Saydam Hıfzıssıhha Merkezi Başkanlığı’na bağlı “Ulusal Tüberküloz Referans Laboratuvarı” (UTRL) olarak mikobakterilerin mikroskopi, kültür, tür tayini ve ilaç duyarlılık testlerinin konvansiyonel ve moleküler yöntemler ile test edilmelerinin yanı sıra, eğitim, denetim, sürveyans ve dış kalite değerlendirme görevlerini sürdürmüştür. AR-GE faaliyetleri için ulusal ve uluslararası işbirliği yapmıştır. Testlerin ülke genelinde standardizasyonu için rehberler hazırlayarak tüm TB laboratuvarlarının kullanımını sağlamıştır. Ülke genelinde Mikobakteri çalışanlarına danışmanlık da yapmaktadır. Bu laboratuvar Hıfzıssıhha Enstitüsü’nün kapatılmasıyla 2011 yılında önce Türkiye Halk Sağlığı Kurumu’na 2017 yılında ise Sağlık Bakanlığı Halk Sağlığı Genel Müdürlüğüne devredilmiştir. UTRL yine aynı isimle görevlerini sürdürmektedir.

Cimrilik ve cömertlik kavramları klasik dönem Arap şiiri ve nesrinde sıklıkla ele alınmıştır. el-Câhiz’in (ö. 255/869) el-Buḫalâʾ kitabı cimrilik karakteri üzerine te-lif edilen ilk müstakil eser olarak kabul edilse de öncesinde de bazı çalışmaların olduğu da görülmektedir. Söz konusu figür bağlamında Doğu edebiyatının temsil-cisi sayılan ve bu temaya ilişkin müstakil eser telif eden Câhiz’in başyapıtı niteli-ğindeki bu eseri farklı dillere tercüme edilmiş ve dünya edebiyat tarihinde kendi-sinden sıkça söz ettirmiştir. Ayrıca bu çalışmasıyla kendisinden sonra gelen ede-biyatçılara ilham kaynağı olmuş ve yeni eserlerin ortaya çıkmasına zemin hazır-lamıştır. Mizah karakterinin literatürde geniş bir yer elde etmesiyle beraber cimri-liği elen alan mizahi ve edebi söylemler ortaya çıkmaya başlamıştır. Eskiden beri gerek düz yazıda gerek nazımda cimriler ve cimrilik niteliği daima yerilirken cö-mertlik ve cömertler de övülmüştür. İbnu’l-Mibred ed-Dımaşkî’nin (ö. 909/1503) İtḥâfu’n-nubelâʾ isimli eseri de bunun bir sonucu olarak görülebilir. Daha çocuk-ken ilim tahsiline adım atan İbnu’l-Mibred, ilk eğitimini ve özellikle Hanbelî fık-hının tahsilini âlim olan babası ve dedesinden almıştır. İbnu’l-Mibred, aile-sinde görmüş olduğu eğitimin yanında Dımaşk’ın tanınmış âlimlerinden Kur’ân, tefsir, hadîs, fıkıh, tasavvuf, nahiv, tarih ve tıp gibi çeşitli alanlarda ders almıştır. Daha çok fıkıh ilmiyle meşhur olan İbnu’l-Mibred İtḥâfu’n-nubelâʾ eserinde cimrilik ve cömertliği terimsel ve dini boyutuyla ele aldıktan sonra klasik Arap şiirinden ör-nekler vermiştir. Beyitler incelendiğinde şairin cimriliği yerdiği ve bazen hasmını bununla hicvettiği, cömertliği ise bir övünç kaynağı olarak gördüğü anlaşılmakta-dır. Bu da Arap toplumunda cömertliğin çok önemli bir konuma sahip olduğunu göstermektedir. Dolayı-sıyla klasik Arap şiirinde cimrilik ve cömertliğin nasıl ele alındığını görmek önem arz etmektedir. Makalede, İbnu’l-Mibred’in söz konusu eseriyle sınırlı kalmak kaydıyla klasik Arap şiirinde cimrilik ve cömertliğin nasıl ele alındığı hususu irdelenecektir.

Purpose: The aim of this study was to evaluate kallistatin levels in patients diagnosed with COVID-19 and compare them with healthy controls. Materials and Methods: A total of 40 patients diagnosed with COVID-19, and 45 healthy controls were included in the study. The patient group was divided into 2 groups: patients treated in the service (n:20) and patients treated in the intensive care unit (n:20). Kallistatin levels were measured using the ELISA method. Results: There was a significant difference in kallistatin levels between the patient group (n:40) and the control group (n:45). There was no significant difference in kallistatin between COVID-19 patients treated in the service and those treated in the intensive care unit. We found that the AUC for kallistatin was 0.856 in the ROC analysis performed between the patient and control groups. When comparing service and ICU patients in terms of laboratory parameters, there was a significant difference between the groups due to elevated potassium, AST, creatinine, ferritin, HGB and LDH in ICU patients. Conclusion: As a result, kallistatin levels were significantly higher in the patient group than in the control group. Comprehensive studies with more patients are needed to understand whether kallistatin is elevated in COVID-19 patients due to the effects of COVID-19 or to eliminate oxidative stress.

Amaç: Ürün güvenliğinde iyileşmeler olmasına rağmen, elektrik çarpmasına bağlı yaralanmalar mortalite ve morbiditelerin önemli bir nedenidir. Bu çalışmanın amacı, elektrik yaralanması sonucu otopsi yapılan olguların sosyodemografik verileri, klinik özellikleri, olay yeri, elektrik giriş-çıkış yara özellikleri ve elektrik çarpmasının vücut üzerindeki patolojik etkilerinin incelenmesidir. Materyal ve Metod: Van Adli Tıp Grup Başkanlığı’nda 1 Ocak 2015-1 Temmuz 2022 tarihleri arasında gerçekleştirilen toplam 2574 otopsi incelendi. Elektrik akımına maruz kalan 15 olgu tespit edildi. Bu olguların dosyaları retrospektif olarak incelendi. Bulgular: Yapılan medikolegal otopsilerin %0.58’inin elektrik yaralanması sonucu öldüğü belirlendi. Olguların %73.3’ü erkek, %26.7’si kadın, yaş ortalaması 28.27 idi. Orijin tüm olgularda kaza olup %53.3’ü ev kazası, %46.7’si iş kazasıydı. Yaralanmaların %80’i düşük voltaj, %20’si yüksek voltaj yaralanmasıydı. Ölümler en sık yaz mevsiminde gerçekleşmişti. Sıvı iletkenliği iş kazalarında görülmezken ev kazalarının %37.5’inde etkili olduğu tespit edildi. Ölümlerin en sık inşaat alanı, ev ve ekleri olduğu belirlendi. Elektrik çarpmasına en sık elektrik teli, kablo ve elektrikli ev aletleri neden olmuştu. Olguların %80’inde elektrik giriş yarası, %26.7’sinde çıkış yarası tespit edilmişti. Bu yaralara ciltte yanık ve genel beden travması bulgularının göz ardı edilmeyecek sıklıkta eşlik ettiği belirlendi. Tartışma ve Sonuç: Tamamına yakını kaza orijinli olan elektrik çarpmalarında; olay yeri incelemesi ayrıntılı yapılarak otopsi uzmanına ivedilikle ulaştırılmalıdır. Ev ve iş kazaları sonucu meydana gelen ölüm olgularına yapılacak otopsi işleminde elektrik yaralanması ihtimali akılda bulundurulmalıdır.

Aim: Some hematological changes are frequently observed in the clinical course of brucellosis. This study aimed to predict the diagnosis of brucellosis based on some hematological biomarkers with the help of ensemble classification methods. Materials and Methods: A total of 23 ensemble classification methods, including 10 bagging, 9 boosting, and 4 stacking approaches were applied to the brucellosis data set. Each subject in the brucellosis data set contains 13 features, including age, gender, and 10 hematological variables. Results: This study included a total of 257 participants [173 (67.3%) brucellosis patients and 84 (32.7%) healthy controls]. The mean values of white blood cells (WBC), hemoglobin (HGB), neutrophil (NEUT), neutrophil/lymphocytes (NEUT/LYMP), and monocytes/lymphocytes (MO/LYMP) of brucellosis patients were found to be significantly lower than those of healthy controls. Random Forest with Gini criterion (RF2) was selected to be the best fit model with a mean accuracy of 0.728. HGB (mean score = 0.1814), age (0.1311), NEUT/LYMP (0.0938), WBC (0.0817) and mean platelet volume (MPV) (0.0815) were determined as most diagnostic parameters in brucellosis. Conclusion: The lower levels of HGB, WBC, and NEUT/LYMP and higher levels of age and MPV may be important indicators for the diagnosis of brucellosis.

Objective: Hydatid cyst is a common zoonotic disease caused by echinococcal cestodes. The diagnosis of hydatid cysts is based on clinical symptoms, serology, and radiological findings. There are treatment options such as medical and surgery. In this study, we evaluated the clinical, epidemiological, laboratory, and radiographic findings of pediatric hydatid cysts. Material and Methods: Eighty-four pediatric cases followed between 2012-2022 in our hospital were included. Epidemiological and clinical features of the cases were evaluated. Results: Fifty (59.5%) of the 84 patients were males, and mean age was 137 months. Forty-eight (57.1%) of the patients were from rural areas, and 38 (45.2%) had animal contact. Indirect hemagglutination test was positive in 54.8% of the cases, and 48.8% had eosinophilia. Lung cysts were found in 41.7% of the patients, liver cysts in 32.1%, lung and liver cysts in 23.8% of the patients. Surgery and albendazole treatment were applied in 71.4% of patients, only medical therapy in 25%, and PAIR in one case. While the risk of rupture was higher in patients with lung cysts, IHA positivity was higher in patients with liver cysts. Conclusion: Hydatid cyst continues to be a public health problem for the whole world. Educating the society and taking measures to prevent the spread and transmission are the most important methods of protection. Although it is not a standard treatment regimen, cyst size, location and number are important in the decision of surgery or medical treatment.

Bu çalışmanın amacı, Aydın ilinde yaşan kedilerde kedi lösemi virusu (FeLV) ve kedi immun yetmezlik virusu (FIV) varlığının belirlenmesidir. Çalışmanın materyalini; tedavi, kontrol, kastrasyon, kısırlaştırma, anti-paraziter uygulama ve aşı gibi çeşitli sebeplerle Aydın’daki özel bir kliniğe başvuran yaşları 6 aylık ve üzeri olan farklı ırk [Sfenks (2), British Shorthair (12), Scottish Fold (5), Tekir (68), İran kedisi (3), Himalayan (3), Siyam (3), Chincila (1), Bombay (1), Russian Blue (1), Van kedisi (1)] ve cinsiyetteki (E= 51, D= 49) rastgele seçilen 100 kediden toplanan kan örnekleri oluşturdu. Çalışmaya dahil edilen kedilerin klinik muayeneleri yapılarak, alınan kan örneklerinde hemogram ölçümleri ile FIV anti- koru ve FeLV antijeni yönünden hızlı tanı testi [Bionote® , Anigen Rapid (FIV Ab/FeLV Ag), Güney Kore] yapıldı. Örnek alınan kedilerin üçünde (%3) FIV antikorunun pozitif, FeLV Ag (antijen) yönünden ise hepsinin negatif olduğu belirlendi. FIV pozitif bulunan üç kediden üçünün de (%100) dişi, ikisinin Scottish Fold (4 ve 1.5 yaş) ve birinin Tekir (3 yaş) oldu- ğu kaydedildi. Scottish Fold kedilerde herhangi bir klinik semptom gözlenmezken, birinin dışarı çıktığı ve FeLV’ye karşı aşılanmış olduğu belirlendi. FIV pozitif belirlenen tekir kedinin klinik muayenesinde aralıklı kusmalarının olduğu ve dışa- rıya çıktığı kaydedildi. FIV pozitif kedilerin hematolojik değerleri incelendiğinde bir kedinin kan değerlerinin hafif dehid- rasyon dışında referans değerlerde olduğu gözlenirken, birinde lökopeni ile hafif dehidrasyon ve birinde ise lökositozis, lenfositozis ve trompositozis belirlendi. Sonuç olarak, Aydın ilindeki kedilerde %3 oranında FIV pozitiflik belirlenirken FeLV antijen görülme oranı %0 olarak belirlendi. FIV pozitif kedilerin klinik ve hematoloji bulgularının değişkenlik gös- terdiği kaydedildi.

Aim: The aim of the study is to investigate the relationship of subclinical inflammatory factors Platelet crit (PCT), Neutrophil-lymphocyte ratio (NLR), Monocyte-lymphocyte ratio (MLR), Platelet-lymphocyte ratio (PLR) obtained from complete blood count (CBC) with Abortion Immunes (AI) and obstetric results. In recent years, studies reveal that subclinical inflammatory markers can be used as an indicator of the inflammatory process in many diseases. Few studies have evaluated indicators of inflammation and postpartum outcomes in abortion imminent patients. Materials and Methods: The study was conducted between January 2020 and January 2021. A total of 429 pregnant women, 203 of whom were pregnant with AI and 226 who were healthy, were included in the study. Results: PCT, NLR, and MLR values were significantly higher and PLR values were low in the AI group (p<0.05). PCT > 0.22, NLR > 2.29, and MLR > 0.20 were significantly associated with an increased risk of AI (p<0.05). PLR value above 135.5 was associated with the normal group. There was a significant difference between the group whose pregnancy was terminated by abortion and the group who gave birth in terms of PCT, NLR, MLR, and PLR values. PCT, NLR, and MLR values were high in the abortion group, and PLR values were low (p<0.05). Premature birth was developed in 11.3% (n=15) of AI patients. There was a significant difference between the preterm and term pregnancy in terms of PCT, NLR, MLR, and PLR levels (p<0.005). PCT, NLR, and MLR values were high and PLR levels were low in pregnant women who gave birth prematurely. Conclusion: We think that close follow-up of abortion imminent patients with high levels of these inflammatory factors is appropriate.

Amaç Sağlık eğitiminin, eczacılık ve okul öncesi öğretmenliği (OÖÖ) bölümleri arasındaki sağlık okuryazarlığı (SOY) düzeylerine olan etkilerinin tespit edilmesi ve elde edilen sonuçlar doğrultusunda önerilerin sunulması amaçlanmıştır. Yöntem ve Gereçler Sağlık eğitimi sonrası sağlık okuryazarlığı (SOY) düzeylerindeki değişimi belirlemek üzere yapılmış bir müdahale çalışmasıdır. Evreni oluşturan toplam 256 öğrenciden 197’si önce tabakalı örnekleme yöntemi ile bölümlerine göre belirlendi, daha sonra uygun sayıda öğrenci sistematik örnekleme yöntemi ile seçildi. Araştırmada literatür doğrultusunda hazırlanan 12 soruluk anket formu, Türkiye Sağlık Okuryazarlığı Ölçeği-32 (TSOY-32), Sağlık Okuryazarlığı Senaryo Ölçeği (SOY-SEN), Sağlık Algısı Ölçeği kullanıldı. Bulgular Araştırmaya %57,9 (n:114)’u kız, %42,1 (n:83)’i erkek olmak üzere toplam 197 öğrenci katıldı. Araştırma grubuna uygulanan TSOY-32 ölçeği toplam puanı 86,11–19,57’dir. Bölüm puanları incelendiğinde eczacılık fakültesi ortalaması 91,50–16,47, OÖÖ bölümü ortalaması 82,79–20,62 olarak bulundu. Araştırma grubunun SOY-SEN ölçeği toplam puanı ortalaması 46,64–25,23’tür. Bölümlere göre SOY-SEN toplam puanları incelendiğinde, eczacılık bölümü öğrencilerinin SOY-SEN toplam puan ortalaması 55,16–25,21 iken, OÖÖ bölümü öğrencilerinin toplam puan ortalaması 41,41–23,88 olarak bulundu. Bölümlerin TSOY-32 alt sınıfl arı ölçeğinin ve SOY-SEN ölçeğinin eğitim sonrası puanları, eğitim öncesi ölçek puanlarına göre anlamlı olarak daha yüksek bulundu (p<0,001). Sonuç Sağlık eğitimi sonrası Eczacılık bölümü ve OÖÖ bölümü öğrencilerinin yetersiz ve sorunlu-sınırlı SOY düzeyleri azalırken, yeterli ve mükemmel SOY düzeyleri artış gösterdi. Bununla beraber çalışmada sağlık algısı düzeyleri ile SOY düzeyleri arasında pozitif yönlü bir ilişki saptandı.

Brown-Vialetto-Van Laere (BVVL) syndrome is an autosomal-recessive inherited disease, which has mutations in specific genes responsible for the transportation of riboflavin in the intestines. Fifty-eight cases of BVVL have been reported in just over a century. This rare syndrome is generally characterized by motor, sensory, and cranial nerve neuropathy. Although this syndrome manifests with bulbar palsy, sensorineural hearing loss is the second most common consistent manifestation of BVVL syndrome. While auditory neuropathy spectrum disorder (ANSD) often awaits due to the nature of the disease here, we present the results of cochlear hearing loss patient with BVVL syndrome. Timely recognition and proper management of BVVLS are crucial to offer necessary support and interventions for affected individuals because of the progressive nature of hearing loss.

Aim: Respiratory syncytial virus is one of the most important causes of lower respiratory tract infections, with high mortality and morbidity in infants and children. It can cause airway inflammation, mucosal edema, and small airway collapse. Materials and Methods: We evaluated the clinical and demographic characteristics of newborns aged 0-30 days who were hospitalized in Yüzüncü Yıl University Neonatal Intensive Care Unit due to lower respiratory tract infections and whose respiratory syncytial virus test was positive between 15/December/2022 and 15/February/2023. Results: Between the specified dates, 29 patients diagnosed with lower respiratory tract infections were admitted to our neonatal unit. Of the oral/nasopharyngeal swab samples sent from all of these patients, one was positive for SARS-CoV-2, one for adenovirus, one for influenza A/B, and 18 (62%) respiratory syncytial virus. The weeks of the birth of the patients who were found to be positive for respiratory syncytial virus A/B were 36.72±1.48. The number of days they spent in the hospital was 6.72±1.6, 2(11.1%) patients required intubation, and 7(38.8%) patients required noninvasive respiratory support. One patient presented with convulsions at home, and cough and fever symptoms appeared on the second day of hospitalization. All patients recovered with oxygen support, hydration, and supportive treatment and were discharged. Conclusion: The most common cause in neonates was found to be a respiratory syncytial virus. Early diagnosis and treatment are important in patients with suspected lower tract viral infections. Unnecessary antibiotic use and the spread of the disease should be prevented by increasing access to viral tests.

Objective: In this study, it was aimed to determine the effect of shilajit on the liver and kidney in rats with experimental spinal cord injury. Materials and Methods: Spinal cord injury-induced rats were treated with shilajit at doses of 150 mg/kg and 250 mg/kg on days 1, 2, and 3. Following the administration, rats were sacrificed on the 14th day, and blood, liver, and kidney tissues were collected. Results: The histopathological analysis of the liver and kidney revealed that high doses of shilajit showed a greater protective effect in the tissues and low doses showed only a partial protective effect. In biochemical analysis, serum aspartate aminotransferase (AST), alanine aminotransferase (ALT), lactate dehydrogenase (LDH), creatine kinase (CK), creatine, and urea concentrations were lower and albumin (ALB) and total protein (TP) concentrations were higher in shilajit-treated groups compared with the control group (P range: 0.05–0.001). Conclusion: As a result, in this study, it has been histopathologically and biochemically revealed that administration of the Shilajit significantly suppressed the formation of the lesions in liver and kidney with its anti-inflammatory properties after spinal cord injury in rats.

Giriş: Günümüzde malignite, kemoterapi, immünsüpresif tedavilerin artması ve yoğun bakım ünitelerinde uzayan yatış süreleri kandidemi insidansında artışa neden olmuştur. En sık kandidemi etkeni olarak Candida albicans görülmekle birlikte son yıllarda yapılan çalışmalar C. albicans dışı türlerde izolasyon sıklığının arttığını göstermiştir. Ayrıca tedavide kullanılan antifungal ilaçlara karşı direnç sorunu görülmeye başlamıştır. Bu sebeple tedavi seçiminde mayaların türü ve antifungal duyarlılığın bilinmesi önemlidir. Bu çalışmada kan kültürlerinden izole edilen Candidaların tür dağılımı ve antifungal duyarlılıklarının belirlenmesi amaçlanmıştır. Materyal ve Metod: Mersin Üniversitesi Hastanesi Tıbbi Mikrobiyoloji Laboratuvarına 01.01.2020 ile 31.12.2020 tarihleri arasında gönderilen kan kültürlerinden izole edilen 110 Candida izolatının tanımlanması klasik yöntemler ve VITEK 2 YST maya tanımlama panelleri (bioMerieux, Fransa) kullanılarak yapıldı. İzolatların antifungal (amfoterisin B, flukonazol, vorikonazol, itrakonazol, mikafungin ve anidulafungin) duyarlılıkları EUCAST referans sıvı mikrodilüsyon yöntemi kullanılarak çalışıldı. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen izolatların 39 (%35.5)’u kadın, 71 (%64.5)’i erkek hastaya ait kan kültürlerinden izole edilmiştir. Çalışmada kan kültüründen en sık izole edilen tür C. parapsilosis 48 (%43.6), bunu takiben C. albicans 29 (%26.3), C. tropicalis 16 (%14.5), C. glabrata 15 (%13.6) ve C. krusei 2 (%1.8) olarak bulunmuştur. C. parapsilosis için direnç oranları: flukonazol %16.6, vorikonazol %8.3 ve anidulafungin %8.3, amfoterisin B %4.3, mikafungin %6.2 ve itrakonazol %6.2 olarak; C. albicans için direnç oranları: amfoterisin B %10.4, flukonazol %3.5, vorikonazol %3.4, itrakonazol %3.4, mikafungin %3.4 ve anidulafungin %3.4 olarak; C. tropicalis için direnç oranları: flukonazol %25, amfoterisin B %18.8, itrakonazol %18.8, anidulafungin %6.3 olarak; C. glabrata için direnç oranları: amfoterisin B %18.8, flukonazol %6.7 olarak tespit edilmiştir. C. tropicalis izolatlarında vorikonazole, C. glabrata izolatlarında ise mikafungin ve anidulafungine direnç bulunmamıştır. Sonuç: Çalışmamızda kandidemi vakalarından en sık C. parapsilosis’in izole edildiği ve flukonazol direncinin diğer antifungallere göre daha yüksek olduğu saptanmıştır. Candida infeksiyonlarında etkenin tür düzeyinde saptanması ve antifungal duyarlılığının araştırılmasının tedavinin etkinliği ve direnç gelişiminin önlenmesi açısından yararlı olacağı düşünülmektedir.

The synthesis of nanoparticles by environmentally friendly, cost-effective and simple methods has been the subject of much research in medicine and industry. In particular, it offers a promising approach for the development of next-generation nano-based drugs. This study synthesized zinc oxide nanoparticles (ZnO NPs) using Erica arborea (E. arborea) leaf extract as a stabilizing and reducing agent. The prepared ZnO NPs were characterized by UV-vis, FTIR and SEM-EDX analysis. SEM-EDX analysis showed that the nanoparticles were spherical in shape and showed strong signals of zinc metal. UV-vis analysis confirmed that the color of the solution changed to light yellow, indicating the formation of nanoparticles, and exhibited an absorption peak at 350 nm. FT-IR confirmed that the formation of nanoparticles was accompanied by metabolites of the leaf extract. The pharmacological potential of zinc nanoparticles synthesized by E. arborea was evaluated by antioxidant (DPPH method), antimicrobial (disk diffusion method) and lipid peroxidation (TBA method) activities. The biosynthesized ZnO NPs exhibited better antioxidant activity compared to the plant extract. The IC50 values of DPPH radical scavenging activity of ZnO NPs and leaf extract were 18.71±0.35 and 9.21±0.10, respectively. The lipid peroxidation inhibitory activity IC50 value of ZnO NPs was found to be 5.33±0.09. ZnO NPs were found to be sensitive against pathogenic bacteria P. aeruginosa, B. cereus, B. subtilis and S. aureus and fungal strain C. albicans. The findings suggest that synthesizing naturally synthesized zinc nanoparticles could be an alternative agent to physical and chemical methods. In addition, the pharmacological activity of nanoparticles will contribute to next-generation drug development studies.

Purpose: The aim of this study was to evaluate social media addiction in medical faculty students and the relationships with dissociation and social anxiety experienced in social media use and the level of alexithymia. Materials and methods: 329 students who agreed to participate in the research completed the following scales; Bergen Social Media Addiction Scale (BSMAS), Toronto Alexithymia Scale (TAS-20), Van Online Dissociative Experiences Scale (VODES), Social Anxiety Scale for Social Media Users (SAS-SMU). The 4 sub-scales of the SAS-SMU, the 3 sub-scales of the TAS, and the VODES were analyzed as independent variables and the BSMAS was evaluated as a dependent variable. Results: Social media addiction was affected by the shared content anxiety and self-assessment anxiety subscale points of the SAS-SMU, and by the VODES points. Shared content anxiety was determined to predict social media addiction positively and significantly (β=0.264, t (320)=3.16, p=0.002). Self-assessment anxiety was determined to predict social media addiction positively and significantly (β=0.169, t (320)=2.23, p=0.026). Online dissociative experiences was determined to predict social media addiction positively and significantly (β=0.217, t (320)=4.15, p<0.001). Conclusion: It has been shown that the risk of social media addiction is predicted in young people who are prone to dissociation, have difficulties in social relations, and have social anxiety, but alexithymia does not predict social media addiction. There is a need for further experimental and longitudinal studies to establish the potential causative link between social anxiety, dissociation, and social media addiction.

Bisphenol-A (BPA) is an endocrine-disrupting environmental toxin widely used in the composition of plastics. Today, the widespread use of BPA in preserving and packaging food and beverages increases BPA exposure. Therefore, recent research has focused on the health effects of continuous exposure to BPA. This study aimed to investigate the protective effect of quercetin (QUE) on different hematologic variables in rats induced by the environmental toxin BPA and streptozocin (STZ). Wistar albino rats were administered BPA orally (p.o.) at 10 mg/kg and QUE intraperitoneally (i.p.) at 15 mg/kg for 14 days. STZ was administered subcutaneously (s.c.) in a single dose of 50 mg/kg at the beginning of the experiment. 72 rats were randomly selected for the experimental procedure and divided into 9 groups with 8 animals in each group. The groups were created as follows; Group 1: Control (Saline); Group 2: Corn oil (0.5 ml, solvent); Group 3: STZ (50 mg/kg); Group 4: BPA (10 mg/kg); Group 5: QUE (15mg/kg); Group 6: STZ (50 mg/kg) + QUE (15mg/kg); Group 7: BPA (10 mg/kg) + QUE (15mg/kg); Group 8: STZ (50 mg/kg) + BPA group (10 mg/kg); Group 9: STZ (50 mg/kg) + BPA (10 mg/kg) + QUE (15mg/kg). STZ and BPA-treated rats showed functional variability in all hematologic parameters. The combination of STZ and BPA significantly reduced erythrocytes, leukocytes, and their associated parameters. However, QUE treatment alone or in combination corrected the altered hematologic parameters. The results of this study demonstrated that exposure to BPA in combination with STZ may alter hematologic indices, while QUE may be a therapeutic agent to correct the altered blood profile.

Aim: Since the shoulder joint is the most active, mobile, and dislocated joint in the body, shoulder dislocations are one of the common admitting diagnoses in emergency departments. Our study aimed to determine the level of knowledge of emergency physicians about recognizing shoulder dislocation, shoulder reduction, the technique of choice, and the treatment process of shoulder dislocation. Material and Methods: This is a questionnaire-based study in which it was aimed to enroll emergency residents, specialists, and academicians working in emergency departments between September 2021 and December 2021. The participants were surveyed with a multiple-choice questionnaire to determine their demographic characteristics and educational state as well as to rate their theoretical and practical knowledge of shoulder dislocation and reduction. The statistical analyses were performed using IBM SPSS for Windows 16.0 software package, and p<0.05 was accepted as statistically significant. Results: A total of 205 physicians participated in our study. The participants consisted of 133 residents, 66 specialists, and 6 academicians. According to the answers to the questionnaire, it was found that a majority of the participants had training on shoulder dislocation and reduction. It was found that those who received training, who had worked in emergency department for a longer time, and additionally, as compared with the residents, the specialists and academicians were more successful with and had a greater knowledge of shoulder dislocation and reduction. Conclusion: It was found that, as compared with the specialists and academicians, the residents working in emergency department had an insufficient level of theoretical knowledge of shoulder dislocation and reduction. This fact about emergency department residents, who are likely to encounter shoulder dislocation, should be taken into consideration in their future training processes, and theoretical and practical trainings and courses should be planned.

Amaç: Küratif cerrahi rezeksiyon geçiren ve adjuvan tedavi verilen küçük hücreli dışı akciğer kanseri hastalarında adjuvan tedaviye kadar geçen sürenin hastalıksız sağ kalımla ilişkisini araştırmayı amaçladık. Gereç ve Yöntemler: Çalışmamızda 2010-2020 yılları arasında küratif cerrahi rezeksiyon geçirmiş ve adjuvan tedavi alan evre IIB-IIIA hastalar retrospektif olarak değerlendirildi. Tedaviye 6 haftadan önce ve sonra başlayanlar olarak kategorize edilip radyolojik nükse kadar geçen zaman hesaplandı. Bulgular: Toplam 89 hasta değerlendirildi. Hastaların 52’sinde adjuvan tedavi ameliyattan sonra 6 içinde başlamışken 37’sinde ise 6 haftadan sonra başladı. Tedaviye 6 haftadan sonra başlanan hastalarda hastalıksız sağkalım istatistiksel olarak anlamlı derecede daha düşük bulundu (p=0,014). Ayrıca çok değişkenli analizde ECOG performans skorunun 0 olması ve adjuvan tedaviye 6 haftadan önce başlanması bağımsız prognostik faktörler olarak bulundu (p=0,001, p=0,045) Sonuçlar: Küratif rezeksiyon uygulanan ve adjuvan tedavi planlanan küçük hücreli dışı akciğer kanseri hastalarında tedaviye 6 haftadan sonra başlamak hastalıksız sağkalımı kısaltmıştır. Bulgularımıza göre tedaviye 6 haftadan önce başlanması önerilmektedir.

Vanadyum (V), çoğu memeli dokusunun endojen bir bileşenidir. Vanadyumun önemi insanlarda ve hayvanlarda hala net olmasa da, daha düşük konsantrasyonlarda mikroorganizmalar, bitkiler ve hayvanlar için gereklidir ve canlı organizmalardaki eksikliği birçok yan etkiyle ilişkilidir. Hücrelerde, vanadat ve fosfatın kısmen benzerliğinden dolayı, vanadyum bileşikleri çok sayıda sinyal yolunu ve transkripsiyon faktörünü aktive etmiştir. Bu da vanadyum bazlı terapötiklerin uygulanmasını güçlendirmiştir. Ancak, bu spesifik olmayan biyo-aktivitenin çeşitli yan etkileri de görülmektedir. Reaktif oksijen türleri oluşturarak oksidatif strese neden olabilir. Vanadyumun insülini taklit etme etkisinden dolayı diyabeti tedavi etmek ve gücü artırmak için çok sayıda hapın ve diğer diyet takviyelerinin bir bileşeni haline gelmiştir. Kan hemoglobini, V eksikliğinden etkilenmez, ancak V eksikliği olan diyetler amino asit metabolizmasını değiştirmeden kreatinin, trigliseritler, β-lipoprotein ve enzim benzeri glutamil transferaz ve sitrat asit döngüsünün aktivitelerini arttırır. Kolesterol düzeylerini, kalp hastalığını, sifilizi, tüberkülozu, anemiyi ve ödemi azalttığı, hemoglobin ve miyoglobinin oksijen afinitesinin artırılmasında rol oynadığı, iyot metabolizması ve tiroid fonksiyonu için gerekli olduğu bildirilmektedir. Kemiklerde kalsiyum birikimini kolaylaştırıp kemik kolajen sentezi ile, osteojenik ve osteoblastik aktivite için gereklidir, diyabetik koşullarda potansiyel bir antioksidan ajan olarak hareket eder. Vanadyum bileşikleri birçok alanda olduğu gibi kanseri tedavi etmede de rol oynar. 20. yüzyılın ortalarında, çeşitli çalışmalar, vanadyum bileşiklerinin kanser hücrelerinin apoptozunu, proliferasyonunu ve dönüşümünü düzenleyen potansiyel ajanlar olarak tanımlamışlardır. Vanadyum bileşikleri, bileşiğinin dozuna ve tipine bağlı olarak hem pro- hem de anti-tümör özellikler sergilemişlerdir. Düşük konsantrasyonlarda vanadyum tümör hücrelerinin çoğalmasını uyarırken, yüksek konsantrasyonlar inhibe edebilmektedirler. Bu derleme makalede, farklı kanser türleri için sentezlenen vanadyum bileşikleri ve bunların terapötik etkilerine değinilmiştir.

Aim: Autosomal dominant polycystic kidney disease (ADPKD) is a common genetic disease that progresses to end-stage renal disease (ESRD). Tolvaptan is a disease-modifying agent that slows cyst growth and kidney disease progression in ADPKD. In this study, we examined the effects and side effects of tolvaptan in high-risk ADPKD patients using tolvaptan. We share our experience of this study. Methods: Twenty-seven ADPKD patients who were at high risk according to the Mayo Clinical Classification and accepted treatment were included in the study. Tolvaptan 60 mg/day orally was started in patients to slow the ADPKD. The daily dose was increased to 120 mg depending on the patients’ response to tolvaptan treatment and their tolerance to side effects. The patients were followed up during tolvaptan treatment to observe the effects and side effects of the medication. Results: The mean age of the patients was 40.3±8.2. Hypertension was present in 81.5% of the patients, and they mostly used renin angiotensin aldosterone system inhibitors. As aquaretic side effects of tolvaptan treatment, there was thirst in 14 patients (51.9%), polydipsia in 10 patients (37%), dry mouth in 5 patients (18.5%), and nocturia in 4 patients (14.8%). In addition, although liver enzyme elevation, hypernatremia, and acute kidney injury were observed in one patient each, these side effects did not lead to permanent discontinuation of the drug. Polyuria was observed in all patients, but the patients tolerated the polyuria well and continued to use tolvaptan treatment. Conclusion: Although the patients experienced side effects related to tolvaptan treatment, none of the patients discontinued the drug permanently. We observed that patients generally tolerated tolvaptan treatment well.

Purpose: The aim of this study was to determine the relationship between obsessional dissociation, family accommodation, and anxiety sensitivity in individuals with obsessive-compulsive disorder (OCD). Materials and Methods: The participants of this descriptive and relationship-seeking study were 62 individuals with OCD and 43 healthy controls. We collected data using a sociodemographic data form, the Yale-Brown Obsessive Compulsive Scale (YBOCS), the Family Accommodation Scale-Patient Version (FAS-PV), the Anxiety Sensitivity Index-3 (ASI-3), and the Van Obsessional Dissociation Questionnaire (VOD-Q). Results: Both the ASI-3 and VOD-Q subscale and global scores of the patients participating in the study were higher than those of the healthy controls, and there was a statistically significant difference between the two groups. Sixty-two percent of the total score of VOD-Q was explained by the ASI-3 total and subscale scores, 16% by the YBOCS total and subscale scores, and 11% by the FAS-PV total and subscale scores (F:38.622; F:6.797; and F:2.941, respectively). Conclusion: In our study, individuals diagnosed with OCD had higher levels of obsessional dissociation than healthy individuals and anxiety sensitivity, obsessive-compulsive symptoms, and family accommodation are effective in the development of obsessional dissociation in individuals diagnosed with OCD.

Güneşten gelen ışınları elektrik enerjisine dönüştüren fotovoltaik (FV) paneller çıkışlarında doğrusal olmayan düşük seviyeli doğru akım (DA) formunda gerilim üretirler. Bu çalışmada, yüksek güçlü uygulamalar için FV panellerin gerilimini regüle etmek amacıyla yükselten tip DA/DA dönüştürücü devresine DSP tabanlı hibrit kontrol yöntemi önerilmiştir. Önerilen bu kontrol yöntemi aynı zamanda değiştir ve gözle maksimum güç noktası izleme (D&G MGNİ) işlevini de içermektedir. Gerilim kontrolü için PI ve akım kontrolü için ortalama kayan kipli (OKK) kontrolcü kullanılmıştır. Önerilen hibrit kontrol yöntemi, D&G MGNİ, PI, OKK kontrolcülerinin arka arkaya seri bağlanmasıyla elde edilmiştir. Önerilen kontrol yöntemi ile FV panel maksimum güç noktasında çalıştırılırken, çıkış gerilimi ve akımı sırasıyla PI ve OKK kontrolcüleri ile kontrol edilmiştir. DA/DA yükselten dönüştürücünün giriş kaynağı FV panel olarak modellenmiş ve MATLAB/Simulink benzetim ortamında önerilen hibrit kontrol yöntemi ile kontrol edilmiştir. Önerilen sistem ve kontrolcü için deney düzeneği kurulmuş ve DSP TMS320F28379D kartı vasıtasıyla çıkış gerilimi 200V ve çıkış gücü 400W olan sistemin deneysel sonuçları aktarılmıştır.

Bu çalışma, Muş ve ilçelerinde yenidoğan ishalli buzağılarda Rotavirus, Coronavirus, Escherichia coli K-99, Cryptosporidium spp. ve Clostridium perfringens etkenlerinin prevalansını belirlemek için yapıldı. Araştırmanın hayvan materyali; sistematik bir şekilde muayeneleri yapılan Muş ili ve ilçelerinde yenidoğan farklı yaş, ırk ve cinsiyette 96 ishalli buzağıdan dışkı örnekleri alınarak yapıldı. Alınan dışkı numuneleri hızlı tanı testleriyle tekniğine uygun olarak analiz edildi. Dışkı örneklerinin hızlı diagnostik test kitleriyle incelenmesi sonucunda, buzağılardaki ishalin %10.41 Rotavirus, %25 Coronavirus, %27.08 Rotavirus+ Coronavirus, %7.29 E. coli, %5.37 Cryptosporidium spp, %12.5 Clostridium perfringens ve %12.5 diğer faktörlerden kaynaklandığı tespit edildi. Sonuç olarak; Muş ili ve ilçelerinde neonatal dönemdeki ishalli buzağılarda ishale neden enteropatojenlerin varlığı ve bunların dağılımı hakkında bilimsel veriler ortaya konuldu. Muş ve ilçelerinde yenidoğan ishalli buzağılar ile ilgili gelecek zamanlarda yapılacak olan bilimsel çalışmalar için yol göstereceği ve ışık tutacağı kanısına varıldı.

The Sertoli cell is a critical somatic cell that initiates the development of testicular morphology and determines important parameters for spermatogenic function. The blood-testis barrier, also known as the Sertoli cell barrier and one of the tightest tissue barriers in the mammalian body, is an immunological barrier to separate post meiotic germ cell antigens from the systemic circulation. Additionally, creating a unique microenvironment for the development of spermatocytes that exceed into the adluminal compartment from the leptotene stage. It restricts the passage of substances such as paracrine factors, electrolytes, hormones, water, and biological molecules to the apical part of the seminiferous tubule. It separates spermatogenic cells from toxic and drug-containing environmentally harmful substances, hormones, and biomolecules in the systemic circulation. This nearly impenetrable barrier prevents proteins, including antibodies, from reaching the spermatogenic cells. It also prevents protein leakage from developing spermatogenic cells and forming an immune response. This review explains Sertoli's functional properties, the testis barrier's molecular structure, the substances involved in the barrier dynamics, and their importance in realizing spermatogenesis.

Many health problems are seen due to aging. One of these is problems in the reproductive system. Reproductive system problems are caused by lower urinary system symptoms, prostate diseases, low fertility, testicular dysfunction. The aim of this study was to compare reproductive parameters of geriatric (3 years old) and young (3 months old) rats. A 3-year-old rat is equivalent to an average 90-95-year-old human. For this purpose, sperm analysis, testicular and prostate histopathology, testicular oxidative stress parameters were examined in geriatric (3 years old) and young (3 months old) rats. In the analysis results, it was determined that sperm motility ratio decreased (p<0.001), abnormal sperm ratio increased (p<0.001) and sperm density decreased (p<0.001) in the geriatric group. Statistically, oxidative stress parameters MDA, AOPP, T-SH levels increased (p<0.05) and CAT level decreased (p<0.05) in geriatric group. Histopathologically, degeneration, necrosis and irregular alignments were observed in the tubulus seminiferous contortus in the geriatric group. Hyperplasia and dilatation of the prostate gland were detected in the geriatric group. As a result of this study, it is thought that reproductive performance in geriatric male rats is very low, and the probability of reproduction is very difficult.

The objective of this study was to evaluate the out-of-season reproductive performance and lamb birth weight of Kangal ewes orally administered a bolus of vitamin and mineral premix or mineral premix given as injection with at 40-45 days postpartum during the anestrous period. In total, 78 primiparous Kangal ewes with were randomly allocated to three experimental groups. Estrus induction protocol was performed and a ram was introduced to the ewes at the 80th days postpartum. Ewes in the group 1 a dose of 2 mL of injectable mineral solution at 40-45 days before oestrous synchronisation, was administered at once (n = 25). As for group 2, at 40-45 days before oestrous synchronisation, a mineral bolus was given orally once (n = 27). To the ewes in the group 3 a dose of 2 mL of physiological saline was given once to the animals (n = 26) simultaneously with group 1 and group 2. Reproductive parameters such as estrus and pregnancy rates; single, twin, triplet, and multiple pregnancy rates; litter size; embryonic mortality; fecundity; and dystocia rates were evaluated. In addition, the placentas were weighed to evaluate the effect of mineral supplements on placentation. There were no significant differences between the groups in terms of parameters above (p>0.05). However, the rate of dystocia was significantly lower in group 2 compared to Groups 1 and 3 (p<0.05). In conclusion, as a result, it was determined that slow-releasing boluses could not produce efficacy during the throughout pregnancy.

Correspondence analysis (CA) is one of the multivariate statistical analysis techniques which examines the relationships between different nominal variable categories in two-way or contingency tables. The aim of this study is to investigate the relationships between Alpha-S1 casein and Beta-lactoglobulin gene polymorphisms in Norduz sheep by the CA method. In this study, genotype frequencies of CSN1S1 and BLG genes in Norduz sheep (n=102) were used as categorical variables. As a statistical method, descriptive statistics of characteristics were presented as count and percent and the chi-square ( 𝜒 2 ) test and CA in this study were performed to explore the relationships among the genotype frequencies of Beta-lactoglobulin and Alpha-S1 casein genes. The results of this study indicated that CA can be contributed to a graphical display for categories of nominal variables. Animal breeders can utilize CA as an analytical technique and graphical representation for categorical data. According to the results of this study, the first and second dimensions jointly accounted for 52.25% of the total inertia and "AA" allele of CSN1S1 has the greatest significance in the first dimension, while "BB" allele of BLG has the greatest significant in the second dimension. Therefore, it would be useful to investigate the effects of βLactoglobulin and αS1-Casein genotypes on various yield traits in larger population of Norduz sheep.

This study was carried out to determine the prevalence of Peste des Petits Ruminant (PPR) in sheep herds in different areas in the Iraq - Kirkuk region by using the ELISA test technique. According to clinical findings, the presence of seropositive samples by PPR test kit and ELISA method was revealed in the sera obtained from blood samples of lambs suspected of PPR disease. According to the obtained the test results, 47% of the antibodies against the PPR virus of all lambs used in the study were positive. Presence of PPR antibody was detected as 41.5% in 2-6 month old lambs. The disease was detected at the highest level in April with a rate of 56.50%. As a result, it was revealed that PPR is endemic in the Kirkuk-Iraq region. In conclusion; In the fight against Peste des Petits Ruminant (PPR) disease; It was concluded that in addition to preventive vaccine studies, disinfection systems, quarantine, training of sheep breeders and development of a plan for global disease prevention are required.

The present experiment was conducted to investigate the effect of drinking water temperature and stocking density (SD) on oxidative metabolism in the heart, liver, bursa fabricius, and thymus in broiler chickens raised under heat stress. The experiment comprised of 360 one-day-old Ross 308 male broiler chickens randomly divided to 6 experimental groups with 4 replicates in each group. Experimental treatments included three different SD (low = 12 birds/m2, medium = 15 birds/m2 or high = 18 birds/m2) and two different drinking water temperature (10oC or 31oC) in a 3 x 2 factorial arrangement. At the end of the experiment (42 days of age), two birds per replicate were euthanized for sample collection. The results indicated high SD increased oxidative damage and caused an increase in MDA formation in the heart, liver and thymus. On the other hand, cold water ameliorated the oxidative damage due to the high SD in the thymus. In the study, the statistically non-significant interaction was generally determined between cage stocking density and cold drinking water on the antioxidant system. Besides, while cold water administration increased CAT activity in heart and thymus tissues, decreased GSH activity. In conclusion, drinking water temperature and stocking density are key environmental factors effecting oxidative metabolism when broilers under high temperature conditions; however, more studies are needed in terms of the interactive effects of water temperature and stocking density on antioxidant enzymes under current conditions.

In this study the larynx, trachea, and lungs of one 1.5-year-old adult female lynx (Lynx lynx) were examined. The macro anatomical and histological structure of the larynx cartilages, trachea, and lungs were tried to be revealed by dissection and measurements. It was determined that the trachea had 48 cartilage rings (cartilago trachealis) up to the bifurcatio trachealis, the diameters of which narrow as they approach the lungs. The total tracheal length was 172.36 mm. It was seen that the cross-section of the lynx trachea resembled a circle. The hyaline cartilage structure surrounding the trachea was determined. A muscle structure called musculus transversus trachea, which closes the open ends of this cartilage and surrounds the cartilage from the outside, was detected. It was determined that the trachea consisted of tunica mucosa, submucosa, and tunica adventitia layers. The pulmo sinister in the lynx lung consisted of two main lobes, lobus cranialis, and lobus caudalis. Lobus cranialis was also divided among itself as pars cranialis and pars caudalis. Pulmo dexter was divided into four main lobes as lobus cranialis, lobus medius, lobus caudalis, and lobus accessorius. It was determined that there was connective tissue capsule surrounding the lung, respiratory bronchioles, alveoli, intraalveolar septum, and abundant blood vessels. In intraalveolar septum; capillaries, erythrocytes were determined. Type I and type II pneumocytes were seen covering the alveolar surface. In addition, it was determined that there were macrophages in the alveolar sacs.

The study was conducted to investigate how Ferula rigidula extract affected sperm profile, antioxidant parameters, and stereological profile in experimental diabetic rats. Performed on forty-nine male rats. The rats were randomly assigned to control group, diabetic group, diabetic + Ferula rigidula group 1, diabetic + Ferula rigidula group 2, diabetic + glibenclamide group, Ferula rigidula group 1, and Ferula rigidula group 2. While sperm count, motility, antioxidant parameters, testosterone hormone, germinal epithelial volume, and germinal epithelial height decreased in the diabetic group, abnormal sperm count, malondialdehyde level, and lumen volume increased. When Ferula rigidula (extract) was given to diabetic rats, it brought the stereological findings to the same level as the control group. In addition, it was determined that there were improvements in biochemical parameters, approaching the values of the control group. Specifically, when Ferula rigidula extract was administered alone, testosterone levels and stereological findings improved in group 1. In addition, it was determined that there were significant improvements in sperm parameters. However, it was determined that the positive effect of Ferula rigidula extract was very significant at low doses (250 mg/kg) and decreased at high doses (500 mg/kg). As a result, Ferula rigidula extract has an antioxidant role and can be used to alleviate the problems caused by diabetes in the male reproductive system.

In this study, it was aimed to evaluate a new colostrum feeding protocol in terms of passive transfer success. In the study, 70 calves each from two different farms with similar characteristics except colostrum feeding protocols were used. According to the modified method, new-born calves were given as much colostrum as the calf could drink, once every 3 hours, a total of 5 times in the first 12 hours. After 12 hours, as in the classical method, 2.5 liters of colostrum was given to the calves in the morning and evening, and then the calves were fed with milk. The amount of colostrum consumed by the calves fed with the modified method at each meal was recorded, and the blood IgG levels were measured using the ELISA method. In the first 5 feedings made in the modified method, the calves drank an average of 5.51 L colostrum in the first 12-hour period, 2.52 L in the first feeding, 0.86 L in the second feeding, 0.52 L in the third feeding, 0.98 L in the fourth feeding, and 0.63 L in the fifth feeding, respectively. While the mean blood IgG level of the calves in the modified colostral feeding group was 37.33 mg/ml, it was measured as 31.04 mg/ml in the classical colostral feeding group. As a result, with this difference made in the colostrum feeding method, the blood IgG levels of the calves reached a significantly higher level compared to the classical method.

Abstract: Objective: Soft tissue sarcomas are heterogeneous group of malignancies consisting of more than 50 subtypes. Although it is rare, it is usually resistant to chemotherapy and has a poor prognosis. In this study, we planned to investigate the efficacy, tolerability and side-effect profile of pazopanib in metastatic soft tissue sarcomas. Method-Material: Our study was a single-center retrospective study and included metastatic patients over the age of 18 who were treated with pazopanib. Data of 37 patients were obtained in retrospective medical records. In patients using pazopanib; Tumor location, histological subtype, tumor grade, disease stage, the line at which pazopanib was used, efficacy, tolerability, and side-effect profile of pazopanib were examined. Findings: The mean age of the patients at diagnosis was 49. Pleomorphic sarcoma was the most common subtype. The progression-free survival (PFS) of patients after first-line therapy was 18 weeks. The median overall survival (OS) of the patients was 20 months. The median PFS with pazopanip was 18 weeks. Conclusion: In the study we conducted research in terms of effectiveness and side effects; the use of pazopanib in soft tissue sarcoma was found to be effective in terms of both PFS and OS. Side effects were tolerable and treatable. In our study, a PFS of 32 weeks was obtained in patients with hypothyroidism and at 16 weeks in patients who did not. In this respect, development of hypothyroidism may be a predictive parameter for response.

Tıp Fakültesi acil servisine göz travması ile başvuran hastalarda; taşıdığı bölgesel risk faktörleri, travma nedenleri gibi parametrelerin morbidite üzerine etkilerinin incelenmesi amaçlandı. Çalışmaya 01.01.2010 ile 31.12.2018 tarihleri arasında Tıp Fakültesi Acil Servisine travma sonrası başvuran 2685 hasta dahil edildi. Hastaların demografik özellikleri, şikayetleri, hastaneye yatış, taburculuk gibi durumlarını içeren bilgiler değerlendirildi. Sunulan çalışmada 2685 kişi acil servise başvurmuş olup bu hastaların büyük çoğunluğu 20-49 yaş aralığındaydı (%77.16). %83.0’ü erkek, %97.8’i acil servise direkt başvuru biçiminde olup, en sık göz travma mekanizması ise yabancı cisim ile %52.7’di (n: 1416). %41.7'isi kornea ve kornea dışı yabancı cisim tanısı almış, %81,1’inin acil başvurusu, taburcu olarak sonuçlandırıldı. Çalışmamızda, göz muayenesinin önemini, standart muayene yöntemlerinin uygulanabilirliğini ve acil servisin işleyişinin etkisine, epidemiyolojik açıdan katkıda bulunmayı amaçladık.

Aim: Adolescent pregnancies constitute a very important health issue for maternal and fetal with social and economic consequences. The purpose of this study is to analyze the perinatal outcomes of adolescent pregnancies in a training and research hospital. Materials and Methods: Perinatal outcomes for adolescents between the ages of 10 and 19 years old and adults between the ages of 20 and 30 years old between 2015 and 2019 were evaluated and compared retrospectively, using an obstetric and neonatal database from Van Training and Research Hospital. Results: Cesarean section (CS) rates were 19,4 % vs. 30% in the adolescent and control groups, respectively (p<0.05). The rates of preterm delivery (PD), premature rupture of membranes (PROM), preeclampsia, and eclampsia were significantly higher among adolescents (p<0.05). After adjusting for maternal age, gravida, parity, hemoglobin level, education, socioeconomic status, and pregnancy follow-up, the rates of NVD (aOR 2.004, 95% CI 1.739-2.309), PB (aOR 1.419, 95% CI 1.122-1.794), PROM (aOR 4.401, 95% CI 3.066-6.319) and low birth weight (<2,500 g; aOR 2.480, 95% CI 1.442-4.264) were elevated in the adolescent group. Conclusion: Adolescent pregnancy is associated with increased risk of PD, low birth weight, PROM, fetal mortality, and preeclampsia in our study. In this study, which evalu ated adolescent pregnancies, maternal and fetal outcomes, risk of preeclampsia increased among maternal outcomes, and it was found to be associated with preterm birth, low birth weight, premature rupture of the membrane and increased fetal mortality from fetal outcomes. However, there are different results between studies because there are many factors affecting the results. More studies are needed to confirm these results. There is a need for more studies on adolescent pregnancies with important maternal and fetal outcomes not only for our country but also for many countries.

Sürdürülebilirlik; tekstil sektörünün hammadde temini, iplik eğirme, dokuma, örme, terbiye, boya/baskı ve konfeksiyon bileşenlerinin tüm süreçleriyle ilgili bir kavramdır. Sürdürülebilir bir yaklaşım insan sağlığı ve ekosistem açısından sentetik madde kullanımının en aza indirilmesi, hızlı tüketim anlayışından vazgeçilmesi, sınırlı ve kıt kaynakların iktisatlı kullanılmasını gerektirmektedir. Sentetik boyaların üretimi ve kullanımı sonrasında oluşan atıkların çevre ve insan sağlığı açısından yarattığı sorunlar birçok akademik çalışma ile ortaya konmuştur. Doğal boyaların bu noktada ön plana çıktığı bilinmektedir. Türkiye’de tekstil işletmelerinde doğal boya kullanımına daha gerçekçi ve çözüm odaklı yaklaşabilmek adına Türkiye’de doğal boyalı giysi ve aksesuar üretimi yapan tekstil işletmeleri incelenmiştir. İşletmelerin tekstil ve çevre konusundaki bakış açıları, ürünleri ve kullandıkları doğal boya kaynaklarına yer verilmiştir. Hammadde kaynaklarının sürdürülebilir bir yaklaşım ile değerlendirilmesi noktasında işletmelerden yalnızca bir tanesinin atık olarak değerlendirilebilecek boyarmadde kaynakları kullandığı görülmüştür. Hem mevcut uygulamalara dair hem de “doğal boyaların tekstil endüstrisinde kullanımı” problemine alandaki akademik çalışmalardan, tartışmalardan, gözlem ve deneylerden hareketle tıbbi ve aromatik bitkilerin uçucu yağı alınmış posaları ile tıp, gıda ve kozmetik sektörlerinde kullanılan bitkilerin atıklarının (posalarının) kullanımına yönelik çalışmalar derlenerek öneriler sunulmuştur.

Objectives: In this experimental study, we aimed to investigate the effectiveness of oral pirfenidone (PFD) treatment on preventing tendon adhesion and tendon healing in rats. Materials and methods: A total of 21 rats were assigned into three groups including seven rats in each group. In Group 1 (sham group), no surgical procedure was performed. In Group 2 (control group), tendon repair was performed following right achillotomy. In Group 3 (treatment group), the rats also underwent tendon repair after right achillotomy. Additionally, 30 mg/kg of oral PFD was initiated from the postoperative Day 1 and administered via gavage for 28 days. At the end of the study, tendon healing and fibrosis levels in the tendon repair site were compared macroscopically, histopathologically, and immunohistochemically among the groups. Results: Macroscopically, moderate and severe adhesions were observed in four and three rats, respectively in the control group, while no adhesion was found in four rats and filmy adhesions were observed in three rats in the treatment group (p<0.01). Microscopically, there was moderate adhesions in three rats and severe adhesions in four rats in the control group, while three rats had no adhesions and four rats had slight adhesions in the treatment group (p<0.01). Microscopically, tendon healing was good in six rats and fair in one rat in the control group, while five rats showed excellent tendon healing and two rats showed good tendon healing in the treatment group (p<0.01). Immunohistochemically, expressions of collagen I (p<0.01), collagen III (p<0.001), vascular endothelial growth factor (VEGF) (p<0.001), and proliferating cell nuclear antigen (PCNA) (p<0.001) significantly decreased in the treatment group compared to the control group. Conclusion: Our study results indicated that PFD decreased collagen synthesis and prevented the formation of peritendinous adhesion in rats; however, it did not impair tendon healing.

Amaç: Sağlık hizmeti ilişkili (SHİ) infeksiyonlar, hastanede yatış süresini uzatması, çoklu organ disfonksiyonuna yol açması, tedavi seçeneklerinin kısıtlı olması ve mortalitede artışa yol açması nedeniyle son derece önemli bir tıbbi du- rumdur. Bu çalışmada, SHİ infeksiyon tanısıyla takip edilen hastalardaki infeksiyon türü, üreyen etkenlerin ve direnç profillerinin araştırılması amaçlandı. Yöntemler: Çalışmaya, hastanemizde Ocak 2016-Aralık 2020 tarihleri arasındaki SHİ infeksiyon tanısı alan 1235 hasta dahil edildi. Bulgular: Sağlık hizmeti ilişkili infeksiyon hızları; 2016 yılında %0.60, 2017 yılında %0.27 ve 2018 yılında %0.20, 2019 yılında %0.89 ve 2020 yılında %3.77 olarak saptandı. En sık saptanan SHİ infeksiyon türü tüm yıllarda kan dolaşımı infeksiyonu olarak belirlendi. Sağlık hizmeti ilişkili infeksiyonların Anesteziyoloji ve Reanimasyon Yoğun Bakım Üni- tesi’nde diğer kliniklere oranla daha fazla saptandığı (%53.3) ve en sık %45.2 oranıyla Acinetobacter türlerinin etken olarak tespit edildiği görüldü. Gram-negatif bakteriler tüm yıllarda en sık izole edilen etiyolojik alt gruptu. Antimik- robiyal direnç bakımından yıllar içerisinde Acinetobacter türleri ve Klebsiella pneumoniae’da karbapenem direncinde artış görülürken Escherichia coli’de genişlemiş spektrumlu beta-laktamaz (GSBL) oranında belirgin farklılık saptan- madı. Ayrıca Pseudomanas türlerinde, yıllar içerisinde GSBL oranlarında azalma görülürken karbapenem direncinde 2017 ve 2018’de artış saptandı; takip eden yıllarda ise direncin aynı seviyede kaldığı görüldü. Sonuç: Sağlık hizmeti ilişkili infeksiyonlar önemli bir sağlık sorunu olmaya devam etmektedir. Bu çalışmada, SHİ infeksiyon hızlarının literatüre göre düşük olduğu görülmekle beraber karbapenem direnci başta olmak üzere ilaç di- rencinin hemen hemen tüm ajanlarda arttığı, Acinetobacter türlerinin halen problemli ajanlardan biri olmaya devam ettiği görülmektedir.

İnsanoğlu var olduğu günden itibaren kendisinde ve başkalarında bulunan hastalıklara çeşitli yöntemlere başvurarak, deneme-yanılma yoluyla çareler aramıştır. Bu arayışta yeryüzünde bulunan canlı ve cansız varlıklardan çeşitli şekillerde faydalanmıştır. Başarılı olunan tedavi yöntemleri sözlü gelenek yoluyla nesilden nesile aktarılarak günümüze kadar ulaşmıştır. İnsanların bu şekilde hastalıkları kendi imkânlarıyla tedavi etme şekillerine halk hekimliği, yaptıkları ilaçlara ise halk ilacı adı verilmiştir. Halk hekimliği uygulamalarında yapılan sağaltımlarda çeşitli yöntemlere başvurulmaktadır. Bu yöntemlerin bir kısmı dinsel ve büyüsel yollarla gerçekleştirilirken bir kısmı da bitkisel, hayvansal ve madensel ürünlerin kullanımı ile yapılmaktadır. Bu yöntemler araştırmacılar tarafından çeşitli kategorilere ayrılmıştır. Tarihte pek çok medeniyete ev sahipliği yapmış olan Van, birçok kültürün geçiş merkezi olmuştur. Dolayısıyla birbirinden farklı inanç ve kültürü bir arada barındırmıştır. Bunun sonucu olarak ilde renkli bir folklorik tıp oluşmuştur. Çalışmada farklı kültür ve inanç özelliklerini içerisinde barındıran Van ve çevresinde var olan halk hekimliği uygulamalarında başvurulan tedavi yöntemleri belirlenmiştir. Bu bağlamda Van’da yaşayan halk hekimleri ve halk hekimlerine başvuran kişilerle görüşülmüştür. Derleme çalışması esas alınarak yüz yüze görüşme ve gözlem metotlarıyla birtakım bilgiler elde edilmiştir. Bu bilgiler incelenip yazılı kaynaklarla da desteklenerek bölgede var olan tedavi yöntemleri tespit edilip tasnifleri yapılmıştır. Yapılan değerlendirmede Van’da çeşitli tedavi yöntemlerinin kullanıldığı tespit edilmiştir. Bölgede uygulanan tedavi yöntemleri ırvasa, parpılama, dinsel ve büyüsel işlemler, bitkisel, hayvansal ve madensel ürünler yoluyla yapılan tedaviler, kaplıca ve şifalı sularla yapılan tedaviler şeklinde tasnif edilmiştir.

Primary mediastinal large B-cell lymphoma (PMLBCL) is a mature aggressive large B-cell lymphoma of putative thymic B-cell origin arising in the mediastinum, with distinctive clinical, immunophenotypic, genotypic, and molecular features. Cases that arise outside the mediastinum are very uncommon. A 27-year-old woman presented with mass which had an extramedullary, extradural component at the right T5-6 foramina indenting to the spinal canal, extending craniocaudally from the middle mediastinum to the level of the aortic hiatus. Pathological examination of the mass revealed atypical lymphoid cells with medium-large size, eosinophilic and clear cytoplasm In our case CD23 and MAL expression with morphological findings supported PMLBCL. PMLBCL may be seen with abnormal localization and clinical presentation. Immunohistochemical profile including MAL is helpful to detect these cases.

In this study, ventricular wall volume of female and male quails was investigated stereologically. Six females and six males quails were used in this study. All of the animals were perfused. After the per- fusion, the quails were kept in 10% formaldehyde solution. Afterwards, chests of quails were cut and their hearts were resected. Ventricles of the hearts were separated. Specific ratio of tissue samples was obtained from each ventricle. The 5-μm thick samples were cut by using a microtome. Sequenti- ally, 10 sections were obtained. These sections were stained by hematoxylin eosin and photographed. Volumes of wall of the ventricles were estimated by using the Cavalieri’s Principle. In this study, the volume values of ventricular walls of female and male quails were compared. Some differences were found between these values. The volume values of ventricular walls of six female quails were com- pared with each other. While the lowest volume value was 0.398 cm³, the highest volume value was 0.612 cm³. The volume values of the male quails were between 0.438 cm³-0.817 cm³. It was found that volume values of ventricular walls of male quails were higher than volume values of ventricular walls of female quails. As a result, although there was a specific distinction between volume values of ventricular walls of female and male quails. There was no difference between statistic values (P>0.05). It was thought that this study will be guiding for other related studies.

Aim: The aim of this study was to investigate the cellular binding site of human D-Amino Neuraminic Acid (KDN, 2-keto-3-deoxy-D-glycero-D-galacto-nononic acid). The KDN molecule is a member of the sialic acid family, and its expression increases in cancer cells. KDN has been shown to bind to Monosialodihexosyl Ganglioside (GM3) in trout sperm. Materials and Methods: In this study, a prostate cancer cell line (DU145) was used. Each experimental group was divided into 3 groups: Control, Glucosylceramide synthase (GCS) enzyme inhibitor Genz-123346-treated, and GM3 synthesis inhibitor Triptolide-treated. Each group was stained using the immunocytochemical method for GM3, Disialosyllactosylceramide (GD3) and KDN. Fourier Transform Infrared (FTIR) Spectroscopy analysis was performed to elucidate the cellular changes after treatment. Results: The group of non-treated number 1 cells stained positive with GM3, GD3 and KDN, and the GCS enzyme was blocked with the Genz-123346 group of number 2 cells stained positive only with KDN. Furthermore, the group of GD3 synthase inhibitor Triptolide treated number 3 cells stained positive with GM3 and KDN. FTIR measurements showed apoptotic characteristics with Triptolide, while Genz-123346 did not have a negative effect on cell viability. There was a reduction in sugar structures and the results obtained with immunocytochemical staining were reinforced with FTIR. Conclusions: Determining the location of the bound KDN is important for the selection of new targets for cancer treatment research. KDN has been shown to be not inhibited by GM3 inhibition and GD3 inhibition. KDN can be on GM3 as well as connected to different places or can be free. In this study, it was demonstrated that it would not bind to any of the gangliosides in the pure GM or GD series.

Amaç: Apandisit, çocuk cerrahları ve genel cerrahların en sık karşılaştığı akut karın nedenidir. Apandisitte erken tanı ve tedavi oldukça önem arz etmektedir. Apandisitle ilgili sayısız makale olmasına rağmen; çocuk ve erişkin dönemi apandisitleri karşılaştıran çalışmalar oldukça nadirdir. Bu çalışmada amaç çocuk ve erişkin hasta gruplarında apandisitin laboratuvar ve klinik özelliklerini karşılaştırmaktır. Yöntemler: Çalışma patoloji sonucu apandisit tanısı konulan hastalardan oluşmaktadır. Hastalar akut apandisit ve perfore apandisit olarak iki gruba ayrıldı. Ayrıca her iki grupta kendi içinde 18 yaş altı ve üstü olarak tekrar iki gruba ayrıldı. Gruplardaki hastaların demografik özellikleri, laboratuvar değerleri, maliyet analizi, cerrahi yöntem, patoloji raporları, apendiks çapları, şikayet ve yatış süreleri geriye dönük olarak incelendi. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 150 hastanın 42’si çocuk hasta idi. Akut apandisit 131 hastada, perfore apandisit ise 19 hastada saptandı. Çocuklarda ortalama yaş 9,38±2,25 yıl, erişkinlerde ise 36,33±13,54 yıl idi. Çalışmada akut apandisit gruplarında cinsiyet, cerrahi teknik, beyaz küre (WBC), hastanede yatış süresi ve maliyet analizi açısından anlamlı bir fark bulunurken; şikayet süresi, apendiks çapı, C reaktif protein (CRP) ve nötrofil yüzdesi açısından ise anlamlı bir fark bulunmadı. Yine perfore apandisit gruplarında tüm parametreler arasında anlamlı bir fark bulunmadı. Sonuç: Çocuk ve erişkin dönemi akut apandisit hastaları arasında önemli farklılıklar olmasına rağmen; perfore apandisitlerde farklılıklar saptanmadı. Bu durumun hastaların değerlendirilmesi esnasında klinisyenler tarafından dikkate alınması gerektiği kanaatindeyiz.

Amaç: Atriyal fibrilasyon (AF) nın tromboembolik olaylarından korunmak için Oral-antikoagülan (OAK) başlama endikasyonu CHA2DS2VASc puanlama sisteminde iki ve üzeri olan bireylerde OAK kullanımı tavsiye edilmektedir. Non-valvüler AF hastalarının tedavisinde oral antikoagülan kullanım endikasyonu belirlenmesinde CHA2DS2-VASc skorunun kullanılması ile beraber ekokardiyografik (Epikardiyal yağ dokusu(EYD) karotis intima media kalınlığının (KİMK) (aortik propagasyon velositesi) AVP) parametreler non-valvüler AF'nin tedavisi için önemli bir hedef organı olabilir. Yöntemler: Non-valvüler atriyal fibrilasyon tanısı alan ve 18-90 yaş aralığında başvuran 100 hasta üzerinden gerçekleştirilmiştir. Kontrol grubu için çalışmaya dahil edilen 50 hasta ile birlikte çalışmada toplam 150 birey gözlemlenmiştir. Hastalara ait AVP, EYD, KİMK değerleri ekokardiografi laboratuvarımızdaki VividE9 Ekoakardiyografi cihazı (Advenced Technology Laboratories) kullanılarak 3.0 ve 10-MHz’lik problar ile gerçekleştirildi. Bulgular: Bizim çalışmamamızın verileri sonucunda Epikardiyal yağ dokusu ve karotis intima media kalınlığı CHA2DS2-VASc skoruyla ilişkisi istatiksel olarak anlamlı bulundu ,Aortik Propagasyon Velositesi ile anlamlı bulunmadı. Çalışmamızda hasta sayımızın azlığı,çok fazla kişisel ve/veya işlemsel farklılık saptanmasınında payı olabileceğinden dolayı bu konuda daha fazla hasta sayısını içeren prospektif çalışmaların yapılmasına ihtiyaç vardır. Sonuç. Non-valvüler AF hastalarının tedavisinde oral antikoagülan kullanım endikasyonu belirlenmesinde CHA2DS2-VASc skorunun kullanılması ile beraber ekokardiyografik (AVP, EYD, KİMK) parametreler non-valvüler AF'nin tedavisi için önemli bir hedef organı olabilir.

Objective: In this study, it was aimed to examine the infectious diseases reported in Van province between 2018 and 2021 in terms of various characteristics. Method: It is a descriptive study that was conducted between January 1 and January 31, 2022. Necessary permissions and an ethics committee were obtained for the study. Infectious diseases reported in Van province between January 1, 2018 and September 30, 2021 were examined using the Infectious Diseases Surveillance and Early Warning System (IZCI) of the Ministry of Health. It was examined in terms of various variables. The study’s data were analysed with the Jamovi 2.2 statistical program. Descriptive data were given as numbers and percentages. The Pearson Chi-square test was used for comparisons between categorical variables. Results: There were 16778 notifications between 01.01.2018-30.09.2021. Of the people with the reported disease, 59.5% were men and 40.5% were women. The mean age was 23.3±19.0 (min: 0-max: 99). The 3 most frequently reported diseases/conditions were 32.51% (n=5455) Brucellosis, 31.07% (n=5212) Rabies-risk contact, and 12.70% (n=2131) Rotavirus. There were 5555 (33.1%) disease reports in 2018, 4769 (28.4%) in 2019, 3411 (20.3%) in 2020, and 3043 (18.1%) in the first nine months of 2021. The incidence of Brucellosis, Rabies Risky Contact, Echinococcosis, and Anthrax diseases was found to be higher in rural districts than in urban districts (for each p

Amaç: Sığır, manda ve bizonların ince bağırsaklarında parazitlenen Toxocara vitulorum, Türkiye dahil, nemli iklime sahip tropikal ve subtropikal iklim kuşağında bulunan ülkelerde görülmektedir. Erişkin parazitler özellikle buzağılarda iştahsızlık, zayıflama, ishal veya kabızlık gibi sindirim bozukluklarına ve bazen ölümlere neden olabilmektedir. Bu çalışma, Ağrı yöresi sığırlarında T. vitulorum’un yayılışını araştırmak amacıyla yapıldı. Yöntemler: Bu çalışmada, Ağrı ili ve ilçelerinde 0-6 aylık 200 buzağı ve 1 yaştan büyük 200 sığır rektumundan bir ceviz büyüklüğünde dışkı örneği alınarak, doymuş çinko sülfat flotasyon yöntemi ile preparatlar hazırlandı ve preparatlar ışık mikroskobunda incelendi. Bulgular: Dışkı örnekleri incelenen 0-6 aylık 200 buzağının 70’inde (%35), bir yaş üstü 200 sığırın 21’inde (%10,5) T. vitulorum yumurtası saptandı. Bir yaş üstü sığırlar ile buzağılar arasındaki pozitiflik farkı istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p=0,001). Dışkı bakısı yapılan buzağıların 22’sinde (%11) ise Trichostrongylidae spp. yumurtaları saptandı. Sonuç: Ağrı iline bağlı Diyadin, Eleşkirt, Doğubayazıt, Hamur, Taşlıçay, Tutak ve Patnos ilçelerinde buzağılarda T. vitulorum yaygınlığının yüksek olduğu saptanmıştır. Sığır yetiştiriciliğinde önemli verim düşüklüğüne neden olan bu parazitin yayılışı ile ilgili daha büyük çaplı araştırmaların yapılması gerektiği kanaatindeyiz.

Objective: In this study, it was aimed to investigate the physical and chemical properties of different spring waters and parasitic factors with different methods. Methods: This study was carried out on 69 water samples collected from different spring waters in and around Iğdır Province in April and June 2021. The samples were analyzed by native-Lugol, modified acid-fast staining, and nested polymerase chain reaction (nPCR). In addition, altitude (meter) and pressure (mmHg) measurements were made at the point where the water samples were taken. Results: One or more parasites were detected in 27.5% of the 69 water samples examined. Only C. cayetanensis was found in 13% of the samples, only Cryptosporidium spp. in 10.1%, only Giardia spp. in 1.4%, only C. cayetanensis and Giardia spp. in 1.4%, only C. cayetanensis, Cryptosporidium spp., and Giardia spp. in 1.4%. Only Giardia spp. cyst (4.3%) was detected by the direct examination method. While C. cayetanensis and Cryptosporidium spp. oocysts were detected in 8.7% and 7.2% of the samples by the modified acid-fast staining method, C. cayetanensis was detected in 15.9% and Cryptosporidium spp. was detected in 11.6% of the samples by nPCR. When the C. cayetanensis and Cryptosporidium spp. positivity rates were compared according to the characteristics of the water, there was no statistical difference between the altitude, salinity, pH, mmHg, and temperature (kelvin) values, but a significant correlation was found between the amount of dissolved oxygen and Cryptosporidium spp. positivity (p=0.047). Conclusion: Cryptosporidium spp., C. cayetanensis, and G. intestinalis are important waterborne pathogens that can cause epidemics. It is our belief that in order to reduce the risk of contamination of these parasitic factors with spring waters, public awareness should be raised, infrastructures should be improved, and new water treatment techniques, such as ultraviolet, ozonation and monitoring systems, should be used.

Amaç: Bu çalışmada Van yöresinde sağlıklı görünümlü koyunlarda Enterocytozoon bieneusi’nin yaygınlığının moleküler yöntemlerle araştırılması ve saptanan izolatların genotiplerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Yöntemler: Mayıs-Eylül 2021 tarihleri arasında Van yöresindeki çeşitli işletmelerden 38’i erkek 162’si dişi, 32’si süt emen, 38’i sütten kesilmiş kuzu ve 130’u da ergin olmak üzere toplam 200 Akkaraman ırkı koyun çalışmaya dahil edilmiştir. Koyunlardan toplanan dışkı örneklerinden ticari kitler ile genomik DNA (gDNA) ekstraksiyonu yapılmış ve elde edilen gDNA izolatlarında E. bieneusi DNA’sı ITS rRNA gen bölgesini amplifiye eden primerler yardımıyla Nested polimeraz zincir reaksiyon (PZR) yöntemi ile araştırılmıştır. Pozitif belirlenen izolatlara ait PZR ürünleri E. bieneusi’nin genotiplendirmesi ve filogenetik analizleri için sekans analizine tabii tutulmuştur. Bulgular: İncelenen 200 koyuna ait dışkı gDNA örneklerinin toplam 16’sında (%8,0) Nested PZR ile E. bieneusi DNA’sı belirlenmiştir. E. bieneusi pozitifliği en yüksek %18,8 ile süt emen kuzularda saptanmış bunu %10,5 ile sütten kesilmiş kuzular ve %4,6 ile de ergin koyunlar takip etmiştir. Enfeksiyonun yaygınlığı erkeklerde %7,9 dişilerde ise %9,3 olarak tespit edilmiştir. Sekans ve filogenetik analizler çalışmada belirlenen izolatların BEB6 genotipine ait olduğunu, Türkiye ve çeşitli ülkelerde farklı konaklardaki BEB6 izolatlarıyla birlikte kümelenerek E. bieneusi genogrup 2’de yer aldığını ortaya koymuştur. Sonuç: Bu çalışma ile Türkiye’de koyunlarda E. bieneusi enfeksiyonlarının yaygınlığı üzerine moleküler epidemiyolojik veriler elde edilmiş olup araştırma yöresinde yaygın genotipin BEB6 olduğu ortaya konulmuştur. Elde edilen sonuçlar E. bieneusi’nin koyunlarda moleküler epidemiyolojisi ve çeşitliliğine katkı sağlamıştır.

Objectives: This study was conducted to compare the effects of radial and focused extracorporeal shock wave therapy (ESWT) in patients with coccydynia. Patients and methods: In this prospective randomized double-blind study conducted between March 2021 and October 2021, 60 patients with coccydynia (50 males, 10 females; mean age: 35.9±12.0 years, range 18 to 65 years) were randomized into three groups (n=20) according to different wave types of ESWT: focused, radial, and sham. The Visual Analog Scale (VAS) was used for pain assessment, and the Oswestry Disability Index (ODI) was used for functional assessment in all patients before the treatment (baseline), after the completion of four sessions of treatment (fourth week), one month after the end of the treatment (eighth week), and three months after the end of the treatment (16th week). Results: The mean body mass index of the participants was 26.2±3.0. Compared to baseline, the VAS scores at four weeks were reduced only in the radial ESWT group (p<0.05). Compared to baseline, the VAS and ODI scores at eight and 16 weeks were significantly reduced in both the focused and radial ESWT groups (p<0.05 for all). The radial ESWT group was significantly superior to the focused ESWT group in the comparisons between the groups at four weeks in the VAS values and at 16 weeks in the ODI scores (p<0.05 for all). Conclusion: Radial and focused ESWT are both effective in treating coccydynia compared to sham ESWT. However, radial ESWT may be more effective in the treatment of coccydynia.

Background: Coronary care units are sophisticated clinics established to reduce deaths due to acute cardiovascular events. Current data on coronary care unit mortality rates and predictors of mortality in Turkey are very limited. The MORtality predictors in CORonary care units in TURKey (MORCOR-TURK) trial was designed to provide information on the mortality rates and predictors in patients followed in coronary care units in Turkey. Methods: The MORCOR-TURK trial will be a national, observational, multicenter, and noninterventional study conducted in Turkey. The study population will include coronary care unit patients from 50 centers selected from all regions in Turkey. All consecutive patients admitted to coronary care units with cardiovascular diagnoses between 1 and 30 September 2022 will be prospectively enrolled. All data will be collected at one point in time, and the current clinical practice will be evaluated (ClinicalTrials.gov number NCT05296694). In the first step of the study, admission diagnoses, demographic characteristics, basic clinical and laboratory data, and in-hospital management will be assessed. At the end of the first step, the predictors and rates of in-hospital mortality will be documented. The second step will be in cohort design, and discharged patients will be followed up till 1 year. Predictors of short- and long-term mortality will be assessed. Moreover, a new coronary care unit mortality score will be generated with data acquired from this cohort. Results: The short-term outcomes of the study are planned to be shared by early 2023. Conclusion: The MORCOR-TURK trial will be the largest and most comprehensive study in Turkey evaluating the rates and predictors of in-hospital mortality of patients admitted to coronary care units.

Introduction: Although nutrition is very effective on mortality in critically ill children, patients cannot be fed adequately. There is no suitable biomarker for enteral nutrition monitoring and management. The aim of this study; To investigate the usability of nefsatin-1 for nutritional monitoring and management in critically ill children. Methods: In the January-September 2019 period, 35 critically ill children who were hospitalized in the tertiary pediatric intensive care unit without any signs of inflammation were included in the study. Nesfatin-1, vitamin D level, prealbumin, albumin was evaluated for the study. Results: Thirty-five patients who were admitted to the pediatric intensive care unit and whose hospitalization reasons had regressed were evaluated. The mean nesfatin-1 values of the patients were measured as 9.95±0.78 ng/mL (4.25-18.93 ng/mL). There was a negative and low (r=-0.214) relationship between target calorie intake and nesfatin-1, a positive and low (r=0.172) relationship with prealbumin, and a positive and high relationship with vitamin D (r=0.529). Similar relationships were determined between the weight change ratio and nesfatin-1 (r=-0.266), prealbumin (r=0.154) and vitamin D (r=0.337). Conclusion: Based on the study findings, it was concluded that serum nefsatin-1, albumin and prealbumin are not appropriate indicators for nutritional monitoring and management in critically ill children.

Objective: Healthcare associated infections are an important health problem that can occur as a complication of modern medical practices and pose a threat to public health. We report an outbreak of pseudo- heparin injectors infected with S. maltophilia. Material and Methods: This retrospective study was conducted at a PICU between November 2021 and February 2022. Results: Two hundred and twenty-five patients were followed up in our pediatric intensive care unit during the study period, and S. maltophilia growth was detected in the control catheter cultures taken immediately after catheterization in 12 (5.33%) of them. Of these patients, 121 jugular and three femoral catheters were inserted. It was determined that the catheter cultures were taken with the same brand (E brand) heparin injectors. Mean age of the 12 patients included in the study was 70.58 ± 81.02 months, seven (58.3%) were male. Of the patients, six were hospitalized due to pneumonia, three postoperatively, two due to non-vehicle traffic accident (NVTA) and one due to chronic renal failure. Six patients had comorbid conditions, of whom five had syndromic conditions and one had chronic renal failure. Mean hospital stay of the patients in the intensive care unit was 27.17 ± 34.41 days. Eleven (91.67%) of the patients were discharged with good recovery. One patient (NVTA) died due to non-sepsis causes. A statistically significant decrease was found in the white blood cell values from the seventh day after the catheterization of the patients (p= 0.014). In addition, mean platelet values did not increase after insertion of the catheter, on the contrary, they showed a constant tendency to decrease (p= 0.272). Procalcitonin values did not increase in the period after the insertion of the catheter, on the contrary, they showed a continuous decrease (p= 0.309). CRP values were shown to decrease statistically significantly in the days after the catheter was inserted (p= 0.027). Conclusion: Considering antibiotic resistance and mortality, it is vital to pay attention to sterilization rules and to control the effectiveness of sterilization in terms of gram-negative bacteria that are resistant even to disinfectants.

Objective: Ralstonia pickettii is an opportunistic pathogen that is often considered to be contaminant. It can cause infection due to colonisation in infusion solutions and disinfectants. Although rare, it can lead to nosocomial outbreaks, so this agent should not be ignored. In this study, it was aimed to evaluate the growth of R. pickettii in blood cultures taken in the pediatric wards of our hospital, to analyze the outbreaks by R. pickettii and to discuss the precautions to prevent the outbreaks. Material and Methods: Patients with Ralstonia picketti in blood cultures, who were admitted in the pediatric intensive care unit (PICU; n= 46, 81%), neonatal intensive care unit (n= 7, 12%) and other pediatric wards (n= 4, 7%) between February 2014 and December 2017 were included into the study. Patient’s data, the relation between the outbreaks and culture growths, and the sources and the prevention of potential outbreaks were evaluated. Recurrent growths were defined as a single episode. Results: Ralstonia pickettii detected in 57 different specimens in 38 different episodes in a total of 35 patients. Of the fifty-seven blood samples, 67% (n= 38) were peripheral blood cultures, 33% (n= 19) were catheter blood cultures and 74% of the samples lead to infection. Of the 38 episodes, 63% (n= 24) were considered as infection and 37% (n= 14) was contamination. Median age of the patients were seven (0-180) months, and the major underlying comorbidity was congenital heart disease. Of 57 specimens with Raltstonia pickettii growth, 16 (28%) had only R. pickettii growth, and the remaining 41 (71%) cultured growths were polymicrobial. Among these, the most common accompanying microorganisms were Stenotrophomonas maltophilia and Burkholderia species. Of 38 episodes, 58% (n= 22) had a central venous catheter (CVC), of which 64% (n= 14) developed catheter-related bloodstream infection due to R. pickettii. Eighty-one percent of the specimens were detected in the pediatric intensive care unit, and the outbreak situation was examined. Twenty-three (61%) of a total of 57 growths were associated with an outbreak of healthcare- associated infection in three separate periods. Ralstonia pickettii was not detected in environment scans. Antibiogram features of the growths were similar and they were thought to be of the same isolate, no molecular study was applied. Three patients died within the first 30 days after the growth. Conclusion: Our study has the largest case series reported in a pediatric population in Türkiye and the world. The mortality rate due to R. pickettii was low. Eighty-one percent of the specimens were in the pediatric intensive care unit and 61% was associated with the outbreak. The importance of hospital infection control measures in preventing R. pickettii and similar outbreaks were emphasized. A limited number of studies have been conducted on this subject in Türkiye, and we believe that our study will contribute to the literature.

Uyku uyanıklık siklusu, dikkat, vücut ısısı, bazı hormonların salınımı gibi çeşitli fizyolojik sistemler ve davranışlar sirkadiyen sistem adı verilen 24 saatlik bir döngüyle yönetilmektedir. Sirkadiyen ritmin düzenlenmesinde birçok dış uyarıcı olmakla birlikte en güçlü çevresel uyarıcı ışık-karanlık siklusudur. Körlüğü olan bireylerde ışık uyarısının alınamamasına bağlı olarak sirkadiyen sistemde bozulmalar meydana gelir. Bu sirkadiyen desenkronizasyona bağlı meydana gelen 24 saat olmayan uyku uyanıklık bozukluğunda uyku-uyanıklık bozukluklarına ek olarak duygudurum bozuklukları, sirkadiyen hormon düzeninin bozulmasına bağlı iştah ve sindirim problemleri meydana gelir. Klinik pratikte yeterince tanınmaması nedeniyle tanı alması sıklıkla geciken bu bozuklukta kişiler, sosyal ve akademik yaşamlarında çeşitli düzeylerde aksamalarla mücadele etmek zorunda kalır. Körlüğü olan çoğu birey sirkadiyen bozulmanın kendilerini körlükten daha çok etkilediğini bildirmiştir. Yirmi dört saat olmayan uyku uyanıklık bozukluğunun tedavisinde davranışçı yöntemlere ek olarak başlıca melatonin ve melatonin agonisti tasimelteon kullanılmaktadır. Kör bireylerde uyku düzeni, melatonin ve analoglarının kullanımı veya rezidüel görme varsa fototerapi ile daha normal hale getirilebildiğinden, bozuklukların tanınması aynı zamanda tedavi ile de ilgilidir. Bu nedenle oftalmologlar tarafından akılda tutulması gereken önemli bir konu da körlük yakınması ile başvuran bireylerde uyku sorunlarının da araştırılması ve buna yönelik tedavinin planlanmasıdır.

OBJECTIVE It is aimed to compare the hybrid radiotherapy (RT) plans according to three-dimensional field-in-field (FIF), intensity-modulated RT (IMRT), and volumetric-modulated arc therapy (VMAT) techniques in RT applied to the whole breast volume after breast-conserving surgery. METHODS Based on the simulation images of 31 consecutive patients who received whole breast RT, a dose of 50 Gy (25 fractions) was prescribed to the planned treatment volume (PTV) with 6 MV X-rays, five new plans were created, respectively (FIF, VMAT, IMRT, H-VMAT, and H-IMRT). Homogeneity criteria for PTV, volume-dose criteria for peripheral critical organs, and MU values of the plans were evaluated separately for each plan. Subgroup analyses were performed for the left- and right-sided patients. RESULTS Both hybrid plans produced a more homogeneous plan at the target volume compared to the other three techniques (HI; 0.14, 0.14, 0.16, 0.12, and 0.13, p<0.001, respectively). Again, smaller values for D2% were obtained with both hybrid techniques (53.25, 53.24, 53.8, 52.41, and 52.47 Gy, respectively, p<0.001). The mean heart dose for the left-sided irradiations was 3.54, 3.40, 4.33, 3.49, and 3.79 Gy for the five techniques, respectively (p=0.029). Compared with FIF with the other four techniques for the left-sided irradiations, the LAD D 10% value was significantly reduced (p<0.001). CONCLUSION Hybrid plans provide a more homogeneous dose distribution compared to the use of other techniques alone, while at the same time, it allows reducing the ipsilateral lung and heart doses.

Objective: The aim of this study was to determine the levels of superoxide dismutase (SOD), glutathione peroxidase (GPx), catalase (CAT), and malondialdehyde (MDA) in the patients infected with Fasciola hepatica and establish whether these parameters differ among the patients with fascioliasis. Methods: The patient group consisted of 140 individuals with F. hepatica seropositive; the control group consisted of 140 healthy individuals who tested negative for this parasite and had no other diseases. The patient group consisted of individuals with no chronic diseases other than fascioliasis; in both the patient and the control groups, the subjects had no unhealthy habits such as smoking and alcohol consumption, etc. The blood samples taken to diagnose fascioliasis were evaluated by the ELISA method. The samples were studied according to the kit procedures for SOD, CAT, GPx and MDA markers. Results: In this study, 43.6% of 140 individuals in the patient group infected with F. hepatica had CAT (p=0.001), 35% had GPx (p=0.001), 12.9% had SOD (p=0.002), 90.7% had MDA (p=0.001). There was found a statistically significant difference between the patient and the control group in terms of the positivity of these four parameters. Conclusion: As a result, a statistically significant relationship was found between the increase in the SOD, GPx, CAT, and MDA levels and fascioliasis. The high rate of MDA revealed that oxidative stress occurred in patients with fascioliasis, resulting in an increased activity of SOD, GPx, and CAT.

Amaç: Büyük gölet salyangozu olarak bilinen Lymnaea stagnalis, zoonoz özellikte bir parazit olan Fasciola hepatica’nın ara konaklarından birisidir. Bu çalışmada Ağrı ili civarında toplanan L. stagnalis türü salyangozlarda F. hepatica’nın larval formlarının polimeraz zincir reaksiyonu (PZR) ile belirlenmesi amaçlanmıştır. Yöntemler: Bu çalışmada Ağrı ilinden toplam 150 adet L. stagnalis türü salyangoz toplanmıştır. Laboratuvara getirilen tatlı su salyangozları diseke edildikten sonra yumuşak dokuları mikroskop altında incelenmiştir. Diseke edilen salyangozlara DNA ekstraksiyonu işlemi yapılmıştır. DNA ekstraksiyonu sonrasında sitokrom c oksidaz alt birimi 1 gen bölgesini hedefleyen primerler kullanılarak PZR işlemi gerçekleştirilmiştir. Bulgular: Mikroskobik bakıda F. hepatica’nın larval formları tespit edilememiştir. Ancak PZR işlemi sonrasında yapılan analizde iki (%1,3) L. stagnalis tatlı su salyangozunun F. hepatica’nın larval formlarıyla enfekte olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Sonuç: Çalışma bölgesinde, L. stagnalis'in F. hepatica’ya ara konaklık yaptığı belirlenmiştir.

Objective: The aim of this study was to determine the seroprevalence of Toxoplasma gondii in hemodialysis (HD) patients and to reveal the importance of toxoplasmosis as a risk factor in these patients. Methods: The study was carried out between 26.12.2013 and 01.01.2016 at Van Yüzüncü University Dursun Odabaş the Medical Center on patients with chronic renal failure who entered HD. As the patient group in the study, 150 patients with chronic renal failure who underwent HD; as the control group, 50 people without any known chronic disease and who did not receive any immunosuppressive therapy were included. The ELISA method was used to determine anti-T. gondii IgG and IgM antibody levels. A questionnaire including risk factors that may cause the transmission of T. gondii was applied to the patient and control groups. Results: In the study, 89 out of total 150 HD patients (59.3%) were found anti-T. gondii IgG antibody seropositive and 4 were (2.7%) anti-T. gondii IgM antibody seropositive. Fourteen of 50 healthy individuals in the group (28%) were anti-T. gondii IgG antibody positive, while none in this group was anti-T. gondii IgM antibody positive. Statistical analysis demonstrated there were separate significant correlations between both anti-T. gondii IgG (p<0.01) and anti-T. gondii IgM antibody (p<0.05) frequencies with chronic renal failure. While there were no statistically significant differences in the prevalence of anti-T. gondii IgG antibody identification based on gender and age groups, there were significant differences between the prevalence of anti-T. gondii IgM antibody based on both gender (p<0.05) and age groups (p<0.05). Some living conditions and habits of the patient group were evaluated statistically, and a significant correlation (p<0.05) was found between eating only raw meatballs and toxoplasmosis seropositivity. Conclusion: As a result, it was understood that the physicians who monitor of HD patients should assess toxoplasmosis among the risk factors.

Introduction: Aging is a physiological process and the elderly population is increasing. In parallel to the increasing of the elderly population, the number of geriatric patients who required an invasive procedure or surgical intervention under anesthesia are also increasing. The geriatric patients who are frailty and have a loss of functional reserve in all organ systems are more sensitive to anesthetic agents. The purpose of this research was to investigate whether low flow desflurane anesthesia also affects hepatic and kidney functions, in elderly patients. Methods: After approval from the local ethics committee, the patients were divided into two groups; as the low flow desflurane anesthesia group and the normal flow desflurane anesthesia group using the closed-envelope method. Calibration and leakage tests of the anesthesia device (Primus, Drager) were performed before anesthesia. Heamodynamics parametres, peripheral oxygen saturation, and bispectral index monitoring were performed to all patients in operating room. The blood samples were collected before anesthesia induction, after surgery, and at the postoperative 24th hour. The serum alanine aminotransferase and aspartate aminotransferase levels were measured to assess the liver damage. The serum creatinine, blood urea nitrogen, and cystatin C levels were measured to assess the kidney function. Results: The serum alanine aminotransferase, aspartate aminotransferase, blood urea nitrogen, creatinine and cystatin C levels and hemodynamic parameters, peripheral oxygen saturation and bispectral index values were similar in both groups. Conclusions: It was concluded that low-flow desflurane anesthesia does not adversely affect liver and kidney functions in geriatric patients and is as safe as normal-flow desflurane anesthesia.

Introduction: Exogenous thyroid hormone usage for thyroid-stimulating hormone (TSH) suppression was found to be risky of bone loss for post-menopausal women (PW) after total thyroidectomy (TT). However, osteoporosis in euthyroid PW was not examined. We aimed to evaluate the frequency and severity of osteoporosis after TT in euthyroid PW. Methods: One hundred PW were included and were divided into two groups as the TT group (n=50) and the control group (n=50). The patients were in the post-menopausal period for at least 5 years, were euthyroid, and did not receive any drugs effective on bone metabolism. Age, length of post-menopausal period, and laboratory findings including TSH, triiodothy- ronine, thyroxine, serum calcium, serum phosphorus, serum magnesium, serum intact parathormone, serum alkaline phos- phatase, 24-h urine calcium, and bone mineral density (BMD) of vertebra, femoral neck, trochanteric region, and Ward’s triangle were analyzed and compared between two groups. BMD was expressed as T-score. Results: No significant difference was found between the two groups in terms of age, length of postmenopausal period, laboratory findings, and T-scores of L1, L2, and L4 vertebra. The T-scores of the L3 vertebra, femoral neck, trochanteric region, and Ward’s triangle significantly differed between the groups (p=0.029, p=0.001, p=0.005, and p=0.000, respectively). Osteo- porosis was observed in 50% of patients in the TT group, but this rate was only 16% in the control group and this difference was significant (p=0.001). Discussion and Conclusion: After TT, BMD decreases and the rate of osteoporosis increases in PW, even under replacement dose of exogenous thyroid hormone.

Amaç: Osteoporoz hastalarının yaşam kalitesini düşüren; mortalitesi ve morbiditesi yüksek, tedavisi pahalı bir hastalıktır. Araştırmada birinci basamakta postmenopozal kadınların osteoporoz yönünden taranma durumunun ve 10 yıllık fraktür risklerinin değerlendirilmesi, uygun hastalarda uygun ve doğru yollarla taramanın öneminin vurgulanması amaçlanmıştır. Yöntem: Gözlemsel ve kesitsel nitelikteki bu araştırmaya 50 yaş ve üzeri 243 postmenopozal kadın dahil edilmiştir. Hastalara açık ve kapalı uçlu 28 temel soru, yüz yüze anket doldurma şeklinde sorulmuştur, FRAXTM skoru hesaplanmıştır. Bulgular: Kadınların yaş ortalaması 63,98±9,99 yıldır. Katılımcıların hesaplanan medyan 10 yıllık majör osteoporotik kırık riski %7,8 bulunmuştur. Altmış beş yaş ve üzeri hastalarda DXA yaptırma oranı daha yüksektir (p=0,013). Elli-64 yaş aralığında 10 yıllık majör osteoporotik kırık riski olmadığı halde DXA yaptıranların oranı %55 bulunmuştur. Elli-64 yaş arasında olan hastalarda majör osteoporotik kırık riski olan hastaların DXA yaptırma yüzdesi (%70,8), olmayan hastalara göre (%29,2) daha yüksek gözlenmiştir (p=0,153). Sonuç: Postmenopozal kadınlarda osteoporozun erken teşhisi için, ilk poliklinik başvurusunda; kırık riskinin hesaplanması, risk faktörlerinin belirlenmesi ve kemik mineral yoğunluğu ölçümü ile tarama yöntemlerinin gerekli kişilere zamanında ve doğru bir şekilde uygulanması önemlidir.

Toksik retinopatiler, sistemik olarak uygulanan ilaçların neden olduğu retina hasarından kaynaklanan çeşitli durumlardır. Nispeten nadir olmalarına rağmen, özellikle iki taraflı pigmenter bozukluk veya retinada kristal birikimi gibi olağan dışı bir retinopati veya makulopati özellikleri mevcut olduğunda, göz önünde bulundurulmalıdır. Birtakım ilaçların RPE ve fotoreseptör tabakasında hasar yaptığı gözlenmiştir. Bunlardan klofazimin; tüberküloz, lepra ve çeşitli kutanöz hastalıkların tedavisinde kullanılabilmekte ancak doza bağımlı olarak renkli görme defekti ile öküz gözü makulopatiye sebep olabilmektedir. Demir şelatlayıcı ajan olarak kullanılan deferoksamin mesilat kullanımıyla ilişkili çeşitli görüntüleme yöntemleriyle saptanabilen lezyonlar tanımlanmıştır. Kseroftalmi semptomlarıyla karakterize A vitamini eksikliğinde rod fonksiyon defektlerinin ön planda olduğu, fotoreseptör dış segmentte druzenoid birikintiler gözlenmiştir. Teropatik aralığı oldukça dar olan digoksin kullanımında ise yine renk algısında bozulmayla kendisini gösteren fotoreseptör fonksiyon bozuklukları gelişebilmektedir. Sistemik ilaç kullanımına bağlı oküler yan etkilerin çoğu, erken tespit edilirse, tedavinin kesilmesinden sonra geri dönüşümlüdür. Bununla birlikte, toksik etkiler tespit edilmezse ilerleyebilir ve potansiyel olarak geri dönüşü olmayan görme kaybı ile ilişkili retinal disfonksiyona neden olabilir.

Pandeminin yayılması ile birlikte artışın durdurulması adına uzaktan eğitim sistemi, çocuk kreşleri ve gündüz bakım evlerinin belirsiz süreli kapatılması, belli yaş gruplarındaki bire ylerin evden ç ıkışların yasaklanmas ı gibi yaptırımlar uygulanmıştır. Hayatın normal seyrinden farkl ı olarak meydana gelen bu değişimler özellikle çocuklar için bir takım psikososya l etkilere sebep olmaktadır. Bu derleme güncel literatürün detayl ı olarak incelenmesi ile pandeminin çocuk ve gençler üzerindeki psikososyal etkisini geniş bir çerçevede tartışmayı amaçlamaktadır. COVID-19 pandemisi ço cukluk döneminin her yaş grubunu belirli düzeyde etkilediği görülmüştür. Literatürde çocuk ya ş grubunun hastal ığa yakalanma ve zarar görme ihtimallerinin yetişkin gruba göre dü şük olduğu bildirilse de psikososyal boyutta en az yeti şkinler kadar zarar gördükleri görülmektedir. Çocukların psikososyal iyilik halleri, mevcut pandemiye benzer şiddetli salgın olaylar durumunda desteklenmesi gereken en öncelikli grup olmalıdır.

Adli biyolojik delillerden elde edilen DNA analizi olayla ilişkili failin belirlenmesinde güçlü kan ıtlar sağlamaktadır. K ısa ardışık tekrar bölgelerindeki (STR) tekrar sayısının ki şiler arası farklılık göstermesi ve bu bölgedelerdeki mutasyon oranının az olmas ı donörün kimliklendirilmesinde STR’leri genetik markır olarak tercih edilir hale getirmiştir. Fakat adli biyolojik materyaldeki DNA miktarının çok düşük olması ya da DNA’nın analize izin vermeyecek derecede bozulması, adli genetik yöntemlerde sıklıkla kullanılan k ısa ardışık tekrar bölgelerinin belirlenememesine neden olabilir. Şüpheli bir durumda, STR profili ile bir eşleşme olmadığında, numunenin donörünün belirlenmesine yardımcı olabilecek herhangi bir bilgi çok değerli olacaktır. Bu nedenle adli genetikte, analizi güç olan biyolojik örneklerin ait oldu ğu kimliğin teşhis edilmesinde, adli DNA fenotipleme ile donörün ya şı, saç ve göz rengi gibi fiziksel görünümü hakk ında ek bilgilerin çıkarılmasında, ayr ıca vücut sıvısı ve doku tipi tayini için mRNA ve miRNA analizlerini içeren, genetik ve epigenetik alanda yeni güncel moleküler metodlar gelişmeye ba şlamıştır. Bu derlemede, STR’lerin ve diğer markırların analizine büyük ölçüde masif paralel dizilemenin (massivelly parallel sequencing, MPS) uygulanmas ı, birden fazla ki şiye ait genetik materyal içeren karışım DNA profillerinin yorumlanmasındaki gelişmeler, vücut sıvılarının tanımlanması için RNA profillerinin belirlenmesi ve metilasyon profillerinin incelenmesi gibi epigenetik yöntemlerin de dahil edilmesiyle ilgili fenotipin belirlenmesinde, analiz potansiyelinin en üst seviyeye çıkarılması için bu alandaki son geli şmeler gözden geçirilmiştir.

Ekstrameduller plazmasitoma (EMP), primer tümör olarak ya da multipl myelom (MM)’un bir parçası olarak herhangi bir organda bulunabilir. Daha çok ba ş-boyun bölgesi, üst solunum yolları ve gastrointestinal sistemi tutar. EMP’nın nadir görüldüğü organlardan biri de mesanedir. Bizim sundu ğumuz olguda, MM hikayesi olan bir hastada kemik iliği transplantasyonu sonrası, kemik iliği tutulumu olmaksızın kemik ve mesanede plazmasitomalar şeklinde nüks geli şmiştir. Bu nüks, plazmasitomanın nadir bir varyant ı olan anaplastik plazmasitoma(AP) olarak rapor edilmiştir. Tedaviye kötü yanıt veren bu subtipin, immunohistokimyasal olarak çok benzer olan plazmablastik lenfoma(PBL) ile ay ırıcı tanısının yap ılması önemlidir. Bu ayrım çoğu zaman klinik olarak yapılmaktadır. Olguda, HIV ve EBV yokluğu ve MM anamnezi olmas ı nedeniyle mesane patolojik tan ısı AP olarak kabul edilmiştir. Kemoterapiye kötü yanıt veren hastaya immunoterapi başlanmış olup, buna ra ğmen mesanedeki kitle nüksetmiştir. Sunduğumuz olgu, AP’nin, alışılmışın d ışında mesanede prezente olmas ı ve agresif özelliğini göstermesi açısından önem arz etmektedir.

MOGAD (Myelin Oligodendrocyte Glycoprotein Antibody Disease) is caused by antibodies against the myelin oligodendrocyte glycoprotein (MOG) found on the surfaces of oligodendrocytes and its damage. MOGAD and Neuromyelitis Optica Spectrum Disorders (NMOSD) are very rare autoimmune inflammatory demyelinating diseases of the central nervous system that are often se en with joint involvement of the optic nerves and spinal cord. MOGAD can be confused with Multiple Sclerosis (MS) or NMOSD, which are more common in the community, due to its clinical presentations that may be similar and its characteristic to progress with habitual attacks. Although the clinical course of these three diseases is similar, their diagnosis and treatment are different; It is important to avoid diagnostic confusion, to make differential diagnosis of patients with other diseases and not to waste time for treatment, to prevent possible disability and disability. In addition, Optic Neuritis is an inflammatory disease of the optic nerve and is very common in patients with Multiple Sclerosis, and it can often be the first clinical presentation of the disease. However, being the first and early finding in other very rare demyelinating diseases can cause diagnostic confusion. In this article, we wanted to present the importance of optic neuritis, demyelinating diseases and differential diagnosis in a İnformed consent of the patient was obtaine d, 51-years-old female patient who had bilateral optic neuritis attacks at different times, in the light of the literature.

Amaç: Çalışmanın amac ı radyoterapi alm ış prostat kanserli hastalarda nüksü değerlendirmek için yeni geliştirilen Nüks Raporlama için Prostat Görünt üleme (PI-RR)’in gözlemciler arası değişkenliğini araştırmaktır. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya Ocak 2018- Kasım 2022 tarihleri arasında lokal nüks şüphesi nedeniyle multiparametrik manyetik rezonans görüntüleme (mpMRG) tetkiki çalışılan 81 hasta retrospektif olarak incelendi. Tüm mpMRG görüntüleri 3 radyolog tarafından bağımsız olarak incelendi; gözlemciler klinik ve patolojik verilere (birincil tümör konumu dahil) karşı kör değildi. Gözlemciler arası uyumun prostat spesifik antijen (PSA) değeri 0.5 ve 0.6 (μg/L) olduğunda ve tümör şüphesi olan dokunun boyutunun 1 cm ve 1.5 cm olduğunda gözlemciler arası uyumu arttırıp arttırmadığına bakıldı. Bulgular: Hastaların ortalama ya şı 68.3±6.6 yıl idi. PSA ortalaması 2.32 ± 2.95 (μg/L); boyut ortalamasının ise 1.23 ± 0.77 (cm) olduğu saptand ı. Alt ın standart ile gözlemci 1, gözlemci 2 ve gözlemci 3 arasında çok yüksek düzeyde bir uyumluluk olduğu gözlendi (sırasıyla κ: 0.921; κ: 0.873; κ:0.825). Hastaların PSA değeri 0.5 (μg/L) üstü olanlarda olgular değerlendirildiğinde; hem altın standart ile gözlemciler arası uyumun ve hem de gözlemciler arası uyumun da arttığı izlendi. Hastaların tümör boyutu 1 cm üstü oldu ğunda; altın standart ile gözlemciler arasında çok yüksek düzeyde bir uyumluluk olduğu tespit edildi. Sonuç: PI-RR’ın nüks dokusunu saptama oran ı ve gözlemciler arasındaki uyum PSA seviyesiyle ve özellikle de nüks dokusunun boyutu ile bağlantılı idi.

Introduction: Patent ductus arteriosus (PDA) is the most common congenital heart disease in preterm infants. Surgical ligation is still the gold standard technique, especially in low birth weight patients. To reduce surgical trauma and possible complications, the anterior mini-thoracotomy (AMT) technique has been defined. However, conventional lateral thoracotomy (LT) is still the method preferred by many centers today. In our study, we aimed to compare the early results of preterm infants who underwent PDA ligation wi th two different surgical techniques in a newly established center. Materials and Methods: A total of 26 patients (12 males, 14 females; median gestational age at surgery 32 weeks [IQR: 29- 37]) who underwent surgical PDA ligation in preterm infants between January 2018 and February 2020 were retrospectively analyzed. PDA closure was performed through the left anterior mini-thoracotomy approach in 15 of the patients and left lateral thoracotomy in 11 patients. The early outcomes of the two groups were compared. Results: The median weight at operation was 1000 g (IQR: 720-1200) in AMT group and 1200 g (IQR: 1000 – 2800) in the LT group. The difference between weights at operation was found statistically significant. The operation time of the AMT group was found to be statistically significantly shorter. Conclusion: Anterior mini-thoracotomy technique provides an effective surgical closure in the low-weight preterm infant at least lateral thoracotomy technique. Based on the results of our series and our opinion, it should be considered the first choice surgical method, especially in very low and extremely low- weight preterm infants.

Amaç: Bipolar bozukluk(BB), mani ve depresyon dönemleriyle karakterize arada düzelmelerin olduğu kronik bir bozukluktur. Son zamanlarda Bipolar bozukluğun(BB) patofizyolojisinde inflamatuar sistem üz erinde durulmaktadır. Ortalama trombosit hacmi(MPV), trombosit da ğılım genişliği(PDW) ve eritrosit dağılım genişliği(RDW) inflamasyon düzeyini ölçmek için önerilen, oldukça ucuz hematolojik biyobelirteçlerdir. Psikiyatri dışı hastalıklarda bu belirteçlerle ilgili çok sayıda çalışma yapıldığı halde, psikiyatrik hastalıklarda sınırlı sayıda araştırma vardır. Bu çalışmada BB farkl ı dönemlerindeki MPV, PDW, RDW değerleri araştırıldı. Gereç ve Yöntem: Retrospektif olan bu çalışmaya Karamanoğlu Mehmetbey Üniversitesi Tıp Fakültesi psikiyatri kliniğinde 01.01.2017-01.01.2022 tarihleri arasında BB nedeniyle yatırılan ve dahil edilme kriterlerini karşılayan 108(76 manik, 32 depresif) hasta al ındı. Ayn ı hastaların taburculuk sonrası ötimik dönemdeki verileri kaydedildi. BB’nin farklı evrelerinde MPV, PDW, RDW değerleri, sağlıklı kontrol grubu ile kıyaslandı. Bulgular: Tedavi öncesi mani ve depresif dönemdeki BB’ de PDW de ğerleri sağlıklı kontrol grubundan daha dü şük bulundu(medyan; 15.30, 15.50, 16.20). Aynı hasta gruplarının tedavi sonrası ötimik dönemlerindeki PDW de ğerleri de, sağlıklı kontrol grubundan daha dü şük bulundu(medyan; 15.65, 15.40, 16.20). BB manik dönem, tedavi sonrası ötimik döneme girdiğinde PDW değerlerinde yükselme görüldü(z= -2,107). BB depresif dönem, tedavi sonras ı ötimik döneme girdi ğinde RDW değerlerinde yükselme görüldü(z= -2,294). Sonuç: BB tüm dönemlerinde PDW dü şüklüğü, PDW’ nin bir özellik biyobelirteci olabileceğini düşündürmektedir. BB manik dönemden tedavi sonras ı ötimik döneme girdi ğinde PDW değerlerinde yükselme görülmesi, PDW yüksekliğinin, ötimik dönem için bir durum belirteci olabileceğini düşündürmektedir. BB depresif dönemin tedavisinden sonra PDW düşüklüğünün devam etmesi ve RDW de ğerinin yükselmesi, depresyon düzeldikten sonra devam eden baz ı eşik altı şikayetlerle ilişkili olabilir.

Introduction: Sepsis is a life-threatening excessive systemic inflammatory reaction syndrome to infection that usually occurs in patients with bacteremia. The respiratory system is one of the structures most affected by acute organ damage. Melatonin plays an important role in re gulating various physiological functions of the body, including antioxidant and anti- inflammatory. Ramelteon (RAME) is the first melatonin receptor agonist confirmed for clinical use. The goal of this study is to determine the effects of RAME on endotoxin- induced septic lung injury in rats. Materials and Methods: Thirty-two female rats were separated randomly into four groups (n =8). Group healthy received intraperitoneal normal saline, group sepsis received intraperitoneally 10 mg/kg lipopolysaccharide (LPS), group sepsis+RAME2 received 10 mg/kg LPS plus 2mg/kg RAME, and group sepsis+RAME4 received 10 mg/kg LPS plus 4mg/kg RAME. RAME was administered by oral gavage 1 hour before LPS administration. The lung tissues were collected 12 hours after LPS administration and in vestigated molecularly (qRT- PCR analyses of Tumor Necrosis Factor-α, nuclear factor kappa-β, and interleukin 1-beta mRNA expression) and histopathologically (s taining with Harris Hematoxylin and Eosin Y). Results: TNF-α, NF- κβ, and IL-1β levels significantly decreased dose-dependent in the septic rats following RAME administration. RAME admi nistration ameliorated histopathological injury in lung tissues due to sepsis. Conclusion: RAME ameliorated the inflammatory response in endotoxin-induced sepsis. These findings suggest that RAME can be a promising agent by contributing to alternative preventive treatment methods for sepsis with its anti- inflammatory effect.

Introduction: Thought-action fusion (TAF) is one of the cognitive distortions that can be seen in obsessive-compulsive disorder (OCD) according to learning theory and is defined as the perception that thought and action are equivalent. The aim of our study was to examine the effects of pandemic-related characteristics on OCD symptoms and severity of symptoms during the restriction period an d to evaluate the relationship between OCD and TAF and its sub-dimensions during the pandemic. Materials and Methods: A total of 69 patients aged 7-18 years, who applied to our outpatient cl inics and were diagnosed with OCD, were included in the study. Sociodemographic data form, Children’s Yale Brown Obsessive Compulsive Scale (CY-BOCS) and Thought Action Fusion Scale for Children were used in the study. Results: The CY-BOCS obsession score was found significantly higher in cases with an increase in the time spent with the family during the pandemic, obsession and compulsion scores in those with an increase in the cleaning efforts related to the pandemic, and compulsion score in those with an increase in the behaviors performed for the purpose of preventing virus transmission. The TAFTOTAL score was found to be significantly higher in females, and the TAFSELF subscale score was found to be significantly higher in patients over 12 years old. Conclusion: The researches on the concept of TAF, whose importance has begun to be notic ed with current approaches, and the limited information obtained, cause the additional methods that can be applied in th is field to be limited. In the light of current information, TAF appears to have a critical importance in the onset and maintenance of OCD. It is thought that early diagnosis and inte rvention before the erroneous evaluation and belief areas of OCD become chronic will be important in the prognosis of OCD.

Amaç: Diyabetik makula ödeminde(DMÖ), yükleme tedavisi olarak 3 doz anti-vasküler endo telyal büyüme faktörü (anti- VEBF) enjeksiyonundan sonra yetersiz yanıt görülen hastalarda, deksametazon (DEX) implant ın etkinliğini ve görsel ve morfolojik sonuçları öngörücü faktörleri de ğerlendirmek amaçlanmıştır. Yöntemler: Çalışmamız geriye dönük bir araştırma olup; yükleme tedavisi olarak 3 doz anti-VEGF enjeksiyonuna yetersiz yanıtın ardından DEX implantı uygulanmış, 12 ay boyunca takip edilmiş olan hastalar çalışmaya dahil edildi. İkinci bir DEX implantı, en erken 6 ay sonra uyguland ı. İmplanttan sonra gerektiğinde tedavi rejimi ile anti-VEBF enjeksiyonları uygulandı. Görsel ve morfolojik sonuçlar için öngörücü faktörler ve takip sırasındaki ek tedaviler değerlendirildi. Bulgular: Çalışmaya 81 göz dahil edildi. Bunlardan 28’inde (%35) 1 ay sonra ETDRS’de 5 harften fazla kazan ım olduğu, ortalama santral makula kalınlığının (SMK) ise 583±178 μm'den 259±119 μm'ye düştüğü görüldü. Sağlam elipsoid zonu olan hastalarda daha belirgin olmak üzere, görme keskinliğinde önemli ölçüde artma gözlendi. SMK'ndaki azalmanın, başlangıç SMK ve kist boyutu ile pozitif korelasyon gösterdi ği görüldü. Gerektiğinde tedavi protokolüne rağmen, SMK'ları 300 μm'den az olanlar (%47'ye karşı (1. Ayda); %75 (6. Ayda)) ve en az 5 ETDRS harf kaybı olan gözlerde (1. ayda %16'ya karşı, 6. ayda %5); 1. aya kıyasla 6 ay sonra iyileşmelerde önemli düşüş olduğu görüldü. Altıncı ve 12. aylardaki değerler ise istatistiksel olarak farklı değildi. Sonuçlar: DEX implantı, ardışık 3 doz anti-VEBF enjeksiyonuna yetersiz yanıt veren gözlerde iyi bir seçenektir. Gerçek yaşamda, gerektiğinde tedavi rejimindeki anti-VEBF enjeksiyonları, DEX implantının faydalarını, 6 aylık bir süre boyunca korumak için yeterli değildir.

Amaç: Bu çalışmada, HT-22 s ıçan hippokampal hücrelerinde meydana gelen sisplatin kaynaklı oksido-inflamatuvar hasara karşı SA’nın yararlı etkilerini ve olası koruyucu mekanizmalarını biyokimyasal ve moleküler yöntemlerle açıklaması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Öncelikli olarak nöroprotektif etkinlik meydana getirmek amac ıyla in vitro ko şullar altında HT-22 hücreleri üzerine sisplatin uygulamasından önce farklı konsantrasyonlarda Sinapik asit (SA) (100, 400 ve 800 μM) uygulandı. SA uygulamasından yar ım saat sonra kontrol grubu hariç tüm kuyucuklara 5,5 μM sisplatin uygulandı ve 24 saat boyunca uygun ko şullar alt ında inkübe edildi. Hücre canlılığı, rutin olarak kullanılan 3-(4,5-Dimetil Tiazol-2-il)-2,5- Difeniltetrazolyum Bromür (MTT) ile belirlendi ve sitotoksik aktivite, laktat dehidrojenaz (LDH) deneyleri ile belirlendi. Oksidatif stres, toplam antioksidan kapasitesi (TAK), Katalaz (KAT), glutatyon redüktaz (GSH), malondialdehit (MDA) ve süperoksit dismutaz (SOD) tahlilleriyle de ğerlendirildi. Ayrıca SA'nın HT-22 hücrelerinde Kaspaz-3 gen regülasyonu üzerindeki etkisi Real-Time PCR ile araştırıldı. Bulgular: Sisplatin, HT-22 hücrelerinde hücre canlılığını yaklaşık %40 oranında azalttı ve LDH seviyesini art ırdı. SA uygulanan gruplarda ise doz bağımsız olarak hücre canlılığı arttı ve LDH seviyesinde azalma me ydana geldi. SA nöroprotektif etkinliğini sisplatinin sitotoksik aktivitesini durdurması ve hücrelerde antioksidan etki mekanizmasını artırarak göstermiştir. Benzer şekilde, sisplatin ile up-regüle olan kaspaz- 3 SA uygulaması ile kontrol değerine yaklaşmıştır. SA, sisplatinin nörotoksisitesini ortadan kaldırmış, hücre ölümünü ve Oksidatif stres düzeylerini önemli ölçüde azaltmıştır. Sonuç: Bu bulgular SA'n ın hem oksidatif stres oluşum mekanizmalarını hem de hücrelerin apoptoz indüksiyonunu engelleyerek HT-22 hücrelerini sisplatine karşı koruduğunu göstermektedir.

Introduction: This study aimed to investigate the relationships between neurological soft signs (NSS), circadian preferences, and emotional regulation difficulties in patients with bipolar disorder (BD) and their unaffected first-degree relatives (FDRs). Materials and Methods: A total of 105 people (35 BD patients, 35 FDRs, and 35 healthy controls) enrolled in the study. They completed a sociodemographic information form, the Young Mania Rating Scale (YMRS), Hamilton Depression Rating Scale (HAM-D), Morningness-Eveningness Questionnaire (MEQ), Difficulties in Emotion Regulation Scale (DERS), and Neurological Evaluation Scale (NES). Results: NES motor coordination, complex motor movements, other subscale and total scores we re significantly higher in BD and FDRs compared to the control group. The subscales of the DERS including nonacceptance, goals, impulse, strategies, accessibility, and total DERS scores were also significantly higher in patients than the relative and control groups. A statistically positive, weak, and significant relationship emerged between the patient group’s ot her NES sub-dime nsion and the DERS sub-dimensions of impuls e and awareness. Meanwhile, significant relationship was found in the FDRs between NSS and the NES sub-dimensions emotional integration and complex motor movements. A significant relationship was also found between the DERS sub- dimension nonacceptance and the NSS sub-dimension complex motor movements. Conclusion: This study discovered that NSS are associated with negative emotional regulation strategies in patients with BD during in euthymic period and FDRs. NSS and circadian preferences may be endophenotype candidates for BD.

Introduction: The purpose of this study is to investigate the predictive value of magnet ic resonance imaging (MRI) parameters in predicting placenta accreta spectrum (PAS) and clinical outcomes of patients with placenta previa. Materials and Methods: A total of 56 prenatal placental MRI examinations acquired via 1.5 and 3 Tesla scanners were retrospectively examined by 2 radiologists in consensus. Presence of T2 dark band, th inning of myometrium, abnormal vascularization, uterine bulging, heterogeneous placenta, placental protrusion, placenta recess and percretism findings were evaluated. While pathology and clinical intrapartum findings constituted the reference standard for placenta accreta spectrum (PAS), intrapartum/peripartum bleeding over 1000 mL and emergency hyst erectomy were regarded as poor clinical outcomes. The values of MRI fi ndings in predicting both PAS and clinical outcomes were analyzed. Results: Age, (platelet) PLT value and gestational age were similar in patients with both groups. Signs of percretism had the best diagnostic test performance in pr edicting clinical worsening, followed by intraplacental abnormal vascularization and placental recession (respectively 80.6%, 76.4%, 73.6%) . The most valuable finding in predicting PAS was percretism sign, placental recess, and myometrial thinning (respectively 85.0%, 81.3%, 79.4%). Conclusion: Percretism and intraplacental abnormal vascularization are highly predictive of a possible poor clinical outcome.

Amaç: Mevcut çalışmanın amac ı anjiografik girişim sonras ında femoral bölgede gelişen psödoanevrizmaların ultrason (US) eşliğinde kompresyon tedavisinin ba şarısı ve bu başarıyı etkileyen faktörleri literatürde tarif edilen bulgular ile karşılaştırmaktır. Gereç ve Yöntem: Nisan 2019 ve Eylül 2020 tarihleri arasında US ile kompresyon tedavisi yapılmış toplamda 27 hasta çalışmaya dahil edildi. Çalışmaya dahil edilen tüm hastalar B- mode ultrasonografi (US) ve renkli doppler ultrasonografi (RDUS) ile değerlendirildi. İncelemeler affiniti G70 ultrasound (Philips Ultrasound, Bothell, WA) cihazla 12L3 lineer ve/veya 5C1 konveks prob kullanılarak gerçekleştirildi. İşlem öncesinde psödoanevrizmanın hacmi, boyun uzunluğu ve genişliği, i şlem sonrasında toplam kompresyon süresi kaydedildi. Kaydedilen özellikler için işlem ba şarısı istatistiksel olarak değerlendirilmiştir. Bulgular: Kompresyon uygulanan 10 (%72) erkek hasta, 10 (%77) kad ın hasta olmak üzere toplam 20 (%74) hastada i şlem başarısı sağlandı. Ortalama psödoanevrizma hacmi ise 23.4 ± 21.9 cm³, boyun uzunluğu 8.2 ±8.02 mm, boyun genişliği 2.4 ± 1.12 olarak hesaplanmıştır. Ortalama kompresyon süresi ise 34.6 ±11.8 dakika olarak hesaplanmıştır. İstatistiksel olarak psödoanevrizmalarda, boynu uzun, boyun genişliği k ısa ise tromboze olma ihtimalinin daha fazla oldu ğunu tespit ettik. Ayrıca femoral kompresyon süresindeki artış ile psödoanevrizma’ nın tromboze olmas ı arasında anlaml ı bir korelasyon bulunmaktadır. Sonuç: US eşliğinde kompresyon tedavisi ucuz ve etkin tedavi seçeneği olup hangi hastaların kompresyon tedavisine yan ıt vereceği ayrıntılı US ile karar verilmektedir. Böylece doğru hastanın seçilmesi hem zaman kaybını hem olası komplikasyonu en aza indirmiş olacaktır.

-

Hipofiz bezini içinde bulundurarak koruyan sella tursika, sefalometrik radyografilerde kolayca tespit edilebilmesinden dolayı ortodontik tedavilerin planlama aşamasındaki lateral sefalometrik analizlerde sıklıkla kullanılmaktadır. Embriyolojik olarak ön duvarını oluşturan kıkırdak nöral kabartı hücrelerinden gelişmektedir. Benzer şekilde dental epitelyal kök hücreler ile maksiller, palatal ve frontonasal gelişimsel alanların da nöral kabartı hücrelerinden köken aldığı ve bu hücrelerin sella tursika kalsifikasyonu (köprüleşmesi) ve diş gelişimi ve sürmesinde etkili olduğu bildirilmektedir. Bu nedenle hipofiz bezi ile ilişkisi, gelişimsel kökeni ve anatomik konumundan kaynaklı, sella tursika boyutları ve morfolojisindeki varyasyonların literatürde farklı kranyofasyal ve dental anomalilerle ilişkili olabileceği bildirilmiştir. Bu noktada, sella tursikanın doğru analizi sonradan ortaya çıkabilecek bir anomalinin ya da patolojik durumun erken tanısını sağlayabilmektedir. Ancak, farklı etnik grup, yaş ve kranyofasyal morfolojiye sahip bireylerin değerlendirilmiş olduğu ve farklı radyografi tekniklerinin kullanıldığı bu araştırmalarda çelişkili sonuçlar elde edildiği gözlenmiştir. Bu derlemede, sella tursika boyutları ve morfolojisinin farklı kranyofasyal ve dental anomalilerle ilişkisinin değerlendirildiği araştırmaların incelenmesi amaçlanmıştır.

Renal transplantasyon, son evre böbrek yetmezliği görülen hastalarda yaşam kalitesini artıran en etkili tedavi yöntemidir. Organ ve doku fonksiyonlarının daha iyi anlaşılması, yeni cerrahi tekniklerinin geliştirilmesi, her bir hasta için uygulanan immünsupresif ve antimikrobiyal tedavi protokolleri transplantasyonun başarısını her geçen gün artırmaktadır. mikroRNA’lar (miR) transkripsiyon sonrası gen ekspresyonunu düzenleyen küçük endojen RNA’lardır. Son yıllarda miR’ların kronik böbrek hastaları, hemodiyaliz hastaları ve transplantasyon sonrası akut rejeksiyon görülen hastalardaki rolü dikkate alındığında nefroloji alanında miR’lar önemli olarak değerlendirilmektedir. miR’ların transplantasyon öncesi ve sonrası değişen ekspresyon seviyeleri ile miR’lar akut rejeksiyonunun tespiti ve greft hasarının en aza indirilmesinde önemli bir biyobelirteç haline gelmiştir. Biyopsi örneklerinin yanı sıra serum, plazma ve idrar gibi diğer vücut sıvılarından da izole edilebilmektedir. Serum ve idrardan izole edilen miR’ların immünolojik mekanizmalarla ilişkisinin aydınlatılması yeni tedavi yöntemlerinin geliştirilmesine ve greft fonksiyonunun daha detaylı incelenmesine olanak sağlayacaktır. Bu çalışmada renal transplantasyonla ilişkili miR’ları derlemeyi amaçladık.

As with other lesions, there may be clinical, radiological and pathological diagnostic differences in dental lesions. Cases that are thought to be malignant and/or benign clinically and radiologically may be diagnosed differently after histopathological evaluation. For this reason, histopathological evaluation is important in determining the diagnosis and treatment protocols of lesions. Sometimes, we may encounter cases with the coexistence of several lesions. A 56-year-old male patient complained of swelling in his gums. As a result of the computed tomography examination performed after the patient's examination, swelling was detected in the left mandible corpus. Biopsy was recommended primarily for odontogenic cysts and other cystic lesions. In the histopathological evaluation, granulomatous inflammation with clefts and surrounding multinuclear giant cells and adjacent dense filamentous tangles were noted. In the histopathological evaluation of this case, the diagnosis of clefts was also important, however, it may be useful to evaluate the spectrum in granulomatous inflammation tables. Also, actinomycosis has been considered for filamentous areas. Actinomyces are included in the oral flora, but it should not be forgotten that it can cause Actinomycosis by entering the mucosa for various reasons. With its filamentous appearance, it can sometimes mimic fungal infections, and in this respect, both histopathological and histochemical studies may be required Here, a case with clinically and radiologically thought to be an odontogenic cyst and histopathologically associated with cholesterol granuloma and actinomycosis is presented.

Son yıllarda atriyal fibrilasyon (AF) tedavisinde warfarin yerine kullanılabilen yeni oral antikoagülan ilaçlar warfarin ile benzer antikoagülan etki ve bunun yanında daha az kanama görülmesi ile ön plana çıkmaktadırlar. Dabigatran, bu yeni kuşak oral antikoagülan ilaç grubunun öncüsüdür. Dabigatran kullanımı sonrası görülebilen kanamalar, önemli bir istenmeyen sonuçtur. Bu kanamalar klinik pratikte major veya minör kanama olarak karşımıza çıkabilmektedir. Artan yaş ile birlikte kanama sıklığı da artmaktadır. Doksan üç yaşında erkek hasta acil servise idrarda belirgin kanama şikayeti ile başvurdu. Hastada AF nedeni ile dabigatran kullanım öyküsü mevcuttu. Hastanın acil serviste bakılan aPTT (activated partial thromboplastin time) ve INR (international normalized ratio) düzeylerinin yüksek olduğu görüldü. Hastada kanama oluşturabilecek herhangi bir etyoloji saptanmadığı için bu durumun dabigatran kullanımına sekonder olabileceği düşünüldü. Dabigatran sonrası görülen kanamalarda tedavide hemodiyaliz ve/veya antidot uygulaması bilinmektedir. Bu olgumuzda amacımız, bahsedilen tedavi yöntemlerinin dışında hastaya konservatif tedaviler verilerek (genel destek tedavisi ve kan ürünleri) de kanama kontrolünün sağlanabileceğini göstermektir.

Amaç: Fasciola hepatica enfestasyonunun klinik, laboratuvar ve radyolojik bulguları ve hasta prezentasyonunu ortaya koyarak ayırıcı tanıda yer alması için farkındalık oluşturmayı amaçladık. Gereç ve Yöntem: Enfeksiyon Hastalıkları ve Klinik Mikrobiyoloji Ana Bilim Dalı tarafından 01.01.2013 ile 05.06.2022 tarihleri arasında tanı konmuş olan Fasciola hepatica enfestasyonu olan 18-90 yaş aralığındaki 31 hastanın demografik özellikleri, klinik ve laboratuvar bulguları retrospektif olarak incelendi. Bulgular: 31 olgunun 21 (%67.7)’i kadın, 10 (%32.3)’u erkekti. Olguların tamamında karın ağrısı şikayeti vardı. Laboratuvar bulguları incelendiğinde en sık anormal bulgu, 29 (%93.5) olguda tespit edilen eozinofili idi. Olguların tamamında görüntüleme yöntemleriyle fascioliazis şüpheli lezyon izlendi. Sonuç: Çalışmamızdaki olguların yaş ortalaması, literatürle uyumlu idi. Olguların 20 (%64.5)’sinde kırsal kesimde yaşama hikayesi mevcuttu. Tanıda görüntüleme ve laboratuvar bulguları kullanıldı. Çalışmamızda olguların büyük kısmı Van ilindendi. Bu bölgede su teresi bitkisi tüketimi yaygın olduğundan fascioliazis’in Van ili ve çevresinde endemik olabileceği düşünülmektedir. Bu bölgede yaşayan, karın ağrısı, halsizlik ve eozinofili saptanan olgularda fascioliazis’in de ayırıcı tanıda düşünülmesi gerekmektedir.

Amaç: Yaralanmalar dünya genelinde sıkça görülen sağlık sorunlarındandır. Patlamalar, yaralanmaların başlıca sebeplerindendir. Doğaçlama İnfilak Aygıtıları’nın (DİA) yaklaşık yarısına sebep olduğu patlamalar, dikkate değer sayıda insanın hayatını etkilemektedir. Bu çalışmanın amacı 1 Ocak 2018- 31 Aralık 2018 tarihleri arasındaki, Somali’de bir hastanedeki DİA patlamaları sonucu yaralanıp sağ kurtulan hastaların demografik özelliklerini ve yaralanma paternlerini incelemektir. Gereç ve Yöntem: 907 hasta anket yoluyla prospektif ve kesitsel olarak değerlendirilmiştir. Verileri analiz etmek için SPSS programı kullanılmıştır. Bulgular: DİA patlamalarının yarıdan fazlası (%64.1, n=581) saldırı amaçlı yapılmış, %35.9’u (n=326) ise kazara gerçekleşmiştir. DİA hastalarının çoğunluğu genç ve erişkin nüfusu oluşturan 21-50 yaşlarındaki (n = 600, %66.1) kişilerdir. Bunu 20 yaşın altında 199 (%21.9) ve 50 yaşın üzerinde 108 (%11.9) birey izlemektedir. Yaralananların %65.1’i (n=590) erkek, %34.9’u (n=317) kadındır. DİA patlamaları sonucu ekstiremiteler (n = 580, % 63.9), abdomen (n = 235, % 25.9), baş-boyun (n = 85, % 9.4) ve diğer vücut kısımları (n = 7, % 0.8) yaralanmıştır. Hastanede uygulanan işlemler şu şekildedir: 520 (% 57.3) hastaya cerrahi eksplorasyon uygulanmıştır ve 387 (% 42.7) hastaya debridman yapılmıştır. Sonuç: Çalışmanın sonuçları DİA patlamalarından en sık yaralanan vücut bölgesinin ekstiremiteler olduğunu ve daha çok erkeklerin bu durumundan etkilendiğini göstermektedir. Olayın kapsamını daha iyi anlamak için ülke genelinde çalışmalar yapılmalıdır.

Amaç: Vankomisine dirençli Staphylococcus aureus (VRSA) ve vankomisine orta derecede dirençli S. aureus (VISA) dışında, stafilokok enfeksiyonlarının tedavi sürecindeki başarısızlığın önemli nedenlerinden birisinin de vankomisine heterojen-orta dirençli S. aureus (hVISA) olduğu düşünülmektedir. Ancak, hVISA’yı tespit etmek yoğun emek isteyen ve uzmanlık gerektiren bir süreçtir. Çalışmamızda üçüncü basamak üniversite hastanesinden izole edilmiş Metisilin Dirençli S. aureus (MRSA) izolatlarında hVISA oranlarının belirlenmesi ve popülasyon analizi profili (PAP) yöntemi ile Satola testinin kıyaslanması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Altmış MRSA izolatı çalışmaya alınmıştır. Öncelikle tüm izolatların sıvı mikro dilüsyon yöntemiyle MİK değerlerine bakılmıştır. Ardından hVISA tespiti için, izolatlar Satola’nın geliştirdiği beyin kalp infüzyon agar tarama yöntemi ve altın standart kabul edilen PAP yöntemi ile çalışılarak, sonuçlar karşılaştırılmıştır. Bulgular: Tüm izolatlar vankomisine karşı duyarlı bulunmuş, Satola testinde 48. saatteki sonuçlara göre 28 izolat (%46.66) hVISA olarak saptanmıştır. hVISA olarak tespit edilen izolatlar PAP yönteminde değerlendirilmiştir. 28 MRSA izolatından 12’si hVISA olarak tespit edilmiştir. Satola testinde hVISA oranı %46.66 (28/60) olarak tespit edilmiştir. Bu izolatlara PAP metodu ile araştırma yapıldığında sadece %20 (12/60)’si hVISA olarak tespit edilmiştir. Sonuç: Çalışmamızda Satola ve PAP yöntemiyle bölgemizde ilk defa hVISA oranları araştırılmıştır. Elde edilen veriler ışığında, Satola testi ile PAP karşılaştırıldığında Satola testinde yalancı pozitiflik oranının yüksek olduğu saptanmıştır.

Introduction: The increased prevalence of heart failure (HF) has also led to an increased prevalence of advanced HF. Heart transplantation (HTx) is still considered the "gold standard therapy" in the treatment of advanced HF. We sought to determine the attitudes and knowledge of patients with advanced HF toward HTx. Materials and Methods: This is a cross-sectional study conducted in an outpatient advanced HF and transplant clinic in a tertiary care center from February 2021 to January 2022 and 110 patients were included. Results: The mean age was 49.5±10.50 years and 82.7% of the patients were male. The majority of the patients (77.2%) stated that they thought HTx was religiously appropriate. However, only 50.6% of patients stated that if they were healthy, they would have donated their organs. 49.2%, received education about HTx. Only 27.3% of the patients found the education they received sufficient. The patients who received education about HTx had significantly better knowledge regarding the pre-transplant evaluation process and adverse conditions that may develop after HTx. There were no significant differences in terms of patients' knowledge and attitudes toward the HTx according to quality of life. Only the Minnesota Living with Heart Failure Questionnaire score of the patients who were afraid of surgery was found to be significantly higher. Conclusions: Patients did not have sufficient knowledge about HTx, but they had a positive attitude toward it. A multidisciplinary team should address the concerns of the patients, and assist the patients in adapting to the HTx process by providing the necessary education.

Introduction: Cervical meningomyelocele (MMC) is rarely seen compared to lumbosacral and thoracolumbar meningomyelocele. There are only a few series related to cervical MMC in the literature. This study presents one of the most extensive series of cervical meningomyelocele, reviewing its clinical features, surgical management, and management strategies. Materials and Methods: A total of 520 spina bifida patients, 25 of whom were diagnosed with cervical meningomyelocele, from January 2010 to September 2022, were included in the study. Results: 88% (22) of the patients included in the study were newborns. The mean age was 3 days. Of the patients, 52% (13) were female and 48% (12) were male. The most common sites of cervical meningomyelocele were C4-C5, C5-C6, and C7-T1 regions with similar rates of 24%. There was a cranial anomaly in 56% (14) of the patients. The most common cranial anomalies were Chiari II with 24% (6), hydrocephalus, and Chiari type II with hydrocephalus and syringomyelia with 16%. All patients underwent surgical resection of the sac and intradural exploration. Conclusion: Cervical meningomyelocele is structurally and clinically different from thoracolumbar and lumbosacral meningomyelocele and has more favorable outcomes after surgery. Preoperative magnetic resonance imaging and detailed patient evaluation are recommended to identify the cervical meningomyelocele's sac and spinal cord structure and additional anomalies. Surgical treatment should be done early and intradural exploration is recommended in addition to resection of the sac.

Introduction: Ascending aorta aneurysm is a serious condition with an undetermined pathophysiology. Trace elements are essential for the effective performance of the body's multiple systems, including the immune system and relevant information to inflammation and infections. Since inflammation may contribute to the etiology of ascending aortic aneurysm, we investigated whether trace element alterations associated with inflammation occur in blood and tissue samples over the course of the condition. Materials and Methods: We compared 32 individuals who underwent coronary artery bypass grafting and 23 patients who underwent surgery for an ascending aortic aneurysm. During surgery, samples of the ascending aorta's anterior portion removed from the aortic wall. The tissue's iron (Fe), copper (Cu), and zinc (Zn) levels measured. Results: There were no statisticaly significant differences between the groups in the Zn averages of the cases divided by groups. Individual Cu mean values of the study group were statistically significantly lower than those of the control group. The mean Fe levels of the participants in the study group identified to be statistically substantially higher than those of the control group. Conclusion: In this study, we aimed to find out more about the relationship between changes in the levels of trace elements in the tissue of the ascending aorta and aneurysm development. We believe that changes in trace element levels may involve a role in the progression of aortic aneurysms.

Introduction: It was aimed to investigate the effect of topical boric acid on healing in the treatment of keratitis. Materials and Methods: Keratitis was created by randomly 32 of 56 healthy rats with inoculating pseudomonas aeruginosa (1x108 colony-forming units/ml 0.05 ml of solution containing pseudomonas eruginosa-PA-ATC27853) by creating epithelial defects in the corneas and randomly distributed to 4 groups. The remaining 24 healthy rats were randomly divided into 3 groups, so that; group 1 (control group), group 2 (with pseudomonas keratitis), group 3 (with pseudomonas keratitis and 4% boric acid treatment), group 4 (with pseudomonas keratitis and 8% boric acid treatment), group 5 (with pseudomonas keratitis and vancomycin+ ceftazidime given), group 6 (non-keratitis and only 4% boric acid applied), group 7 (non-keratitis and only 8% boric acid applied). At the end of the study, the ocular tissues of the rats were removed and examined histopathologically. Results: A clinically significant reduction in inflammation was detected in the groups using topical boric acid. Decreased TGF- β1 staining was detected in the groups in which keratitis + %4 and %8 boric acid was treated topically (p˂0,05). Compared to the infected group (group 2), 4% and 8% boric acid administered groups revealed mild/moderate corneal edema and thickening, degeneration of the corneal epithelium, and mild/moderate inflammation in the interstitial. Conclusion: Topical boric acid drops may be an important therapeutic factor in tissue healing and in the fight against inflammation in the treatment of keratitis.

Amaç: Testis tümörü nedeniyle radikal orşiektomi yaptığımız hastaların uzun dönem onkolojik sonuçlarını sunmayı amaçladık. Gereç ve Yöntem: Ocak 2010-Şubat 2022 tarihleri arasında kliniğimize testis tümörü öntanısı ile başvuran ve bu nedenle inguinal radikal orşiektomi operasyonu yapılan 150 hastanın verileri retrospektif olarak değerlendirildi. Patoloji sonucu germ hücreli testiküler tümör olarak gelen 141 hasta çalışmaya dahil edildi. Çalışmamızın birincil amacı uzun dönem sağ kalım sonuçlarını değerlendirmek idi. Bulgular: Hastalarımızın 8 (%5.7) inde kriptorşidizm öyküsü mevcut idi. Yetmiş yedi (%54.6) hastada sağ testiste tümör görülürken, 58(%41.1) hastada sol testiste, 6 (%4.3) hastada ise senkron veya metakron bilateral testis tümörü mevcuttu. Hastaların ameliyat öncesi ortanca AFP, ßHCG ve LDH değerleri sırasıyla 3.6 ng/ml, 1.7 mIU/ml ve 225 U/L idi. Ameliyat sonrası ortanca AFP ve ßHCG değerleri ise sırasıyla 3.2 ng/ml, 0.1 mIU/ml idi. Elli dört hastada (%38.2) lenf nodu tutulumu mevcuttu. Ortalama lenf nodu boyutu 2.32 cm idi. Hiçbir hastamızda visseral organ tutulumu yoktu. Hastaların ortalama takip süresi olan 76 ay süre zarfında testis kanseri nedeniyle sadece 1 (%0.7) hastada ölüm gerçekleşti. Hiçbir hastamızda TK haricinde herhangi bir sebepten ölüm olayı gözlenmedi. Sonuç: İleri evrede testis tümörü olan hastalarda dahi hem cerrahi hem medikal/radyasyon tedavisinin koordineli olarak planlanabilen merkezlerde sağ kalım oranlarının yüksek olduğunu belirtebiliriz.

Amaç: Bu çalışmada adölesan erkeklerde kontrastsız bilgisayarlı tomografi(BT) ile insidental jinekomasti prevalansını, görüntüleme bulgularını ve olası ilişkili faktörleri araştırmayı hedefledik. Materyal ve Metod: Mart 2020- Mayıs 2021 tarihleri arasında, 13-18 yaşları aralığındaki hastalara ait trafik kazası, COVID-19 şüphesi veya göğüs duvarı anomalisi nedeniyle çekilen 103 kontrastsız toraks BT incelemesi retrospektif olarak değerlendirildi. Karaciğer ve dalak parankim dansitesi, sirküler ROI yerleştirilerek Hounsfield Ünit cinsinden ölçüldü ve birbirine oranlandı; 0.8 sınır değer altında kalanlar hepatosteatoz(HS) olarak değerlendirildi. 2 cm genişlikte glandüler doku jinekomasti için sınır değer olarak belirlendi. Yağ dokusu kalınlığı (YDK) ise 3 seviyede değerlendirildi: subareolar alanda subkutan yağ doku kalınlığı (S-YDK); rektus abdominis ile cilt arasındaki yağ doku kalınlığı (A-YDK) ve böbrek posterioru ile fasya arası yağ doku kalınlığı (B-YDK) ölçüldü. İstatiksel analiz IBM SPSS 25.0 versiyonu kullanılarak yapıldı. Bulgular: 103 olgunun 20’sinde jinekomasti, 7'sinde HS mevcuttu. Jinekomasti ile HS arasında anlamlı bir ilişki saptanmadı. HS ile A-YDK ve S-YDK; jinekomasti ile B- YDK, A-YDK ve S-YDK arasında istatiksel anlamlı ilişki mevcuttu. Pearson korelasyon analizine göre jinekomasti ile S-YDK arasında, B-YDK arasında zayıf; S-YDK ve B-YDK arasında orta; A-YDK ve S-YDK arasında güçlü korelasyon mevcuttu. Sonuç: Çalışmamızda B-YDK, A-YDK ve S-YDK miktarının jinekomasti ile ilişkili olabilecek faktörler olduğunu gösterdik. Saptadığımız bu ilişkinin nedeni yağ dokusundan salınan aromatazın neden olduğu östrodiol artışı olabilir. Adölesan grupta jinekomasti saptanan olgularda visseral yağlanmanın da eşlik edebileceği klinik pratikte göz önünde bulundurulmalıdır.

Introduction: The aim of this study is to investigate the effects of Radial Extracorporeal Shock Wave Therapy (r-ESWT) and Focused ESWT (f-ESWT) methods in the treatment of subacute coccydynia according to age and BMI. Materials and Methods: Sixty patients were randomized into the three ESWT groups (Radial, Focused, Sham). All patients were evaluated with Visual Analog Scale (VAS) and Oswestry Disability Index (ODI) before treatment, right after 4 sessions of treatment (4 weeks), 1 month after the end of treatment (8th week), and 3 months after the end of treatment (16th week). Results: Compared with baseline, the mean VAS scores of patients aged 18-35 showed a statistically significant decrease in the 4th week only in r-ESWT group. VAS scores at week 16 in the 18-35 age range decreased more in the r-ESWT group than in the f-ESWT group. The 16th week ODI scores decreased more in the r-ESWT group than in the f-ESWT group at the ages of 18-35, and in the f-ESWT group at the ages of 36-50 compared to the r-ESWT group. While VAS and ODI scores at week 16 decreased more in the r-ESWT group in normal weight patients, these two scores decreased more in the r-ESWT group in overweight/obese patients at the same week. Conclusion: The r-ESWT could be preferable in the ages of early adulthood (18-35) and normal weight patients (BMI <25) and the f-ESWT could be preferable in the ages of middle adulthood (36-50) and overweight/obese patients (BMI ≥25) in the treatment of coccydynia.

Amaç: Bu çalışmanın amacı, çocuk ve ergenlerde Değiştirilmiş Okul Çağı Çocukları için Duygulanım Bozuklukları ve Şizofreni Görüşme Çizelgesi - Mani Derecelendirme Ölçeği (D-ÇDŞGMDÖ), ve Depresyon Derecelendirme Ölçeği (D-ÇDŞGDDÖ)’ nin Türkçe çevirisinin geçerlilik ve güvenilirlik analizleridir. Gereç ve Yöntem: Çocuk ve Ergen Psikiyatrisi kliniğine Eylül 2020- Mayıs 2022 tarihleri arasında başvuran 151 çocuk ve ergen (6 - 18 yaş) ve 30 sağlıklı kontrol (6 - 18 yaş) çalışmaya dahil edilmiştir. Tüm katılımcılara D-ÇDŞG-MDÖ, D-ÇDŞGDDÖ, Çocuklar İçin Depresyon Değerlendirme Ölçeği - Gözden Geçirilmiş Formu (ÇDDÖ), Young Mani Derecelendirme Ölçeği (YMDÖ), Çocuklar için Genel Değerlendirme Ölçeği (ÇGDÖ) ve Klinik Global İzlenim Ölçeği (KGİ) ölçekleri uygulanmıştır. Bulgular: D-ÇDŞG-MDÖ’nün Cronbach alfa katsayısı ve benzer şekilde D-ÇDŞG-DDÖ’nün Cronbach alfa katsayısı 0,899 olarak saptandı. YMDÖ ile D-ÇDŞG-MDÖ arasında (r=0,932, p< 0,001) ve ÇDDÖ ile D-ÇDŞG-DDÖ arasında yüksek korelasyon saptandı (r=0,911, p< 0,001). Zıt polariteyi gösteren ölçekler arasındaki negatif korelasyon mevcuttu. ROC analizlerinde eğri altında kalan alan D-ÇDŞG-MDÖ için 0,927 ve D-ÇDŞG-DDÖ için 0,920 olarak bulundu. Görüşmeciler arası sınıf içi korelasyon katsayıları D-ÇDŞG-MDÖ için 0,996 (%95 güven aralığı= 0,992 – 0,998) ve D-ÇDŞG-DDÖ için 0,980 (%95 güven aralığı= 0,956 – 0,991) ’di. Sonuç: D-ÇDŞG-MDÖ ve D-ÇDŞG-DDÖ Türkçe formları geçerli ve güvenilir ölçeklerdir ve ülkemizdeki çocuk ve ergenlerde kullanımı uygundur.

Introduction: In this study, we aimed to examine the relationship between the MMP-3 gene promoter methylation status and the risk of developing achilles tendinitis in endurance athletes. Materials and Methods: A total of 20 endurance athletes with achille tendonitis and 20 sedantary controls were involved in the study. DNA isolation and bisulfite modification were performed from peripheral blood samples of all volunteers. Using methylation-specific primers designed for MMP-3 gene promoters, methylation profiles were analyzed by the methylation specific polymerase chain reaction method. Results: In the MMP-3 gene promoter methylation analysis, the methylation frequency was found to be 75% in athletes with Achilles tendinitis, while it was found to be 100% in the control group. MMP-3 promoter region methylation status in the patient group was found to be hypomethylated compared to the control group. Discussion and Conclusion: The hypomethylated status of the MMP-3 gene promoter may have a role in developing achilles tendonitis in athletes. Furher and larges studies are needed to confirm our results.

Amaç: Bu çalışma, prediyabet ile damar sertliği arasında bir ilişkinin olup olmadığını ortaya koymak amacıyla yapıldı. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmaya endokrin polikliniğinde prediyabet tanısı alan hastalar ile daha önce herhangi bir hastalık öyküsü olmayan sağlıklı gönüllüler dahil edildi. Aşikar diyabet, hipertansiyon, geçirilmiş myokard infarktı ve antihipertansif ilaç kullananımı olanlar ise çalışmadan çıkarıldı. İlk önce ultrasonografi cihazı ile sağ ve sol internal karotis arterlerde ortalama karotis intima-media kalınlığı (KİMK) değerleri hesaplandı. Bu iki değerin ortalaması alınarak ortalama KİMK değeri elde edildi. Daha sonra EMG cihazı yardımıyla EKG ve fotopletismografi elektrotları kullanılarak nabız dalga değerleri kaydedildi. İstatistiksel analizde Mann-Whitney U, Ki-Kare ve Spearman’s rho testi kullanıldı. Bulgular: Çalışmaya 27’si prediyabet, 19’u kontrol grubundan oluşan 46 birey katıldı. Kontrol grubu ile prediyabet grubu arasında yaş, düşük ve yüksek dansiteli lipoprotein, kolesterol, trigliserid ve insülin yönünden anlamlı fark yok iken açlık kan şekeri, vücut kitle indeksi, ortalama KİMK ve nabız dalgası geçiş zamanı açısından anlamlı bir fark saptandı (p<0.05). Korelasyon analizi yapıldığında KIMK (sağ, sol ve ortalama) ve nabız dalga hızı veya geçiş süresi arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki bulunmadı. Sonuç: Bu çalışmada prediyabet hastalarında, kontrol grubuna göre, anlamlı olarak nabız dalga geçiş zamanının daha kısa ve karotis intima-media kalınlığının daha fazla olduğu tespit edildi.

Introduction: This study aimed to investigate the correlation between the modified and the classical methods in carpal tunnel syndrome (CTS) diagnosis. Materials and Methods: The study included a total of 275 hands of 188 patients. First, the patients with CTS complaints were diagnosed according to the classical and the modified methods. Then, it was investigated whether there was a correlation between these two methods. The correlation agreement analysis between two methods was evaluated with the Kappa test. Results: In present study, it was found that 155 hands were (80 mild + 75 moderate) diagnosed with CTS, and 137 patients were female (85.2%). Moreover, it was detected that the modified method had a sensitivity of 90% and specificity of 97% regarding the classical method. In diagnosing moderate CTS, the modified method showed a high sensitivity and specificity (98.6% – 100%, respectively). Conclusion: In conclusion, a near-perfect agreement was found between the modified and the classical methods for the diagnosis of CTS.

Introduction: To investigate corneal topography and visual outcomes after different pterygium surgical techniques using Pentacam Scheimpflug device Materials and Methods: Ninety-eight unilateral primary nasal pterygium patients underwent surgery under topical anesthesia with either conjunctival autograft (group 1) or anchored conjunctival rotational flap (group 2), both using fibrin tissue adhesive. Baseline and three-month post-operative bestcorrected visual acuity (BCVA) and anterior corneal astigmatism (ACA), flattest keratometry (Kf), steepest keratometry (Ks) and posterior corneal astigmatism (PCA) were investigated. Results: In groups 1 and 2, the mean logMAR BCVA increased from 0.119±0.113 to 0.082±0.086 and 0.169±0.128 to 0.120±0.121, respectively. There were no significant differences between the two groups in pre- and post-operative ACA, PCA, Kf and Ks. Intra-group analysis revealed significant differences in both groups: ACA, with a greater difference in group 1 (2.072), and Kf, with a slightly greater difference in group 2 (1.910). Intra-group analysis revealed no statistically significant PCA changes for either group. Conclusions: Significantly improved anterior corneal topographic changes were found to be highly related to conjunctival autografting. Conjunctival rotational flap, on the other hand, was associated with significantly greater posterior corneal topographic changes.

Introduction: The prevalence of erectile dysfunction increases with advancing age. Patients with end-stage renal disease (ESRD) are candidates for erectile dysfunction due to hypertension, uremia, depression and endocrine reasons. Erectile dysfunction is also very common in kidney transplant recipients. In our study, we aimed to evaluate the effect of renal transplantation (RT) on erectile function. Materials and Methods: Etiological factors of chronic renal failure, comorbidities, time elapsed after RT, duration of ESRD, and IIEF-15 scores of patients who underwent RT were discussed. International erectile function index (IIEF-15) scores of patients who underwent RT were evaluated before and after transplantation. Patients who had a kidney transplant and were sexually active with a stable partner were included in the study. IIEF-15 scores of the patients before and after RT were scored. It was evaluated in 5 different parameters (erectile function, orgasmic function, sexual desire, sexual satisfaction, general satisfaction). Results: The mean age of the study participants was 48.6. The mean duration of the participants after RT was 5.9 years. The duration of ESRD was determined as 6.48 years. Erectile function, sexual desire, sexual satisfaction and general satisfaction scores increased compared to pre-RT and the p value was found to be insignificant 0.12-0.16-0.58-0.60, respectively, and the orgasmic function significantly improved. Conclusion: Although RT did not significantly contribute to erectile function, it contributed positively to orgasmic function.